dinsdag 18 september 2012

Ik heb vanacht de sterren van de hemel geslapen en was al heel vroeg in de keuken. Niet omdat ik dat zelf wilde, maar er zaten 2 kleine mannen om kwart voor 6 te gamen aan de keukentafel. Het is een schattig tafereeltje om te zien, maar het is echt nog te vroeg om op te staan. Ik vraag de heren wat ze aan het doen zijn en onze Teun antwoord: 'aan het gamen'. Ik vraag hen of ze toch weer naar boven willen gaan en Teun vraagt waarom. Ik antwoord met een wedervraag: 'Willen jullie eens naar buiten kijken?' Waarop Teun zegt: 'het is nog donker'. Ik speel erop in door te zeggen dat ze juist daarom naar boven moeten, de dag is nog niet begonnen, want de zon die slaapt nog. De mannen gieren het uit en vinden het een vet coole grap en gaan braaf naar boven om vervolgens een uur later fris en fruitig aan het ontbijt te zitten. Ik doe deze ochtend rustig aan, ik smeer de boterhammen en Henry brengt de kinderen naar school. Dat geeft me een rust, die nu erg welkom is. Het ochtendritme verloopt soepel. De mannen hebben een fleurige nieuwe broek aan en voelen zich helemaal de blits. Als ze vertrekken drink ik nog in alle rust een kop thee. Geen druk, niets moet. Ik lag gisteren met de kippen op stok, zo verschrikkelijk moe was is. Nu ben ik uitgerust, maar de vermoeidheid blijft een beetje zeuren. Daarbij zit ik met mezelf in de knoop, was ik aanvankelijk dolblij met mijn geneeskans van 80%, nu baart het me zorgen. Temeer daar lotgenote Monique gewoon al 95% in the pocket heeft. Ik kan het slecht naast me neer leggen en ik word er af en toe een beetje weemoedig van, wat als de tumor binnen een jaar terugkomt? Ik wil zo veel, ik wil een leuke mama zijn en blijven, ik wil mijn werk oppakken, maar wat is realistich? Mezelf kennende geef ik me altijd vol, dus als ik naar mijn werk ga, wat blijft er nog voor thuis over? Gisteren was te druk voor me en eigenlijk ook dit weekend, gevolg is dat ik dus zo leeg ben dat het opladen erg lang duurt. De stroom moet van ver komen zeg maar. Ik wil niet teveel bezig zijn met het dan, maar met het nu, want het dan is onvoldoende beheersbaar. Ik fluit mezelf terug in het nu en denk aan wat ik nu ga doen. Ik ga naar Sandra, lotgenote en superkanjer. Ik ga lekker haringen kopen, want na chemo 4 zullen die er zeker ingaan als ik op mezelf te werk ga. Dat is het nu en daar ga ik me op richten en voor de rest van deze dag, we zullen zien, ik verplicht mezelf tot niets. Ik vertrek naar Sandra, parkeer mijn gedachten en leef in het nu.

Bij Sandra zijn de hulptroepen actief. Als ik kom gaan we koffiedrinken en ik heb bewondering voor Sandra, die er zelfs met Halo fantastisch uitziet. Ik weet dat ze zich zo niet voelt, maar ze heeft een frisse kleur en haar ogen blijven haar blikvangers. Als de hulptroepen vertrekken eten wij ieder 2 haringen en we smullen ervan. SAMEN STERK is ons motto en het voelt ook als samen sterk. We kennen onze angsten, we spreken die ook uit en we weten van elkaar wat het is om te strijden en om je te blijven afvragen waar je soms de positiviteit vandaan moet toveren. Want soms is het heel moeilijk en dat gevoel dat zit diep van binnen en dat is onmogelijk om over te brengen. We genieten en dan ga ik naar huis en kijken wat de middag voor me in petto kan hebben. Thuis nestel ik me op de bank en net als ik heerlijk lig gaat de telefoon. Het is het Catharina ziekenhuis, we krijgen een eerste consult met de post toegestuurd voor Henry en mij samen. Ook hoor ik dat ik op 9 oktober om 10 uur bij de mamacare mag komen voor de nacontrole na 6 weken na de operatie. 9 oktober om 10 uur, de verjaardag van mijn vader, precies op deze dag de mamacare, ik weet dat papa op deze dag aan mijn zijde zal staan, want toeval bestaat niet :) Ik blijf lekker nog even liggen en ga dan de was in de kast opbergen. Ik begin aan het karwei en als ik bezig ben ben ik alweer afgeleid en zo vliegt de tijd en merk ik dat het de hoogste tijd alweer is om de kinderen uit school te halen. De kinderen zijn vrolijk en ik hoor dat Teun de letter eu en ee heeft geleerd. We lopen naar de auto en ze stappen achterin en al rijdende bedenk ik dat ik een bofbips ben met zulke lieve kinderen. Thuis drinken we ranja, we zullen op tijd eten, want de zwemles is voor alledrie deze avond en ze zullen er pas weer om half 8 zijn. Dan gaan ze meteen naar bed, want morgen is de sportdag van school op het HAC veld. Ze hebben er zin in en Guus heeft juf Anouk beloofd dat hij vanavond heel goed zal eten, zodat hij morgen zal uitblinken in zijn prestraties. Het zal mij benieuwen, maar hij kan het in ieder geval overtuigd brengen :)