maandag 5 november 2012

Soms heb je van die dagen dat de tranen branden. Ze branden, maar stromen niet, maar je weet dat er maar iets hoeft te gebeuren of de sluizen gaan open. Vandaag is zo'n dag. Ik voel me absoluut niet verkeerd, maar de emotie heeft me in zijn macht. Het is absoluut niet zo dat ik er doorheen zit, maar het is meer dat ik zo graag de kleine dingen wil uitvergroten en ze veel langer wil koesteren dan zinvol is, omdat ik bang ben dat ik anders voorbij ga aan het fijne gevoel. Ik koester fijne gevoelens meer dan goed voor me is, ik wil er in blijven hangen. Ik heb enorme moeite met nare gevoelens, want nare gevoelens grijpen me bij de keel en kan ik vervolgens niet meer loslaten. Ik heb een leuke ochtend achter de rug. Ik heb met Bernadette de laatste hand gelegd aan haar tentamen en dat geeft voldoening. Ik heb lekker chocokoffie met haar gedronken en ik heb me samen met haar zitten verheugen op een mogelijke zomervakantieinvulling. Eenmaal thuis heb ik een winterse stamppot voor vanavond gemaakt. Als ik zo'n ochtend bezig ben dan wil ik vergeten dat ik herstellende ben en wil ik doen alsof alles weer bij het oude is. Alleen is de realiteit zo anders! Als ik nadenk over mijn toekomst dan krijg ik het best benauwd. Is mijn voornemen om me niet meer te laten opjagen geboren, dan kan ik het de volgende dag alweer vergeten zijn. Ik wil heel graag voldoen aan iets, maar aan wat? Wat is de norm bij een herstel zoals het mijne en waar kun je aan voldoen? Hoe zorg je voor evenwicht en hoe leer je doseren en wat kan daarbij helpen? Ik heb inmiddels een aardige structuur in mijn week en daarmee kan ik uit de voeten. Ik ben er echt druk mee en ik moet goed doseren om zonder teveel kleerscheuren de week goed door te komen. Als ik bedenk dat het weer anders moet dan breekt het klamme zweet me uit, ik wil immers even niet anders ik wil vasthouden aan dat wat ik onder controle heb. Hoe ga ik het anders doen en krijg ik dan alle taken die ik mezelf opleg af? Kortom ik heb nog een hoop stappen te nemen. Al doende leer je, zegt men dan. Maar hoe leer je dan? Wel voel ik me stukken beter en daardoor gaat het weer lekker borrelen in mijn hoofd. Ik heb zoveel ideeën en hoe kan ik ervoor zorgen dat die ideeën ook ten uitvoer worden gebracht en niet alleen maar bij een idee blijven? Mijn hoofd is druk en mijn lichaam dat rust. Er komt een tijd dat mijn lichaam de drukte overneemt en dat de storm in mijn hoofd gaat liggen. Komt tijd, komt raad. Ik blijf de dagen omarmen en ik zal gaandeweg ook weer een hernieuwde dagindeling gaan ontwikkelen. Gewoon alles op zijn tijd en vooral nu genieten an de kleine dingen, CARPE DIEM!