dinsdag 13 november 2012

Mama kwam gisterenavond oppassen en wij vertrokken naar school om de verhalen van onze 3 musketiers aan te horen. Een feest van herkenning. Teun is in de klas hetzelfde als thuis. Krijgt hij teveel aandacht in een keer dan doet hij wat clownesk en als er grappen en grollen worden uitgehaald staat hij vooraan in de rij. Teun doet het prima en schijnt een verdienstelijk lezer te zijn, dat is echt zijn ding. Guus is meer in zijn element gekomen in de klas dit jaar. Hij is trots om een grote groeper 1 te zijn. Hij is liever lui dan moe, maar met de juiste benadering maakt hij nu toch zijn werkjes en nog heel netjes ook. Guus blinkt met name uit in sport, dat is helemaal zijn ding en dan voelt hij zich heel zeker. Het gesprek voor onze Puck staat als laatste gepland en Puck durft steeds meer en wij zijn trots om dit te horen. De cursus 'ho tot hier en niet verder' werpt zijn vruchten af. Optreden en voordragen blijft Puck spannend vinden, echter verstopt ze zich hier niet voor, ze doet het wel. Puck is heel goed in spellen, werkt uiterst geconcentreerd en ook nog eens foutloos. We lopen samen de school uit en we zijn zo trots op onze kinderen. Trots omdat ze gewoon lekker in hun velletje zitten, zichzelf kunnen zijn en dus prima meehobbelen met de lesstof die aangeboden wordt. Daarbij ontwikkelen ze zich ook nog op gevoel en zie je hun persoonlijke emotionele ontwikkeling stijgen en dat alles ondanks de niet altijd even evenwichtige situatie thuis. Een gevoel van enorme trots van onze kanjers, want kanjers dat zijn het! Het is 21 uur als we thuiskomen en mama gaat weer naar huis. Ik kijk met Henry naar Memories en ik ben alleen maar in tranen, de hele avond. Ik heb weer een onbestemd gevoel en vreselijke buikpijn. Ik besluit met 2 paracetamolletjes mijn bed op te zoeken. Midden in de nacht wordt ik wakker van de pijn. Het lijkt net of ik weeën heb, dit heb ik lang niet meer gevoeld. Ik ga op mijn rug liggen, probeer te ontspannen en puf de pijn weg. Ik ben ineens heel blij met mijn ooit gevolgde pufcursus. Als ik naar de toilet ga verlies ik veel bloed, volgens mij ben ik gewoon weer ongesteld. Dat zou, gezien de hormoontherapie, een knappe prestatie zijn. Zelfs mijn lichaam wil na 3 maanden hormoontherapie laten zien dat het sterker is dan welke oestrogeenremmer dan ook. Ik hoop dat ik snel onderzocht wordt, want het is nogal verwarrend. Ben ik eindelijk zover dat ik de overgang met al zijn klachten en opvliegers accepteer, word ik toch gewoon ongesteld. Nou kan het medicijn Tamoxifen een verhoogd risico geven op het ontwikkelen van baarmoederkanker. Maar feit is dat ik pas 3 maanden dit medicijn slik en 18 weken chemotherapie erop heb zitten, maakt het nogal onwaarschijnlijk dat er een kwaadaardige celwoekering is ontstaan. Ik ben dus gewoon nog heel jong van lichaam :)) en zit sterk in de vrouwelijke hormonen. Ik hoop dat ik met een hogere dosering klaar ben, omdat ik eerlijk gezegd geen zin heb in een operatie om mijn eileiders en baarmoeder te laten verwijderen. Hogere dosering betekent wel weer meer bijwerkingen, maar die nemen we dan gewoon weer voor lief. In de ochtend blijf ik op bed liggen, ik ben te misselijk om het ochtendritueel aan te kunnen. Ik vrees dat ik weinig kan hebben vandaag. Gelukkig loopt alles op rolletjes en rol ik pas mijn bed uit als het muisstil in huis is. Ik start rustig op en kom dan vanzelf op gang. Ik heb ineens te doen met al die vrouwen die elke maand deze rotklachten hebben. Ik hoor mijn vader nog zeggen vroeger als ik klaagde over mijn ongesteldheid, dat dat geen reden tot klagen was, het was immers een gezonde ziekte. Ik vond dat altijd een vreselijke uitspraak en kon daar behoorlijk fel op reageren. Net als de opmerking als ik wat pittig uit de hoek kwam: 'je moet zeker ongesteld worden'. Nu ik op de afgelopen week terugkijk heb ik alle voortekenen gehad en ik heb deze gewoon genegeerd. Ik was chagrijnig, voelde me onbestemd, had lage buikpijn en rugpijn, maar wie zou mij nou hebben kunnen vertellen dat ik, nadat ik getest ben en vol in de overgang zat, na 3 maanden toch weer zou gaan menstrueren. Ik ben een wonder der natuur en daar houd ik het vandaag dan maar even op. Ik ga deze dag gewoon plukken en er van maken wat er van te maken is. Morgen moet ik naar het ziekenhuis voor wederom een onderzoek waar ik aan deelneem en misschien is die dag meteen wel te combineren met alvast een bloedonderzoek. Het wordt vandaag en morgen aardig weer, dus ik zeg op de FIETS. Vandaag hebben we weer lymfdrainage en dat gaat heel goed, het intapen heeft ongelofelijk gewerkt, al het vocht lijkt verdwenen. Mijn mummie-look heeft fantastsiche resultaten opgeleverd. Ik zie genoeg lichtpunten en daar ga ik me op concentreren, dan komt de rest vanzelf ook wel weer op zijn pootjes terecht.