zondag 3 juni 2012

Ik heb vanacht heerlijk geslapen met hulp van een heeeeel klein pilletje. Ik ontwaak om half 8 en voel me redelijk. De pijn in mijn rug begint te komen en ik voel me oud als ik opsta. Het omhoog komen kost dan enigzins moeite. Toch gaat het beter dan de vorige keer, want ik kan zelf trappen en daar ben ik enorm trots op. Ik ga naar beneden en eet mijn ontbijt. Henry komt even later en we genieten van onze rust. Ik rommel lekker wat in de keuken, want bezig zijn is mijn remedie bij beginnende pijntjes. Henry laat me lekker mijn gang gaan, dus ik maak pasta met zalmroomsaus en ik maakt pasta met spekjes, room en pijnboompitjes. Ik zeg erbij dat het al voor vanavond is. Henry laat me heerlijk mijn gang gaan. Ik ga lekker badderen en dan bijna komen de kindertjes weer. Ik ben blij als ze er weer zijn. Henry heeft de tafel al gezellig gedekt en het verse soepje staat op het vuur. Ik vind dat altijd zo gezellig, een gedekte tafel en etende en pratende mensen. Dan ben ik in mijn element. Jeanne, Alexander, Huub en de kindertjes komen binnen en ze hebben het leuk gehad. Dat is aan hun gezichtjes te zien. Ze hebben babbels, kijken zo intens lief en ik ben gelukkig. Ze hebben gisteren genoten met het piratenfestijn. Een leuk boekje als aandenken en Teun was helemaal in zijn element. Echt zoethout hebben ze van de piraten gekregen! Ik vind het geweldig. We eten wat en wij tafelen na en de kinderen spelen heerlijk en al snel is Teun al weer gaande met zijn games. Hij is er ook verrekte handig in moet ik zeggen. Ik begin een beetje moe te worden, dus als Jeanne, Alexander en Huub gaan ga ik lekker naar bed. Ik slaap snel en word na ongeveer een uur wakker omdat ik heel nodig naar het toilet moet. Ik ga naar beneden en daar zitten Peter en Yvonne aan tafel. Met appelflappen. Helaas kan ik er niet van genieten, want na mijn middageten zat ik al bomvol. We praten over van alles. Nick komt hier met de jongens spelen en als Yvonne en Peter gaan wil ik op tijd eten. Het eten is immers al klaar. Ik wil namelijk vanavond met Bernadette naar Sandra toe. Ze ligt in het Elkerliek en we willen haar even een hart onder de riem steken. We eten dus op tijd en Bernadette komt me ophalen. Ik was van plan om te lopen, maar ben blij dat we met de auto gaan, want ik ben net een hijgend paard. Omarmd lopen we het ziekenhuis in om naar bikkel Sandra te gaan en het is fijn om Sandra te spreken en te zien. Ik bewonder Sandra, een hele dappere lotgenoot en onze uitspraak is SAMEN STERK en zo voelt het ook als we bij haar staan. SAMEN STERK! Na een half uurtje gaan we naar huis en nemen we afscheid. Thuis gaat de boel naar bed en is er weer rust in de tent. Ik ben heel moe, heb rugpijn en ondanks de pijn vind ik dat ik geen reden tot klagen heb. Tot dusver gaat het goed en ik ben tevreden. Ik denk na over de vraag over wat het is om sterk te zijn. We hadden het er met Sandra over. Ben je sterk als je ziek bent en je je lot aanvaard? Dat is niet sterk zijn, maar dat is lijdzaam ondergaan omdat je geen keuze hebt. Ik denk na over de goedbedoelde adviezen van mensen als je ziek bent, maar die zich soms niet beseffen hoe ingewikkeld gedachten zijn als je ziek bent. Je geest is sterk en weet soms al veel eerder van dat wat je lichaam je wil vertellen, maar je negeert, omdat soms de realiteit te zwaar is om te aanvaarden en accepteren. Als je ziek bent en dan bedoel ik echt ziek, dan denk je anders en dan leef je even in een ander universum. Mensen die je dus adviezen geven, los van artsen, die hoor je aan, maar die komen binnen in een andere dimensie en vaak kun je er heel weinig mee, hoe goed bedoeld ze ook zijn. Ik denk na over mijn leven en ben eigenlijk content met waar ik nu sta. Ik zal mijn leven vanaf heden onderverdelen in 3 delen. Een leven voor de kanker, een leven met de kanker en straks, een leven na de kanker. Ik kijk uit naar het derde deel en hoop, meer kan ik niet doen, dat het derde deel het mooiste deel van mijn leven mag worden.