zaterdag 1 september 2012

Ik hou niet van de nacht als er geslapen wordt, dat weet ik nu zeker. Ik slaap wel, maar met veel onderbrekingen. Ik ga van mijn rug naar mijn zij, want ik kan inmiddels op mijn linkerzij liggen. Ik heb in de ochtend gewoon spierpijn en niet omdat ik zo'n wilde nacht heb beleefd! Ik sta samen met de kinderen op en om 8 uur zitten we aan tafel. Guus is niet zo lekker, hij klaagt steen en been. Hij is warm zegt hij en ligt op de bank. Hij wil aandacht. Ik geef hem kusjes, knuffels en zeg hem dat hij zo lief is. Je ziet hem genieten, ik leg hem onder een dekentje en geef hem een zacht kussentje en hij ligt te stralen. Hij heeft allerlei vragen voor me over zijn voetbaltraining. Hij vindt voetbal superleuk, maar een training brengt toch elke zaterdag een beetje onzekerheid met zich mee. Als hij eenmaal op het veld loopt is daar weinig van te merken, maar nu zijn er vele voetbalvragen, zeker omdat ik dacht dat vandaag de voetbalmascotte van Helmond Sport een clinic zou geven. Ik weet dat niet zeker, maar dacht het gelezen te hebben en heb er iets over gemeld. Mijn minimale melding is dus de reden van onzekerheid, want wie is die mascotte, zit er een mens in? Heeft hij gewone voeten, kan hij praten? Zo zie je maar weer dat kleine potjes grote oren hebben. Na al die aandacht vindt Guus het wel weer mooi geweest. Hij sluit aan bij het spel van Teun en Puck, die boven op de kamer van Puck aan het spelen zijn. Ik hoor Puck zeggen '1, 2, 3, je laatste kans om het op te lossen, anders los ik het op!' Ik hoor mezelf terug in het spel van de kinderen. Ons drietal speelt lief met elkaar. Puck vraagt aan haar broertjes wie er even bij haar wil komen liggen en beiden willen graag en daar liggen ze te knuffelen met elkaar en te lachen. Dit is een prachtig begin van de dag. Vandaag gaat Puck weer paardrijden, Guus naar voetbal en Teun zal woensdag zijn eerste hockeytraining bij gaan wonen. Gisteren is het een beetje beklonken bij Pieter thuis. Het zal ons benieuwen, onze Teun verbaast ons steeds in positieve zin. Dacht ik dat hij te makkelijk en lui zou zijn voor groep 3, hij reproduceert elke avond tijdens het avondeten wat hij geleerd heeft en dat is al best veel. De letters h, ui, s, i, k, m en sinds gisteren ook de ij. Zijn interesse voor woorden lezen is hiermee een feit. Hij wil nu ook uit de bieb boeken om zelf te lezen van de reeks maan,roos,vis, laat hij ons weten. Ook is het een manier van hem om aandacht te vragen en te krijgen, want hij weet dat wij dan gaan zeggen dat we zo trots zijn en dat hij echt een grote kanjer wordt. Onze drie kinderen, zo verschillend, die in deze hectische tijd enorm gegroeid zijn. Ze hebben een manier gevonden om aandacht en liefde op hun eigen wijze te geven en terug te ontvangen. Een uitermate knappe prestatie. Er is nu een tijd aangebroken voor mij om echt open te staan voor de kinderen, de ziekte van mij mag naar de achtergrond verhuizen. Ik zie een uitgesproken kans voor me weggelegd om hier van te genieten, door weer actief onderdeel te maken van het samen dingen doen. Weg met de vaak wat passievere rol van mij. Dat zal voor de kinderen voor minder verwarring gaan zorgen. Henry is om 9 uur ook wakker en laat zijn favoriete Ben Howard door huis klinken. De kinderen spelen en er heerst rust in huize Schreur, ik voel me voor het eerst sinds dagen weer een beetje mezelf, tenminste dat denk ik. Ik ben nog steeds zoekende naar mezelf, waar sta ik, wie ben ik, wat wil ik en wat kan ik? Dat lijken zulke makkelijke vragen, maar het antwoord zal ik erop moeten vinden en dat is een moeilijke klus. Ik ga hier bij ondersteund worden en ik denk dat het eindresultaat mij de juiste richting in zal sturen. ik weet dat mijn leven anders zal zijn na deze 7 maanden. Ik voel me wel emotioneel verrijkt, ik heb nog nooit zo makkelijk mijn kwetsbaarheid kunnen en durven tonen en kwetsbaar durven zijn is eigenlijk heel waardevol. In het ziekenhuis vroegen ze mij voor wie ik me zo wilde bewijzen. En dat is waar, mijn hele leven wil ik eigenlijk vooral mezelf veel bewijzen en dat is nu voorbij. Ik ben een dappere knapperd, dat weet ik nu en ik ben een eigenwijze knapperd die soms denkt op alles een antwoord te hebben. Nou ik heb de antwoorden even niet, maar de vragen heb ik wel. Ik, de kwetsbare knapperd, ga luisteren naar de deskundigen, ga mijn waffel eens wat vaker houden en ga de antwoorden vinden, daar ben ik van overtuigd. Het leven is eigenlijk een groot mysterie, niemand kan je een gedetailleerde gebruiksaanwijzing geven, die ontdek je gaandeweg en er is vaak geen goed en fout, omdat je dient te handelen vanuit je gevoel en dat is bij iedereen net een beetje anders. Dat maakt het leven daardoor tevens zo leuk. Het waarderen en respecteren van al die andere mensen zonder te oordelen. Ik ben vandaag een tevreden knapperd en ik wil de weg die voor me ligt met open armen ingaan, luisteren, ontmoeten, reflecteren, onstpannen en dan pas gaan doen. Carpe Diem!