donderdag 8 november 2012

In alle vroegte vertrekken we naar het ziekenhuis voor onze gezamenlijke psychologische sessie. Inmiddels denk ik al een hele piet te zijn en heb dan ook besloten dat ik na de sessie gewoon naar Veghel ga. Toch loopt het vandaag eens even anders dan ik me heb voorgenomen. Bezig zijn met zelfreflectie hakt er in en niet zo zuinig ook. Je kunt het dan wel allemaal heel goed weten, op het moment je het gezamenlijk op een rijtje gaat zetten dan blijkt maar weer dat er nog een lange weg te gaan is. Ik kan niet doseren, ik ben een soort tornado die maar door raast. Het is alles of niets en een gouden middenweg bewandelen blijft moeilijk. Er is niemand die zegt dat ik dingen moet, maar ik leg het mezelf allemaal op. Er zijn taken die ik zo vanzelfsprekend zie dat ik ze niet als belasting incalculeer, maar die wel degelijk veel van me vragen. Doseren, doseren, doseren, het blijft mijn ontwikkelpunt. Samen gaat het echter wel steeds beter, we hebben een rolverdeling gevonden waarbij we beiden in onze kracht zitten. Ik probeer me niet teveel te storen aan de verschillen, maar helaas is mijn reactie erg onderhevig aan mijn hormonale gestel. Maar al doende leer je. Ik zit erg op gevoel en ben van de schema's van wat wanneer aan de orde is en de wederhelft vult het veel praktischer -en vooral ook adhoc- in. Daarin zullen we nooit op één lijn zitten en dat verwacht ik ook niet. De ochtendrituelen die verlopen soms zelfs helemaal vlekkeloos, behalve dan deze ochtend toen onze Guus door Henry buiten werd gezet. Guus hoort nu officieel in de klas ook tot de 5 jongens die een stempelkaart heeft gekregen. Een taakje doen, betekent een stempel krijgen. Dit is het enige systeem wat bij jongens zoals Guus werkt, geen kaart, dan doet Guus ook geen taak. Zijn beste vriend Fabian zit in dezelfde beweging en ze vinden die stempelkaart vet cool. Juf Dianne ziet er de humor wel van in en tijdens ons oudergesprek volgende week zullen we hier wel meer over horen. Onze sessie in het ziekenhuis duurt lang en Henry brengt me thuis en het is dan al bijna half 12. Ik heb besloten in de auto om Sligro vandaag niet te bezoeken, ik ben gewoon eigenlijk te uitgeput na deze ochtend. Henry vindt het een verstandig besluit en ondanks zijn compliment en dat van de psycholoog knaagt het toch diep van binnen. Het 'voelt alsof ik faal en dat gevoel veroorzaak ik zelf. Ik vind namelijk dat ik elke donderdag naar Sligro moet, niemand anders vindt dat. Ik probeer dan ook vaak niets op donderdag te plannen, want dat is mijn Sligro-dag. Deze week stond er het bezoek bij de psycholoog, maar dat rekende ik even niet mee, dat is iets dat doe je er gewoon even bij. En dat is dus niet waar. Het gesprek verliep goed, maar het maalt nog lang bij mij door. Ik ben doelloos en structuurloos en ik bruis van de plannen, alleen weet ik niet waar ik moet beginnen. En als ik begin dan begin ik te enthousiast, waardoor die man met de hamer me altijd weet te vinden. Ik zit aan mijn keukentafel en maak de balans op. Ik ben herstellende, ik ben vrij van de kanker, maar nog niet vrij van de gevolgen van de kanker. Kan ik daar me ooit vrij van maken is de vraag? Ja dat kan, maar dan zal ik toch echt zelf heel wat gas terug moeten nemen door veel minder van mezelf te vragen. Door de gevolgen van heb ik elke dag pijn, dat zal ik niet altijd aangeven, ik moffel veel weg. Naarmate de dag vordert gaat het soepeler, want mijn arm is vooral na een nacht gevoelig. Zodra er beweging in komt dan gaat het beter. Ik heb 2 keer per week therapie, een uur lang en zelfs daar geef ik niet altijd aan dat het pijn doet, ik bijt dan op mijn kaken en door mijn houding ziet de therapeute dat ik pijn heb. Het lijkt erop alsof ik mezelf graag straf. Zit er dan toch een onderdanige in me? Ik kan het me niet voorstellen. Ik denk meteen aan de 50 tinten reeks, waar ik in begonnen ben, maar waar ik me maar niet doorheen kan worstelen. Ik hoor dus niet bij de massa die het boek adoreert. Ik wil eigenlijk dat alles normaliseert, maar wat is normaal? Vind ik mijn leven af en toe burgerlijk en saai, toch is deze periode in mijn leven de meest intense periode ooit. Ik leef niet aan de oppervlakte, laat niet overal mijn gezich meer zin, geef niet overal mijn inbreng meer, maar ik leef in de diepte, de diepte van mezelf en van de mensen die ik liefheb. Oftewel, lachen, gieren, brullen is leuk en vermakelijk, maar het lost niet op waar je diep van binnen mee zit of wat je met je meedraagt. Nu lach, gier en brul ik wat minder, maar ik ben me veel bewuster van wat er in mijn kleine nabijheid gebeurd. Is dat niet heel waardevol? Ja dat is het, maar ik blijf dus op zoek naar meer. De tijd zal het leren en mijn dromen geven mij richting. Ik droom de meest bizarre dingen, voor mij een teken dat mijn onderbewuste mij wil laten zien waar ik me op kan focussen. Het geluk zit bij mij, het zit in mij en het zoekt een weg naar buiten. Leer ik doseren dan geef ik mijn geluk de ruimte om zich te openbaren, doseer ik niet dan houd ik mijn geluk gevangen en belemmer ik mezelf. Ik word nog ooit een oude wijze en grijze vrouw en eigenlijk is dat wat ik wil, oud worden en dicht bij mezelf staan en dingen doen die in mijn kracht liggen. Het leven is me teveel waard om in frustratie te blijven hangen. Ik denk aan de berg en het feit dat dat is wat ik wil, voor mezelf en voor zovelen. Ik bedenk me ook dat het veel geld gaat kosten en als ik daarover nadenk dan zit me dat niet lekker. Ik ben bereid om tijd, inspanning, enthousiasme en overtuiging te geven om veel geld op te kunnen halen ten behoeve van onderzoek naar kanker. Ik geef daarvoor een hoop en het levert mij voldoening, maar het kost me minstens 2.500 euro uit de eigen knip. Het kost zoveel omdat ik deze intense belevenis wil delen met de mensen die ik lief heb, mijn gezin. Aan elk gezinslid hangt een prijskaartje van 400 euro. Ook de sportkeuring die ik onderga kent een prijskaartje, evenals het inschrijfgeld van 150 euro waar ik dan overigens wel een broek en een shirt voor krijg. Ik ben bereid om zelf inschrijfgeld te betalen en eventueel een kleine onkostenvergoeding voor in Frankrijk, maar eigenlijk ben ik van mening dat hier juist een stukje tegemoetkoming vanuit bedrijven zou moeten komen. Kan de stichting 2climb2raise niet gesponsord worden door een organisatie die juist de (ex) patienten tegemoet komen omdat zij zo'n sterk voorbeeld zijn om gezond bezig te blijven met lijf en geest? de kosten lopen aardig op voor deze 6 dagen en mag ik dan eindelijk deelnemen en heb ik groen licht; ik hik tegen dit bedrag aan, met mijn twee hypotheken, mijn 10% salaristeruggang vanwege het feit dat ik langer dan 6 maanden ziek ben en vanwege de stijgende kosten die met drie opgroeiende kinderen op ons afkomen. Ook in de zomer willen we immers nog leuk op vakantie kunnen gaan. Mijn praktische man is van mening dat ik een sponsor moet vinden voor ons gezin. Ik denk: leuk bedacht, maar dat geldt dan voor alle gezinnen of mensen die net als ik het zo willen doen. Ik ga vanacht maar weer eens dromen, misschien zorgt mijn onderbewuste voor een baanbrekend idee.