vergeetachtigheid

Het kroost is naar zwemles en ik zit in tranen aan tafel.  Deze tranen brandden al tijdens het avondeten, maar nu iedereen weg is kan ik er aan toegeven en huil ik om mijn geheugen, dat een heel eigen leven aan het leiden is. De kinderen eten fantastisch tijdens het avondeten en dat maakt mij blij. De laatste tijd aten ze erg slecht en ondanks het feit dat het allemaal goede broodeters zijn, is het niet leuk en vraag je je regelmatig af voor wie je alle moeite doet een avondmaal te prepareren. Maar zo niet vanavond. Ze eten alledrie uitzonderlijk goed. Puck geeft haar verklaring. Ze laat weten dat ze heel erge honger heeft en dat komt omdat ze geen ontbijt heeft gegeten. Ik kijk haar verbaasd aan en Puck vertelt dat ze niet gegeten heeft vanochtend, omdat ik vergeten ben haar een boterham te geven. Ineens zie ik het ochtendritueel weer voor me en ik weet Puck heeft gelijk! Ik ben zo bezig geweest om de broodtrommeltjes te vullen dat ik vergeten ben de boterhammen voor het ontbijt te smeren. Ik zeg Puck dat ze hierin gelijk heeft en ik voel me zo tekort doen op dat moment. De tranen zitten me vandaag erg hoog, dus ik moet moeite doen om niet in huilen uit te barsten. Natuurlijk weet ik dat ze niets tekort komen. Hadden ze honger gehad dan hadden ze heus wel om die boterham verzocht.Daarbij hebben ze allen een grote mok met choco opgedronken, dus honger hebben ze zeker niet gehad. Toch raakt het me diep. Het is de confrontatie met mezelf die hard binnenkomt. Ik weet dat ik niets meer kan onthouden, mijn korte termijn geheugen is aangetast en beschadigd. Zo wist ik vanochtend echt niet welke dag van de week het vandaag was. Met een luchtige vraag aan Henry kom ik er dan wel weer achter, want ik vind het naar om te zeggen dat ik het ECHT niet weet. Er rolt een traan over mijn wang en Puck vraagt me of ik traantjes van geluk heb. Ik probeer door mijn tranen heen te lachen en ik zeg haar dat ik de gelukkigste mama van Nederland ben met zulke lieve kindertjes. Ik voeg er aan toe dat ze volgende keer gewoon om brood moet vragen, omdat ik het met mijn vergeetachtigheid dus kan vergeten. Iedereen moet er om lachen en ik lach mee, maar als een boerin met kiespijn. Ik, die altijd kon bouwen op haar geheugen, vergeet nu alles. De vergeetachtigheid zorgt er ook voor dat ik het besef van tijd volledig kwijt ben. Ik weet niet dat iets al 2 weken geleden was, omdat het als gisteren voelt. Het hoort er allemaal bij en het wordt allemaal weer beter en ik train mijn geheugen elke dag, toch ben ik enigzins uit het veld geslagen. Met je tekortkomingen geconfronteerd worden is normaal al moeilijk, maar nu is het moeilijk in het kwadraat. Je wilt in de opbouwfase steen op steen kunnen zetten en vandaag word ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik zet een steen op een steen en er vallen er vandaag weer 2 af en ik begin gewoon weer opnieuw, met geduld, met rust, met relativeringsvermogen en vol frisse moed. Ik huil nog even lekker in mijn eentje om mijn warrige geheugen en de tranen die vloeien luchten op. Huilen is ook verwerken, verwerken dat het leven een onvoorspelbare wending heeft genomen en dat ik moet leren omgaan met de onvoorspelbaarheid. Ik heb geen glazen bol en een toekomstvoorspellende gave. Dat heeft niemand. In feite is de toekomst naast onvoorspelbaar, ongrijpbaar, daarom is leven met de dag het beste dat ik kan doen. En dat geheugen? Ach ik ben het alweer vergeten :)