maandag 24 september 2012

Doe een stapje naar voren en doe een stapje terug. Ik doe een stap naar voren en moet er vaak 2 of 3 terugdoen is mijn ervaring. Ik heb gisteren genoten en sinds vanacht moet ik weer 3 passen terugdoen. De hele nacht wakker geweest vanwege de darmen en dat was het medisch advies, namelijk aanmodderen. Ik heb vanacht aangemodderd, maar vrolijk werd ik er niet van, helaas. Vanaf vandaag draag ik een versnellingsmeter. Gedurende een week worden al mijn bewegingen geregistreerd. 2 oktober lever ik de versnellingsmeter in en dan hoor ik, na een inspanningstest, in welke onderzoeksgroep ik zal vallen en wat daar allemaal bij komt kijken. Ik denk dat die beweging ook helend zal zijn voor mijn darmen, beweging is immers goed voor alles. Vandaag zal ik daarom ook gewoon in het teken van bewegen gaan zetten. Ik wandel zo even naar de apotheek voor een nieuwe lading Tamoxifen en kijk dan of Bernadette thuis is om gezellig even een theetje te doen. Gedurende heel mijn ziekteproces sloeg ik me overal wel doorheen en nu pas voel ik me moe en ellendig en zieker dan hiervoor. Ik weet dat dat de bekende dip is en dat ik er nu middenin zit, maar klote is het gewoon ik kan niet anders zeggen. Ik voel me heel eenzaam in dit proces. Ik wil aan de kinderen laten zien dat ik herstellende ben, ik wil eigenlijk iedereen laten zien dat ik herstellende ben, maar eigenlijk speel je mooi weer voor iedereen, want met het herstel treedt tevens het verval in. Hoe tegenstrijdig is dat? Ik ben vanaf januari bezig met dit proces, ik vecht, ik verbijt me, probeer me op te peppen, probeer dingen te zien en te ontdekken en zelfs te wijzigen, maar bij elke stap die ik maak, kom ik mezelf in het kwadraat tegen en meestal niet op een positieve wijze. Ik heb zulke mooie idealen nu in mijn hoofd zitten, idealen die voor mij het allerbelangrijkste ooit zijn. Zo is mijn hoofdtaak de basis op orde te krijgen (mijn werk en mijn leven thuis vertonen zo veel gelijkenissen :)). Een stevige thuissituatie, een warm, gezellig, veilig en ongedwongen thuis, waar iedereen kan floreren en het beste uit zichzelf kan halen. Met deze basis als ondergrond, kan de opbouw stukje bij beetje in gang worden gezet. Een solide fundament zal zorgdragen voor een opbouw waar ik in kan geloven en die bestand is tegen een stootje. Ik ben een dromer, net als onze Teun en ik droom de mooiste dromen en hoop dat ze ooit werkelijkheid zullen worden. Deze ochtend verliep redelijk ondanks de korte nacht. We werden pas laat wakker, maar ondanks dat liep het gesmeerd. Henry zorgde voor brood en broodtrommels en ik bracht de kinderen naar school. Lekker vroeg waren we er en we hadden alle tijd om alle lokalen af te gaan. Ik heb de pauw van Puck gezien en de cavia's van de groepen 4, we konden alle tijd nemen in de klas van Guus en er was rust. Ik heb deze rust zo hard nodig, ik kan even niet meer mee in het hele snelle gejakker. Vandaag is goed begonnen en de week maakt een frisse start, maar er zit nog zoveel in mijn koppie en dat schreeuwt om aandacht en ordening. Morgen zitten we al vroeg bij de psycholoog, laat deze ons assisteren bij de ordening en bij elke stap. Ik zal na een stap naar voren twee stappen terugvallen en na een terugval zal ik steviger in mijn schoenen komen te staan. Ik ben er van overtuigd dat ik de wereld straks weer aankan, geheel op mijn eigen wijze, want dat hoort nou eenmaal een beetje bij mij :) Hanneke, enig in haar soort :)))

Puck heeft al veel dingen verzameld in haar schatkistje. Dit schatkistje is onderdeel van de cursus 'ho, tot hier en niet verder....' die ze volgt in de Mongoolse Ger van Judith Engelhart. Haar circuskaartjes van gisteren is er zorgvuldig ingelegd en ook haar lichtgevende en draaiende leeuw, die ze gekregen heeft. In haar schatkist zitten nu allemaal dingen die ze leuk vindt of waar ze enorm trots op is of blij mee is. Toen ik gisteren bij haar op bed zat, schreef onze 7-jarige Puck uiterst geconcentreerd in haar dagboek. Haar geschreven woorden werden versterkt door beeld, want ook in haar dagboek werd het toegangsbewijs van Circus Renz geplakt. Ik lees dat ze het meest heeft genoten van het koorddansen en een geweldige trots overvalt me. Ontroerd kijk ik naar mijn Puck, die schrijft en op haar kinderlijke wijze weet hoe ze haar emoties kan benoemen en hoe ze herinneringen kan koesteren. Ik denk nu ineens aan de pauw in haar klas en ik weet dat ik zo trots ben als een pauw op mijn meisje en hoop dat ze dit haar hele leven vast kan blijven houden. Onze Puck, ze blijft zo zichzelf, zo authentiek, hoe geweldig is dat! Onze Puck die komt er wel!

Ik haal de kinderen uit school en Teun spreekt af met Nick en gaat mee naar opa en oma in Stiphout. Ik ga met Puck en Guus naar huis en daar drinken we wat. Papa is vroeg thuis, dus we halen nog een frisse neus in het bos voordat we gaan eten en we nemen een tas mee voor de kastanjes en de eikels die we vinden. Het is prachtig in het bos. De wind laat de bomen dansen en de oude bomen kraken uit protest. De lucht is grijs en wit en dit natuurgeweld is prachtig om te zien. We proberen in de wind te hangen en met rode wangen komen we thuis. Wat een heerlijke middag en wat werkt dit weldadig op mijn gevoel. Vanavond eten we lekker stamppot rauwe andijvie, het weer is er naar. Na het eten lekker met de kinderen naar bed en mooie dromen dromen!