zaterdag 24 november 2012

Wat heb ik gisteravond genoten en gelachen bij Maartje. Mijn favoriete bezigheid lekker eten en kletsen. Het eten was heerlijk en de avond was super. Ik rijd naar huis en ik voel me voldaan. Eenmaal thuis vertel ik over mijn dag en ga ik naar bed. Ik val ontspannen in slaap en ik slaap goed. Slapen is zo fijn. Ik zet de wekker zodat we op tijd wakker zijn voor de hockeytraining van Teun. Teun is al lang wakker en er voltrekt zich een klein drama aan de keukentafel. Teun wil niet meer hockey. Hij vindt het niet leuk en hij wil niet rennen. Henry en ik kijken elkaar aan en ik begin een betoog dat geen zin hebben geen reden is om niet naar de training te gaan. Dikke tranen stromen over zijn wangen en hij is ontroostbaar. Henry besluit dat hij vandaag niet naar training hoeft te gaan, maar dat hij woensdag moet gaan. Als hij dan nog van mening is dat het niet leuk is dan moet hij het zelf gaan vertellen aan de trainer. Wel moet hij dan na gaan denken welke sport dan bij hem past, want sport en bewegen is wel heel gezond laten we hem weten. Teun vindt dit een geweldige oplossing en zijn tranen maken plaats voor een heel voorzichtige glimlach. Puck straalt deze ochtend. Gisteren heeft Henry haar nieuwe lila-kleurige Batavus Diva in de kamer gezet. Deze ochtend was dat het eerste dat zij zag en de aanblik van haar gezicht met een lach van oor tot oor en met een glinstering in haar ogen laat je stralen vanbinnen. Geven levert zoveel op. Vooral het geven van liefde en van aandacht. Eigenlijk zijn dat de mooiste kado's die je kunt ontvangen, want door aandacht en liefde groeit je innerlijke kracht, je eigenwaarde en de wijze hoe je in het leven staat. Puck straalt, om haar fiets, maar vooral om de aandacht en bewondering die er is voor haar deze ochtend. Bewondering van haar broertjes die zeggen dat Puck echt al groot is, getuige haar 24inch fiets. Puck pakt haar stinkie en drukt deze euforisch tegen haar neus, haar ultieme gebaar van blijheid, veiligheid en geborgenheid. Ik word hier blij van. Als Puck dan ook nog uitgelaten door het huis danst met haar winterrijlaarzen die ze voor haar verjaardag heeft gekregen, dan maakt mijn hart een sprongetje. Haar cap gaat in de tas en samen met papa vertrekt ze naar paardrijles. De jongens blijven achter en zij zijn minder leuk naar elkaar toe. Teun gunt Guus niets en vice versa. Het is dramatisch om te zien en eigenlijk heb ik geen zin om dit te blijven laten gebeuren. Ik ga bij ze zitten en ik vertel hen dat ik het niet leuk vind als zij constant dingen verzinnen om het voor elkaar en voor ons allemaal ongezellig te maken. Ik leg hen uit dat het fantastisch is dat je met elkaar kunt spelen en juist leuke dingen kunt doen als je het zelf ook echt wilt. Vervelend doe je vaak als je jezelf een beetje rot voelt. Als dat zo is dan kun je dat elkaar juist vertellen zodat je elkaar kunt helpen en dan hoef je elkaar en vooral jezelf niet lastig te vallen. Ze kijken me verwonderd aan. Als ik wegloop dan duurt het nog geen 1 minuut of het spektakel begint weer van voor af aan. Ik ben verbaasd, maar bedenk me ook dat een kind direct vergeet wat je zegt. Ik draai me om en loop naar hen toe in alle rust. Ik neem hen bij de hand en ik zeg: 'ik zie dat het jullie niet lukt om samen te spelen, dat vind ik vervelend en daarom ga ik jullie naar jullie kamer brengen, ieder naar zijn eigen kamer'. Guus kijkt me aan en begint te huilen en hij zegt dat hij niet naar zijn kamer wil. Ik zeg hem dat ik niet begrijp waarom zij zo naar naar elkaar toe doen. Guus vertelt mij dat Teun hem de baas wil spelen en Teun laat weten dat Guus gewoon niets snapt. De kern van het probleem is er en ik ga hier op in. Ik leg Guus uit dat als hij het niet snapt hij moet vragen wat de bedoeling is, zodat hij geholpen kan worden en ik vertel Teun dat Guus soms dingen nog niet snapt omdat hij een stukje jonger is en dat nog moet leren. Ik vraag hen of ze elkaar hierbij kunnen helpen en ze gaan met de dierenkaarten spelen. Het is ineens heel vreedzaam en ik zeg hen dat ik het zo leuk vind hoe ze met elkaar spelen. Ze kijken tevreden en toch vraag ik me af of ik niet teveel van hen vraag en misschien ook wel verwacht? Ben ik door mijn eigen onevenwichtigheid niet teveel geforceerd op zoek naar harmonie in huis? Gewoon omdat ik niet kan omgaan met de 'normale' onrust die hoort bij een gezin? Ik kan niet nastreven wat onmogelijk is en ondanks dat ik dat weet blijft dat een moeilijk karwei. Guus is klaar voor zijn voetbaltraining, hij heeft zin in de training en Puck komt weer thuis. Deze druilerige en mistige zaterdag geeft me weer veel stof tot nadenken.

De dag verloopt relaxed. Henry en ik hebben het samen over communiceren en hoe je dat duidelijk kunt doen, zodat je verwarring voorkomt. Ik heb, zoals altijd, een heel uitgesproken mening en weet deze dan ook als geen ander over te brengen. Net zoals vorige week is het Henry die 's avonds de keuken beheerst. Hij kookt een verrassingsmaal en we mogen niet weten wat het is. Ik krijg een lekker glaasje Viognier en Guus wordt keurig thuisgebracht door Willeke. Ook Willeke drinkt een lekker glaasje mee en we hebben het wederom over communiceren, ditmaal over het duidelijk communiceren met je kinderen. Als Willeke vertrekt beginnen de kookkunsten pas echt. De kipfilet met een zoete saus en rijst ruikt lekker. Als we aan tafel gaan smaakt het zoals het ruikt, lekker! Zelfs Guus eet zijn bordje leeg. Na het eten gaat de muziek op volume 10 en springen en dansen we met elkaar door huis. Het is zo'n gezellige boel dat ik weer eens spontaan volschiet met tranen van geluk. Vandaag is een mooie dag, een heerlijke dag, een dag die ik graag dank om wat deze gebracht heeft.