maandag 10 september 2012

Ik ontwaak met het gezin mee en deze week ga ik omarmen. Ik heb me voorgenomen de kinderen naar school te brengen zodat Henry op tijd naar zijn werk kan gaan, weliswaar na goed overleg met elkaar. Ik wil weer een structuur aanbrengen voor de houvast en deze eerste ochtend van de week zit er eigenlijk al een kink in de kabel. Op deze eerste ochtend is er al sprake van lichte verwarring. Gisterenavond had ik in al mijn enthousiasme mijn plannen voor deze week geopenbaard. Plannen die betrekking hebben op mijn dagritme waarbij ik graag in de ochtend weer een taak wil om me vast te kunnen bijten in het dagritme. Deze plannen zouden we wel van te voren goed moeten overleggen, want ik en manlief weten dat we de zaken ieder op onze eigen wijze aanpakken. Na een kwakkelnacht bedacht ik me dat deze ochtend niet de meest geschikte ochtend zou zijn voor de kickoff. Echter hoorde ik om half 8 Henry vragen of ik al in de benen was. Op mijn vraag waarom liet hij me weten dat ik deze week toch de kinderen naar school zou brengen. En daar is de verwarring. Ik deel mijn in mijn enthousiasme mijn voornemen, voeg eraan toe dat we dat in goed overleg moeten doen en om half 8 begrijp ik dat mijn plan anders is opgevat. Interpretatieproblematiekje. Ik heb geen zin in discussie dus ik douche me en ik zorg dat ik in de kleren ben. Echter is dit een verstikkend en slopend kwarwei. Het voelt zo omdat een dergelijke start van de dag gepaard gaat met een enorme tijdsdruk en daar kan ik nu heel slecht mee omgaan, temeer als ik instap op een moment dat niet door mijzelf is ingezet en waarbij mij alle afspraken en/of regels onduidelijk zijn. Om  half 8 opstaan, betekent dat ik een half uur de tijd heb om mijzelf te verzorgen en vervolgens ook de kinderen in het gareel te krijgen om zo rond 8 uur naar buiten te kunnen om op de fiets te stappen. Ik heb deze ochtend de randvoorwaarden niet gecreeerd en heb ze dus ook niet in de hand en juist dit gebrek aan controle in combinatie met de tijd zorgt ervoor dat ik een enorme druk ervaar. Mijn humeur krijgt  echt de verkeerde ingrediënten. Het zou wel werken als ik mijn eigen tempo en structuur zou kunnen volgen, want dat geeft mij houvast en vooral rust en dat laatste is straal ik dan ook uit op de kinderen. Deze ochtend probeer ik dus mee te bewegen in het ingezette ritme, echter ik kan de maat maar niet ontdekken. Dus voordat we konden vertrekken, was de puf bij mij er eigenlijk al uit. Als ik mijn voornemen deze week wil naleven, dan gaan in de ochtend gewoon mijn randvoorwaarden weer gelden. Ik zal mijn randvoorwaarden laten varen op het moment een ander deze taak voor zijn rekening neemt. Want loslaten kan ik inmiddels wel, het uit handen geven valt me niet meer zwaar. Wat me nu zwaar valt is om vat te krijgen op een situatie die ik zelf niet ingezet heb. Ik ken gelukkig het sleutelwoord en dat is communiceren. Ik zal heel goed moeten overleggen hoe, wat, waar en wie, want dat is de enige sleutel tot succes. Bij een verstoord humeur van mijzelf is niemand immers gebaad, zeker ikzelf niet.

We gaan met de fiets naar school en net als we willen vertrekken regent het. Toch kan dat de pret niet drukken en van die paar druppels smelten we trouwens ook niet. Eenmaal op het schoolplein zijn 2 van mijn drie musketiers niet vooruit te branden en het ontbreekt hen aan het nemen van enig initiatief. Mijn humeur wordt nog meer op de proef gesteld. Als Puck vraagt 'waar kan ik mijn fiets neerzetten mama?', moet ik moeite doen om niet te ontploffen. Ik kijk haar aan en zeg dat ze met haar 7 jaar dat best zelf kan bedenken en warempel ze zet haar fiets weg. Teun is net de klunssmurf, hij is in gevecht met fiets, rugzak en gymtas. Hij piept nog net niet, maar het piepen is bij hem nabij. Guus die zet zijn fiets in 1 vloeiende beweging weg en is klaar voor school. Als we bij de klas van Teun zijn aangekomen is Teun vergeten dat hij buiten moest verzamelen voor de gym. Dus hij rent als een bezetene naar buiten en kan me nog vluchtig een kus geven. Puck is zelfstandig naar haar klas gelopen en ik werp haar nog een kushand toe. Als laatste lopen we naar de klas van Guus. Guus heeft een familiefoto meegenomen en daar mag hij over vertellen in de kring van juf Anouk. Ik zwaai hem nog uit en vertrek naar huis. Eenmaal op de fiets overvalt me een gevoel van weemoedigheid in combinatie met moeheid. Het regent wederom en ik ben toch helemaal bezweet. Ik zet thuis een kop thee en ik ga eerst eens zitten en bedenken dat deze start van de dag niet de start is die voor herhaling vatbaar is. Ik weet dat het anders kan en zoals ik de kinderen altijd zeg, van proberen kun je leren. Morgen proberen we het even iets anders, allereerst communiceren we. We gaan elkaar vertellen hoe we de ochtend gaan aanvliegen en daar hebben we dan allemaal onze eigen taak in. We nemen onze verantwoordelijkheid dan gezamenlijk. Deze duidelijkheid bepalen geeft mij in ieder geval meer rust. Er zal dan ook meer tijd zijn waardoor de tijdsdruk wegvalt en we ook op een doordeweekse ochtend van elkaar kunnen genieten, elkaar kunnen helpen, tijd hebben om gewoon met elkaar te praten, de dag dus rustig te kunnen starten en vooral om de dag te kunnen omarmen. 

Ik bedenk me deze ochtend dat vandaag het roer omgaat. Ik ga deze dag starten met een bezoek aan de kapper. Ik loop naar binnen zonder afspraak en ik vraag of het mogelijk is om mijn haar van 5mm te verven. Het is tijd om een statement te maken en dat ga ik doen. Ik wil mijn haar in een kleur die opvalt, zodat het lijkt alsof de coupe zo bedoeld is. Ik besluit dat het ijsblond gaat worden en het duurt even, maar het resultaat is geweldig. Ik lijk als 2 druppels water op Bernadette, die ook altijd wat durft met haar haar. Ik vind het ook niet vreemd en ik heb zoveel voorpret als ik aan de reactie van de kinderen denk. Ik ga naar huis en daar staat Bernadette met Fiene al op me te wachten. Bernadette baalt dat ze net haar haar een paar tinten donkerder heeft geverfd en ze vindt het geweldig. Ik voel me weer meer ik, door zoiets simpels als de kapper. Mijn statement van de dag, mijn haar. Ik ga de kinderen ophalen uit school en wat staat als eerste Guus te kijken. Hij voelt en aait over mijn hoofd en lacht heel hard, hij vindt het cool. Ook Teun is dolenthousiast en hij zegt met een piepstem: 'ik dacht eerst wie is die vrouw, maar jij bent het gewoon'. En dan Puck die bedachtzaam op me afloopt en er meteen uitflapt dat ze het stoer vindt. Ik voel me goed en ik prijs me een gelukkig mens. We gaan naar huis en dan moet Puck meteen naar de oogarts en de jongens en ik fietsen naar Stiphout. We gaan naar de apotheek en ook daar krijg ik complimenten over mijn uiterlijk. Als we weer thuis zijn dan hebben we ook voor Puck een verrassing meegenomen, een Penny. Teun heeft een Donald Duck en Guus een Pokémontijdschrift.  We drinken gezellig een roseetje in de tuin en we eten als we daar zin in hebben. Na het eten spelen Puck en ik een potje Scrabble en rond de klok van 8 uur gaan ze allemaal naar bed. Een bijzonder fijne en rustige dag en wat geeft dat een hoop kracht en zin in het leven. Het roer is om en laten we dit gevoel vasthouden.

ijsblond, de nieuwe fris en fruitige het roer is om-coupe :)