zaterdag 23 juni 2012

vroege vogels Teun en ik aan tafel, Teun zegt: 'mama sta ik met jou met bloot haar op de foto:)'

Teun en ik zijn lekker vroeg uit de veren. Teun is om half zeven heel stilletjes naar beneden geslopen en zit in de woonkamer op zijn Nintendo te spelen. Ik kom de kamer binnen en hij is meteen vrolijk. Ik smeer een boterhammetje voor hem en geef hem drinken. Ik eet crackertjes met de homemade jam van Berith uit Zijderveld, die gisteren met de post is bezorgd en het smaakt me heerlijk. Teun smikkelt van zijn boterham met gekleurde hagelslag en de andere mannen liggen nog lekker op bed. Puck logeert bij Florine en die zal ook nog wel heerlijk slapen. Dit weekend stopt de dexamethason, dus dan zal mijn euforische gevoel een beetje verdwijnen en zal ik niet meer het idee hebben dat ik de hele wereld aan kan. Ik kan dan de halve wereld aan, eigenlijk een fractie van de wereld en ik maak me hier allerminst zorgen om. Ik weet dat ik nu aan het klimmen ben en dat geeft oerkracht, je kunt door deze gedachte veel meer aan. Normaal zou je alleen maar lopen klagen als het zweet de hele dag van je gezicht druipt, maar ik klaag niet, ik zie het als de inspanning die ik aan het leveren ben om naar de top te komen. En een berg beklimmen dat kost bloed, zweet en tranen. Het rare is dat ik overdag heel veel zweet en heel weinig naar de WC hoef. In de nacht daarentegen zweet ik en ga ik om het uur naar de WC. Daardoor heb je een behoorlijk verstoord ritme. Dat ritme went, want je valt toch elke keer even in slaap. Als ik dan op de dag een middagdutje doe, dan beschik ik over voldoende energie om voor het dagelijks reilen en zeilen hier in huis. Als ik terugkijk op deze periode dan kan ik niet anders zeggen dan dat ik enorm blij ben met de hulptroepen om ons heen. De liefde, de warmte, de praktische hulp, de luisterende oren, het hart onder de riem en de onvoorwaardelijke steun hebben deze fase een hele succesvolle gemaakt. Ik heb zelf veel startproblemen gehad. Het was in het begin vooral veel geestelijke ballast voor me. De diagnose, het besef en vooral het verzet van mij om NIET ziek te willen zijn en kanker te beschouwen als een griepje dat van voorbijgaande aard zou zijn. Helaas niets was minder waar. Kanker is een nare ziekte, ik merkte in eerste instantie weinig, tot het behandelplan van start ging en ik midden in de chemotherapie zat. De eerste kuren had ik nog steeds het idee dat ik mijn normale dagritme zou kunnen handhaven, echter bij kuur 3 kwam de man met de hamer en die heeft me doen beseffen dat ik met de beste wil van de wereld me niet kon blijven verzetten. Geleidelijk is toen de acceptatie gekomen en ben ik me meer gaan bezighouden met zaken die zich afspelen in een kleinere wereld, die ik mijn microwereld heb genoemd. In deze wereld zit eigenlijk heel veel bevrediging en daar kan ik ook heel veel uithalen. Ik kreeg er innerlijke rust door, die ik hard nodig had om emotioneel stabiel te blijven. Het duurde allemaal even, maar het is gekomen en het is me gelukt. Ik accepteer de bijwerkingen van de chemo, kan mijn gedachten positief inzetten, accepteer dat mijn leven zich op een microniveau afspeelt nu en geniet eigenlijk gewoon van de dagen die op me afkomen en vooral van mijn gezin en mijn familie. Ik kan zelfs beter omgaan met mijn frustraties en ik heb geleerd me op tijd terug te trekken uit situaties om onnodige en zinloze escalatie te voorkomen. Energie heb je immers nodig voor belangrijkere zaken. Hier op terugkijkend ben ik trots, trots op mijn gezin, mijn familie en ook op mezelf. Ik ben trots op het feit dat iedereen hier thuis mijn ziekte met zoveel kracht draagt, want ziek zijn we immers allemaal. Ik onderga de ziekte, maar de ziekte is elke dag in ons huis aanwezig. Je kunt het niet uitzetten, soms verdwijnt het naar de achtergrond, maar hoe je het ook went of keert, de kanker is voorlopig nog wel even in ons midden en we hebben er met zijn allen toch maar een weg in zien te bewandelen. Als je je oor hier goed te luister legt, dan overheerst de lach en de vrolijkheid ons huis, heel af en toe is er die donderwolk. Die donderwolk als het allemaal net even tegenzit en dat is vaak als ik in het diepst van mijn dal zit. De situatie lost zich dan wel op, maar als alles ontregeld is, moet je adhoc schakelen en het moment bepaalt dan meestal hoe dat is. Is er haast dan gaat het mis en is er rust dan lost het zichzelf weer op. We hebben de afgelopen periode veel voor onze kiezen gehad, we hebben geincasseerd, we hebben geaccepteerd en we hebben geleerd, heel veel geleerd. Wat we nu met name doen is GENIETEN, genieten van de mooie momenten om niet te vergeten dat het leven te mooi is om te gaan zitten kniezen. De komende week zal een pittig weekje worden, de beklimming zal me in de benen gaan zitten, maar zonder verzuring kom ik niet aan de top, dus gaan met die banaan!