dinsdag 26 juni 2012

Ziek zijn is eigenlijk een heel solistische aangelegenheid. Gisteren heb ik  in mijn eigen wereldje geleefd. Het was zo'n dag van overleven. Nou klinkt overleven een beetje overdreven, want overleven betekent niet meer dan het in leven blijven ondanks levensbedreigende omstandigheid of gebeurtenis. Nou is het niet zo dat gisteren levensbedreigend voor me was, maar in mijn lichaam voelde het wel als levensbedreigend. En dat gevoel dat probeer ik voor mezelf te omschrijven. Mijn hart ging de hele dag als een razende tekeer. Bij inspanning had ik soms het idee dat elk beetje extra wel eens teveel van het goede zou kunnen zijn. Die gedachte komt voort uit mijn psyche die op dat moment met me aan de wandel gaat. Ik weet dat het niet zo is, dat het slechts een idee en een gevoel is, want ik weet ook dat een lichaam heel veel aankan! Een constant hysterisch hart betekent nog niet dat mijn lichaam voornemens is te stoppen met al haar activiteiten. Maar goed, ik had het gevoel aan het overleven te zijn gisteren en ik heb er dan ook heerlijk aan toegegeven. Dus gewoon meegaan in het ritme wat je voelt. Ik ben gaan liggen op de bank en heb alles op me af laten komen. Eigenlijk dolkomisch. Je reguleert de hele dag je temperatuur. Dus muts op, muts af, deken om, deken af, zitten en weer liggen. Je kunt er maar druk mee zijn. Gisteren heb ik mezelf ook geen enkel doel gesteld, zelfs geen minimaal doel. Ik heb het idee dat ik alleen maar druk ben geweest met zweten, zweet opvangen en bijkomen. Toch ben ik productief geweest, want aan het einde van de dag heb ik wel een maaltje weten te bereiden. Dat maaltje daar ben ik echt de hele middag mee bezig geweest. Aardappeltjes schillen kan lang duren als je het een paar keer onderbreekt om bij te komen :) Puck keek me gisterenmiddag aan en zei: mama het lijkt alsof je helemaal nat bent'. Nou ik kan je vertellen dat ik helemaal nat was, dat leek niet alleen, maar het was ook zo. Het is allemaal heel logisch. Al dat vocht dat ik vasthoud moet er toch op een of andere wijze mijn lichaam kunnen verlaten. Een dag helemaal niets doen en alleen met jezelf bezig zijn dan ervaar ik als bijzonder eenzaam. Het is een eenzaamheid die op dat soort momenten niet erg is, sterker nog, ik zoek de eenzaamheid zelfs op. Als het hier thuis te druk is dan sluip ik stilletjes naar een eenzaam plekje op de bank in de kamer en als het lukt naar onze slaapkamer. Om daar in alle stilte alles te laten ontspannen en om zo ook mijn hart rustig te krijgen. In het ziekenhuis zeiden ze dat ziek zijn topsport is en als ik het ritme van mijn hart hoor dan is het zeker topsport. Zelfs in een ontspannen ruststand wordt er goed gewerkt in dat lichaam van mij! Maar na gisteren komt vandaag en vandaag gaan we weer op ons af laten komen. Vandaag heb ik het nog steeds alsmaar heet, maar ik voel me wel actiever dan gisteren, dus vandaag zal minder in het teken van overleven staan. Mijn mama komt het pad al opwandelen en Marjon komt deze ochtend ook. Het wordt vandaag een bijzonder mooie dag, de zon die schijnt en de temperatuur buiten is goed gereguleerd :)