dinsdag 4 september 2012

De nachten zijn even niet mijn ding. Ik kan niet liggen en mijn rechterarm voelt als lood aan en prikt en is erg gevoelig. Woensdag zal er naar gekeken worden. Volgens Henry is de arm niet echt dikker, maar voor mij voelt het als een olifantenpoot. Wellicht de gevolgen van de doorgesneden zenuwen. Ik houd me ook vanochtend afzijdig van het ochtendritueel en begin mijn dag daarna pas in alle rust. Ik ben een beetje prikkelbaar in de ochtend, dus dan is het even wijs om afstand te bewaren, want het komt niemand ten goede als ik zit te chagrijnen. Ik stap om kwart voor negen mijn bed uit en stap direct onder de douche. Ik ben op zoek naar een vast ritme, structuur heeft me altijd goed gedaan. Na de douche ga ik naar beneden en ruim ik de vaatwasser uit en in en ga lekker in de ochtendzon genieten van mijn ontbijt. De broedende duif in onze kastanjeboom kijkt me aan. Elke dag hebben we een contactmoment en ik vraag me af of de eitjes al uitgekomen zijn. Ik geniet van de stilte, van de broedende duif en in mijn hoofd bedenk ik hoe ik mijn dag invulling kan gaan geven. Ik doe wat ik altijd doe, veiligheid zoeken bij de actie. Dan bedenk ik me dat ik moet voelen en ik probeer te bedenken wat ik voel. Ik ben zo leeg, dat het lijkt alsof ik niet voel. Ik zit, kijk om me heen en ik voel me nog steeds verloren. Ik voel me zo ver van alles en iedereen af staan. Ik heb het idee dat niemand snapt dat ik echt alleen nog maar pudding in mijn hoofd heb. Ik denk dat niemand ook begrijpt dat ik even niet meer weet hoe ik weer een evenwichtige positie kan innemen. De dagelijkse dingen, dat lukt me allemaal prima! Ik was, ik droog, ik doe boodschapjes en ik haal de kinderen uit school, ik maak eten, maar welke mogelijkheden zijn er nog meer die prettig voelen, houvast geven en inpasbaar zijn in het nú, zonder grensoverschrijdend te zijn? Ik weet het echt niet! Ik bruis normaal van de energie en de ideeën en dat geeft vaak zo'n gelukzalig gevoel. De energie is nou echter ver te zoeken en ook de ideeën zijn er even niet. Ik ben eigenlijk gewoon contstant moe en dat is zo'n bizarre gewaarwording. Ik kan al ophikken tegen een boodschapje, maar zodra ik de actiestand heb, dan blijf ik daar ook prima in hangen en geeft me dat houvast. Dus daarom elke dag op tijd uit bed en in de actie. Middagdutjes die laat ik inmiddels varen, want 's middags dutten betekent 's avonds nog minder slapen. Daarbij is mijn vermoeidheid niet een vermoeidheid die oplosbaar is met slaap, want slapen dat blijft een uitdaging. Mijn vermoeidheid is een combinatie van moe zijn van geest en lichaam, waardoor ik me leeg voel en waardoor het lijkt of ik verpakt zit in het lichaam van een oude dame. Ik ben wel heel blij met het onderzoek 'bewegen na zware chemo'. Op 20 september heb ik de intake in het Maxima Medisch centrum en 2 oktober krijg ik een botscan en een fietstest, dit laatste om te bepalen ik welke groep ik zal worden ingedeeld. Dat geeft weer perspectief en uitzicht op een betere conditie. Een betere conditie zal me lekkerder in mijn vel doen laten zitten. Daarbij zal ik gaandeweg weer leren vertrouwen op mijn lichaam en wat het aankan. Ik kijk hier naar uit! Ik maak een kopje capuccino voor mezelf en laat de leegte toe, de zon brandt op mijn hoofd en de duif en ik kijken elkaar aan. Het leren omgaan met deze leegte is een kunst en met de tijd zal deze leegte zich geleidelijk gaan vullen. Geduld is hierbij een schone zaak en geduld blijft een van mijn zwakkere eigenschappen!