vrijdag 21 september 2012

Wederom houd ik me deze ochtend enigzins afzijdig. Ik merk dat ik dat even nodig heb. Het kost me ook minder moeite omdat ik gewoon echt over mijn grenzen ga als ik het wel doe. Ik kamp de afgelopen dagen met mijn humeur. Was ik meestal vrolijk, nu ben ik toch vele momenten van de dag een grote brombeer. Ik probeer vrolijk te zijn, maar het bij het minst of geringst ben ik uit het veld geslagen en verbaas ik me vaak over mijn eigen felle reactie. Eerst had ik het niet zo door dat ik het deed, maar nu betrap ik mezelf er steeds vaker op en eigenlijk wil ik dit gedrag van mezelf niet! Ik denk dat het van de Tamoxifen komt en ik ben niet blij met deze bijwerking. Ik heb gisteren dus maar netjes gevraagd aan manlief of hij mij niet wil jennen, zoals ik dat dan noem. Hij doet dat niet bewust, maar ik kan nu niet tegen een welles nietes 'spelletjes', vooral niet tijdens het eten. Als je het zou opnemen zou het misschien best hilarisch materiaal zijn. Op de vraag van Henry: 'wil jij mij wat brocolli opscheppen?' volgt het antwoord van mij: 'er mankeert niets aan jóuw arm en ik ben niét van de bediening, dus be my guest'. En zo gaat dat eigenlijk de rest van de maaltijd door. Weliswaar op een normale toon, maar de ondertoon en de klemtonen die spreken boekdelen. De vragen die ik me stel is welk gedrag volstaat wel om de nare ondertoon te voorkomen en waarom komt mijn nare gedrag juist tijdens het avondeten? De antwoorden zijn vrij eenvoudig. Aan het einde van de dag ben ik gewoon op, ik irriteer me aan alles en vooral aan manlief. Het liefst verwijt ik hem alles waar ik me rot over voel. Het zou voorkomen kunnen worden als hij zichzelf traint in sensiviteit. Want sensitief gedrag verzacht de omstandigheden en reactief als ik ben, doe ik er dan niet constant een schepje bovenop. Ik verwacht dus meer invoelingsvermogen. De vraag 'wil je voor mij wat brocolli opscheppen' valt bij mij zo verkeerd om meerdere redenen. Allereerst kan ik 5 weken na de operatie nog niet goed reiken en dus mijn arm niet goed gebruiken en ik ben rechts. Op de tweede plaats, heb ik ondanks de arm al drie kindertjes voorzien van eten, omdat ik dat al jaren zo doe en manlief daar liever geen verandering in brengt. En als laatste heb ik geen behoefte aan een 4de kind aan tafel, want zo zie ik manlief dan. Kortom bij mij is het actie-reactie en als de actie met sensitiviteit goed ingezet wordt dan is de reactie ook wat vriendelijker. Hier is werk aan de winkel en daar krijgen we de 25ste ondersteuning bij. We moeten hier immers samen een weg in zien te vinden. Ik bedenk wel van alles, maar we moeten het samen doen! Daarbij is het niet zo dat wij hier uniek in zijn, maar door mijn ziekte kan ik er nu moeilijker mee omgaan.

Het is nog vroeg en Yvonne tikt op het raam. Ze komt net uit het Elkerliek en ziet er opgelucht uit. We drinken gezellig een kopje koffie en dan douche ik me snel want ook ik mag weer act de presence geven. Ik mag naar de chirurg voor een klein darmonderzoek. Ik loop naar het ziekenhuis en ben direct aan de beurt. Dokter Niessen bekijkt het goed en stelt de diagnose. Het is chronisch en er zijn 2 opties, of hij gaat me opereren of we tobben nog wat aan. Gezien mijn historie is hij voor het laatste, we tobben nog wat aan en we krijgen extra ISDNcreme en movicolon. 4 december mag ik terugkomen en hopen dat er dan verbetering in zit. Er wordt niet gekozen voor een operatie omdat daar complicaties aan vast kunnen zitten en daar zit ik zeker niet om verlegen op dit moment. Ik wandel naar buiten en ben op tijd klaar om de kinderen op te halen. Ik ga meteen door naar school en daar komen die vrolijke fluiters al op me afgelopen. Het leven is best prettig en ik probeer te genieten van alle kleine dingen, vandaag is een mooie dag....

Ik heb een beetje pech op school, ik rij bij het wegrijden tegen de auto van de oma van Julius. Er is niet echt veel te zien, maar toch zie je wat strepen van waar ik de auto heb geraakt. Ik vraag het telefoonnummer op en dat regelen we later wel, het valt allemaal reuze mee. Ik had in feite ruimte genoeg, maar ik kan nog steeds onvoldoende diepte inschatten, dat blijkt maar weer. Puck kan niet wachten tot het half 2 is, want dan mag ze naar het feestje. Ik breng haar weg en ik zie aan haar dat ze er zin in heeft. De jongens spelen met elkaar en Teun is verdrietig dat Pieter niet met hem wilde afspreken. Als ik doorvraag is de reden dat hij niet met de fiets was en niet mee kon. Ik vertel Teun dat ook dan nog afgesproken kan worden, omdat ik altijd hem kan brengen en dat het ook gewoon bij ons kan. Hij is blij en vraagt of ik hem maandag wil helpen om Pieter dat ook te vertellen. De mannen zijn op pad en het is verdacht stil. Als ik op inspectie ga dan zie ik dat er iets niet in de haak is. Teun heeft watervaste stift op zijn trui en ze hebben een watervaste stift meegesmokkeld en elkaar daarmee bevochten. Ik vertel hen dat ze dat nooit meer mogen doen en dat als ze van plan zijn iets te gaan doen wat misschien niet mag, dat ze even met mij moeten overleggen of me moeten vragen. Als Nick thuis is gaan de mannen naar Nick en is er rust in huize Schreur. Ik drink een theetje en kijk uit naar de avond, met een lekker wijntje onderuit op de bank kijkend naar the Voice of Holland :)

Puck op het feestje van Florine wat een tevreden gezichtjes :)