zaterdag 2 juni 2012

Het is 8 uur als ik besluit uit bed te gaan. De kindertjes logeren bij opa en oma Putten en ik laat Henry lekker slapen. Hij heeft het verdiend. Ik ga naar beneden en neem mijn ontbijt en medicijnen. Het is zo stil in huis niet te geloven. Gisterenavond was een heerlijk rustige avond. Henry is een stuk gaan fietsen en ik heb lekker op de bank gelegen en heb wat gebeld en TV gekeken. Ik ben op tijd naar bed gegaan, maar heel goed geslapen heb ik niet, wel goed gerust overigens. Vanacht zijn weer heel veel gedachten bij mij de revue gepasseerd. Zo gaat dat af en toe. Er komt vanalles binnen in je hoofd en dat probeer je dan een plek te geven. Vanacht stond in het teken van mijn herstel. Sinds gisteren ben ik extreem aan het aftellen tot de laatste kuur, waar ik enorm tegenop zie. Mijn geest is gesterkt de afgelopen maanden en ik heb een innerlijke rust gevonden, eindelijk! Echter mijn lichaam is aan het eind van haar Latijn. En daar kan ik niets aan veranderen, dus aftellen is mijn houvast, op naar de verbetering. Na de laatste kuur op mijn verjaardag 19 juni, nooit meer TAC! Ik kan dan vieren dat het herstel zijn intrede gaat doen, een mooier kado kan ik me niet wensen. Yvonne zal tijdens deze laatste kuur meegaan en we nemen taart mee en maken er een memorabele laatste kuur van. De gedachten dat mijn kwalen geleidelijk zullen genezen, mijn haar weer zal gaan groeien en mijn reuk en smaak ook snel weer terugkomt, daar kan ik naar uitkijken. Ik zal me tijdens het herstel weer kunnen realiseren hoe het voelt om geen pijn te hebben, een dag geen pijn, zalig lijkt me dat. Ik ben inmiddels gewend aan mijn kwaaltjes en pijntjes, maar het kost me dagelijks veel energie, die ik overigens steeds beter weet te doseren. Ik heb, hoe raar het ook klinkt, mijn draai gevonden in mijn kleine wereld en dat vind ik al een prestatie op zich. Het is voor het eerst vanacht dat ik me bedacht dat ik ook trots mag zijn op mezelf. Ik ben al heel trots op mijn gezin, familie en vrienden en de steun die zij me geven, maar nu dan ook een beetje op mezelf. Ik heb geleerd dat ik een echte doorzetter ben en dat ik over veel discipline en kracht beschik om elke keer maar weer door te gaan. Ik heb helaas nog geen heldere top van de berg in zicht, maar in het dal waar ik zit, is het met de nodige aanpassingen goed vertoeven. Daarbij is de top bereikbaar over een aantal weken weer en als ik goed vanuit mijn dal kijk dan kan ik die top al visualiseren en dat geeft me de power om zo door te gaan. Vandaag gaan Henry en ik er een rustige dag van maken, we gaan samen genieten. De zon die lacht ons vandaag al toe en de kinderen gaan een geweldige dag tegemoet heb ik gisteren van Jeanne gehoord. Ik ben een blije knapperd en ik hoop dat dit weekend en de komende week met de nodige rust, de pijn goed te doen is. Ik ga deze dag omarmen en zal beginnen met een knuffel, zo'n hele dikke knuffel, speciaal voor mijn Henry.

Het is verder een heerlijk rustige dag. Wat boodschapjes, beetje luieren in de tuin. Even de stad in en weer even luieren en koffie drinken bij Bernadette 's avonds. Gewoon even niets en in de ruststand. Vanavond lekker slapen met een slaappil en dan morgen weer fit zijn als de kindertjes thuiskomen. Ik hoop dat de botpijnen mee gaan vallen. Het was een heerlijk rustige dag, een dag die kracht geeft en innerlijke rust.