donderdag 29 november 2012

Wat een prachtige uitzending gisterenavond en wat een emotionele avond. Eigenlijk van het eerste moment zat ik al in tranen. Ik weet wat het is om te vechten en ik voelde veel verdriet gisterenavond. Ik voelde het verdriet van mezelf en het verdriet van iedereen om me heen. Een onbeschrijfelijk verdriet, omdat vanaf de eerste diagnose zich een discrepantie manifesteert tussen willen en kunnen. De wil is bij mij ongelofelijk sterk, maar de kracht en de energie schiet vaak tekort om tot uitvoering te kunnen komen. Als je hier de onzekerheid van wat de toekomst brengen kan bij optelt, dan heb je aardige ingrediënten voor een portie verdriet. Mijn ratio handelt aardig goed in de onzekerheid van deze week. Er is immers nog steeds niet gebeld door het ziekenhuis. Gezien mijn eerdere ervaringen is dat voor mijn ratio bewijs voor een positieve uitslag. Toch klopt de twijfel steeds vaker aan nu de datum van de uitslag nadert en die twijfel wordt gevoed door de emotie. Sta op tegen kanker zou vertrouwen en hoop moeten geven, maar het laat je zwemmen in je verdriet. Het is nog niet afgerond en daarom voel je de verhalen, je herkent de verhalen en het zorgt ervoor dat de film van de afgelopen 9 maanden volcontinue in je hoofd draait. Henry slaat zijn arm om mij heen en ik voel kracht, ik krijg een lieve SMS van Els die voor mij is opgestaan en ook dat geeft kracht. Ik ben zo blij dat ik donateur ben en dat mijn jaarlijkse bijdrage de toekomst kan gaan beïvloeden, want ooit is kanker een ziekte die goed te genezen is! Robert laat mij weten dat het wellicht niet in de schijf van 5 past, maar dat een combinatie van rode wijn en een pammetje een heerlijke nachtrust geeft. Robert weet het uit eigen ervaring hoe het is om die twijfelduivel op je schouder te hebben, een ervaringsdeskundige en zijn tip is er weer een met een gouden randje. Ik slaap de sterren van de hemel en ben in de ochtend aardig fit. Fit voor de voorstelling, want vandaag staat Puck in het middelpunt, zij heeft de rol van Piet in de maandviering. Ik breng de kinderen naar school. Even later gaan Henry en ik samen naar school om te genieten van de voorstelling. We zitten mooi vooraan. Puck ziet ons meteen en zwaait uitbundig. Ze is nerveus en ik zie het aan de wijze waarop ze kijkt en wiebelt. Ik maak wat foto's en voel alweer een brok in mijn keel. Dit keer is de emotionele brok van trots, trots op ons meisje. Puck is een kanjer in alle opzichten, overgoten met de saus niet kniezen, niet zeuren, want dat doet ze nooit. Het stuk begint en dan staat Puck op het podium, wiebelend zegt ze luid en duidelijk haar tekst op en ik ben zo trots! Na de voorstelling mogen we haar knuffelen en we vertellen haar hoe geweldig het was en dat zij een kanjer van een Piet is. We vertrekken naar huis en ik besluit een kopje koffie in Veghel te gaan drinken. Even bijkletsen, genieten van de taart van Nikkel en rond de klok van 14 uur ben ik weer thuis. Ik ga thuis zitten met een kop thee en denk aan het hert dat vanochtend net voor me de weg overstak. Ik was te laat om een foto te nemen. Zo'n prachtig gezicht, de zon stralend door de bomen, een oranje gloed over zijn vacht en heel sierlijk en overduidelijk angstig rende hij de weg over. Ik heb mijn auto stilgezet en heb denk ik wel 5 minuten zitten nagenieten. De zon blijft schijnen deze dag al is het ijzig koud. Ik ga straks mijn Pietje van school halen en de 2 kleine stoere mannen. Ik voel me rijk als ik daar aan denk en het verwarmt mijn hart!