dinsdag 5 juni 2012

Ik baal want ik heb pijn. Ik ben al heel vroeg begonnen met de medicatie, maar 'pijn it is' vandaag. Ik sta vroeg op, hoe meer afleiding, hoe beter ik me voel. Als ik in bed blijf liggen krijg ik medelijden met mezelf en dat is een foute zaak. Dus actie. Ik maak appeltjes voor de kinderen, ik kam haartjes en klets en loop vooral veel rond. Mijn gedachten zijn heel simpel vandaag, deze pijn gaat ook weer weg en ik puf in het ritme wat ik ooit met de zwangerschapscursus heb geleerd. Zo gaat het goedkomen, dat weet ik zeker. Proberen met andere dingen bezig te zijn, afleiding, dat is de remedie voor vandaag. Als de kinderen naar school vertrekken bedenk ik me wat ik kan doen om bezig te zijn. Ik ga me vandaag ontfermen over mijn kledingkast. Herinrichten ga ik deze. Ik zet een stoel voor de kast, ik zet een muziekje op en gaan met die banaan. Schouders eronder en niet kniezen en niet zeuren. Buiten schijnt de zon en het ziet er schitterend uit, alles is zo mooi groen. Zelfmedelijden wil ik zeker niet, dus ik focus me maar op al het mooie en al het goede van deze dag. Ik vraag me af hoe zelfmedelijden ontstaat? Is het een schreeuw om aandacht? Ik ervaar het als zielig zijn in het kwadraat. Ik vraag me dan af waar ik de pijn aan verdiend heb en kan geen goede reden bedenken en dan komt dat medelijden vanzelf opzetten. Ik wil dat dus niet, want dat is zo zinloos en daarbij ik los er niets mee op, ik word er zelf alleen ellendiger van. Dus mijn remedie is niet ontkennen dat ik zielig ben, maar afleiding zoeken. En die is er in ons huis genoeg. Als werkende vrouw en moeder heb ik eigenlijk nooit ergens echt tijd voor gehad. Alles in huis deed ik er even bij. Dus het huis gezellig inrichten is nooit aan de orde geweest. Nu heb ik dus taken genoeg, die ik in mijn eigen slakkentempo kan uitvoeren. Het hoeft allemaal niet in een dag klaar te zijn, maar een taak per keer en dat gedurende de komende weken, dan moeten we toch een heel eind komen.  Vandaag dus mijn kledingkast. De kledingkasten van de kinderen zijn gisteren samen met Bernadette al aangepakt. Voor morgen en daarna hebben we nog keukenkasten, de boekenkast, de kelderkast, de schuur en nog vele dingen meer. En als dat allemaal aan de kant is, dan kan er dus aan de inrichting gewerkt worden, want dan weet ik ook weer welke foto's, decoratie en schilderijen er nog tevoorschijn zijn gekomen. Kortom vandaag gaan we in de bezigheidstherapie, zoals dat heet. Spotify voor de muziek en dan in de middag een goede rust nemen, nou dan kan deze dag als het goed is niet meer stuk. CARPE DIEM!

Mama en Frits zijn binnen, maar ik heb ze niet gehoord, want ik zit geínstalleerd voor mijn kledingkast, helemaal in mijn element. Het leuke is dat je ook direct resultaat ziet als je begint. Ik hoor mama eraan komen en we gaan koffie drinken. Straks op het gemakkie weer verder, want haast past niet in mijn repertoire. Mama heeft de boodschapjes voor vanavond gekocht, er staat nasi met saté op het programma. Ik marineer de kip al, zodat de smaken er lekker in kunnen trekken. Frits gaat naar huis en wij verwennen ons op een goed middagmaaltje. Daarna samen de kast afmaken en dan ga ik heerlijk slapen. Het fijne is dat ik zo afgeleid ben dat ik me goed door deze dag worstel. Ik neem mijn pilletjes en slaap zodra ik het kussen raak. Ik heb het gevoel alsof ik in een heel zacht mandje lig. Ik heb de wekker gezet, zodat ik wakker ben als de kinderen thuiskomen. Mama haalt ze uit school en ik zorg dat er ranja en wat lekkers voor ze staat. Puck is naar een kunstenaar geweest in Nuenen en vertelt lachend dat er verf in het haar van Florine zat. Ze heeft het naar haar zin gehad. Guus en Teun hebben het ook naar hun zin gehad. Vanavond mogen ze zwemmen en morgen gaat Puck voor haar diploma dan eindelijk. Ze is heel zeker van haar zaak en ervaart er geen moment stress van. Zo hoort het te zijn, geen druk, overtuigd zijn van jezelf en gewoon zwemmen zoals altijd. Mama en ik drinken nog een kopje koffie en dan gaat mama naar huis. Ik voel me beter dan vanochtend en ben blij dat ik mijn bezigheden heb gehad en dat nu de kinderen om me heen zijn. Afleiding is toch echt een prima medicijn. Ze zouden alle mensen die chronische pijn hebben een intensieve opdracht moeten geven waar ze helemaal in op kunnen gaan, dan vergeet je toch even al je ellende. Schilderen, kleien, schrijven, tekenen, verhalen vertellen, voorlezen aan kinderen, allemaal dingen die je kunt doen, die leuk zijn en die afleiden. Kortom afleiding genoeg om te blijven wegstrepen, want het eindpunt is in zicht :)