vrijdag 23 november 2012

Deze dag vroeg uit de veren. Ik ga naar de bedrijfsarts in Veghel. Ik heb alles al voorbereid, zodat ik gedoseerd de ochtend kan beginnen. Ik ben niet op zijn sterkst in de ochtend. Het lukt allemaal keurig en ik breng de kinderen naar school en dan ga ik op mijn gemak naar Veghel. Het is rustig op de vrijdag bij de Sligro. Ik doe mijn verhaal bij Cees en als hardop alles uitspreek dan lijkt het wel een klaagzang en dat geeft me een onprettig gevoel. Het komt er eigenlijk gewoon op neer dat ik baal van mijn energetische beperkingen. Ondanks het doseren en mijn wekelijkse gang naar het werk voelt alles zo nutteloos. Ik doe thuis dingen voor het werk die mij zinvol lijken, maar die dus na navraag zinloos blijken te zijn. Ik weet dat het mijn beleving van de realiteit is, maar ik heb het idee dat ik constant zelf op zoek ben naar iets wat ik kan doen en alleen die zoektocht al kost me eigenlijk gewoon teveel energie. Het geeft me een leeg gevoel, omdat ik alle energie in mezelf bundel, die geef ik vervolgens uit en het levert me geen bonusenergie op. Ik heb behoefte aan duidelijke contouren, aan werk wat overzichtelijk is, dat een kop en een staart heeft en ook inhoud en dat iets van een resultaat oplevert -hoe klein dat ook moge zijn-. Ik denk bijvoorbeeld aan mijn fietstochten. Soms hik ik tegen de afstanden aan, dan ben ik al moe als ik denk aan het aantal kilometers dat ik nog te gaan heb. Toch als ik eenmaal fiets en in beweging ben dan geeft het veel positiviteit en zeker als ik dan ook nog mijn doel haal. De inspanning levert mij bonusenergie en dat is eigenlijk ook wat ik met mijn werk wil bewerkstelligen. Ik heb het idee dat als ik nu niets doe, de tijd voortschrijdt en voordat ik het weet ben ik misschien wel 2 jaar verder en dan? Ik wil echt niet te snel, zeker niet! Ik wil gewoon een koers uitstippelen; ik wil zingeven aan mijn vernieuwde leven, waarbij er een evenwichtigheid zowel thuis als in de werksfeer is. Ik weet wat ik niet wil qua werk en ik weet wat ik wel zou willen. Alleen met de juiste navigatietool ga ik er komen! Ergo: ik heb hier ondersteuning bij nodig! Ik heb de afgelopen 9 maanden gestreden. Mijn strijd lijkt achter me te liggen, want voorlopig zijn er minder behandelingen. Toch voer ik nog elke dag strijd, want veel vanzelfsprekendheden zijn voor mij niet meer vanzelfsprekend. Mijn strijd levert me veel op, heel veel en daar ben ik elke dag meer dan dankbaar voor. Zo weet ik waar mijn kracht ligt en ken ik als geen ander mijn eigen zwaktes. Ik koester mijn lieve gezin en geniet van de kleine dingen die het hem doen. Dagelijks ben ik wel een keer tot tranen geroerd door iets wat mij positief raakt, wij noemen dat thuis de traantjes van geluk. Ik heb meer innerlijke rust gevonden en ik weet dat ik geen enkele uitdaging uit de weg zal gaan. Mijn wil is sterk en als ik iets wil dat zal ik me daar voor inspannen. Ik weet dat ik flexibel ben en dat ik -indien nodig- kan bijsturen, al kost me dat soms wel moeite. En ook heb ik geleerd dat ik uitermate creatief ben, intellectueel creatief noem ik het dan, want in praktische creativiteit blink ik niet echt uit. Mijn altijd sterke eigenschap energie en enthousiasme, is tegenwoordig mijn grootste valkuil geworden. Daarom doseer ik en zal ik moeten blijven dosseren, om te voorkomen dat ik mezelf volledig uitput. Ik weet een beetje wat ik zou willen, maar is dat ook realistisch? Een duidelijk gesprek zal in ieder geval veel helderheid geven en voorkomt frustratie en dat is wat ik nu wel een beetje voel, frustratie. Ik weet dat alles goed gaat komen, ik heb vertrouwen, maar wat is het pad dat ik bewandel soms zwaar, loeizwaar! Ik klets nog gezellig met Eline en Monique en dan ga ik naar huis. Ik ben uitgeput, moe en ik heb behoefte aan een kop thee en rust. In de auto huil ik, ik huil dikke tranen. Tranen die door de muziek worden gevoed en ik voel een opluchting zich van mij meester maken. Deze bal zat in mijn buik en hij is eruit. Thuis geef ik toe aan mijn moeheid en ga liggen even rust voordat de drukte hier thuis weer begint. En de drukte is er als de kinderen er zijn. Een heerlijke drukte, een drukte die me laat voelen dat ik het goed doe en die me bevrediging geeft. Het leven is zo gek nog niet.