zaterdag 16 juni 2012

Weekend. Ik ben al vroeg uit de veren, zo ook de kinderen die zouden uitslapen. Tenminste dat zeiden ze gisteren toen ze tijd wilden rekken bij het naar bed gaan. De jongens doen games en Puck wil TV kijken. Ik heb een enorme keelpijn en ga vandaag maar aan de Strepsils in de hoop dat het bij keelpijn blijft. Dit weer is een bron van snottebellen. De ene keer lopen de kinderen in korte broek en de andere keer is het weer behoorlijk koud. Het snottert hier in huize Schreur dan ook aardig en bij mij heeft dat dus geresulteerd in keelpijn. Het is mijn derde week, dus hopen dat de weerstand voldoende is om deze keelpijn het hoofd te bieden. Puck heeft om kwart voor tien een verjaardagspartijtje tot 15 uur vanmiddag bij Yara. Henry brengt haar weg en ze gaan naar de dierentuin. Wat zullen ze een plezier gaan hebben. Gisterenavond heb ik voor het eerst Draw Something gespeeld met een willekeurige speler. Wat hilarisch is dat, pictionary op je ipad met geweldige soundeffects. Susan heeft me nu ook gewezen op Sing Something, ook dat gaan we vandaag eens uitvogelen. En dan volgende week hier thuis zingen naar hartelust. Dan word je vanzelf wel vrolijk :) Ik hou ervan. De komende week zal een mijlpaal volgen. Op mijn verjaardag 19 juni sluit ik mijn TACkuur af. Ik zal dan nog gewoon 3 weken de effecten kennen van deze kuur, maar het is een afronding van de eerste fase van mijn behandelplan. Een mijlpaal dus! Deze eerste fase is heel goed van start gegaan. Ik heb last gehad en heb nog steeds last van behoorlijk wat bijwerkingen, maar het rare is dat ik dat nu beter draag dan in het begin. Niet dat het nu makkelijker is, maar gewoon omdat ik persoonlijk er lang over heb gedaan om te accepteren dat ik behoorlijk ziek was van de chemo en ook om te accepteren dat ik een ernstige ziekte heb die kanker heet. Nu is het een onderdeel van mijn leven, een leven wat ik heb ingericht om mijn ziekte heen. En dat zorgt ervoor dat alles heel behoorlijk gaat. Je kent je beperkingen inmiddels, richt je dagritme daar op in en het loopt soepel. Je ergert je dan niet meer aan je beperkingen, omdat je die voor lief hebt genomen. Als ik die wijsheid eerder had gehad, zou fase 1 me geestelijk minder zwaar gevallen zijn. Echter is dit míjn pad, ik heb deze tijd nodig gehad om mijn innerlijke strijd te strijden en het sterkt me voor de fasen die nog voor me liggen. Maandag zal ook een spannend moment zijn, ben ik gen-drager van het BCRA-gen of niet, dat is de vraag. Ik ga er nu nog niet op anticiperen, maar als ik gen-drager blijk te zijn, dan zal ik ik me daar zeker over buigen. Tegenwoordig doen we alles op zijn tijd. Zo kun je tenminste genieten van het hier en nu. Te veel bezig zijn met als dan- kwesties zorgt voor negatieve energie. Beren zijn er altijd wel te verzinnen. Mijn en ons leven in het hier en nu bevalt eigenlijk uitstekend, wie morgen leeft, wie morgen zorgt. Eigenlijk gaat het in het leven ook om het feit om ten alle tijden dicht bij jezelf te blijven staan, daar zit je kracht en daar zit je geluk. Luisteren naar jezelf en niet naar wat anderen van je zouden willen. Het klinkt zo makkelijk, maar het is zo verdomde moeilijk om dat na te leven, omdat we als volwassenen zoveel verplichtingen zijn aangegaan. En deze verplichtingen zorgen ervoor dat je niet altijd dat zou kunnen doen wat je jezelf het liefst zou zien doen. En dan gaat het weer om keuzes maken in het leven en dat kun je alleen zelf doen. Er is altijd een moment om te kiezen en zo'n keuzemoment heeft consequenties, maar zolang je deze goed in kaart brengt en ze spiegelt aan je wensen en de mogelijkheden die je ziet, kom je toch echt een heel eind in je leven. Ik zal het komende jaar voor veel keuzes komen te staan en elke keuze zal ik weloverwogen proberen te nemen. Het uiteindelijke resultaat zal een leven zijn dat anders ingericht zal zijn, anders zal zijn dan het leven van voor mijn ziekte, maar wellicht veel meer in evenwicht met mezelf, mijn gezin en mijn omgeving. Een ander leven is per definitie geen kwalitatief minder leven, daar ben ik inmiddels wel achter. Je bent nooit te oud om te leren en om inzicht te krijgen. We gaan met de mannen op stap en deze dag omarmen. De mannen zijn net bijgekomen van hun lachbui met papa. Ze speelden een spelletje en schaterden van de lach. Wat is het leven toch heerlijk als je omringd bent met zoveel plezier. Kom maar op dag, we hebben er zin in!

We gaan met de mannen op pad. We gaan naar een tweetal tuincentra, want daar heb ik zuilen gezien. We gaan naar Coppelmans en vervolgens naar de Intratuin. Bij Coppelmans zijn de zuilen die ik gezien heb niet meer voorradig, ze komen pas in augustus. We gaan straks gewoon nog even naar Stijl en Co, want als ze ze daar hebben, kunnen we ze direct meenemen. We kopen visnetjes voor de kinderen, een blauwe, zwarte en een roze voor Puck. Kunnen we morgen weer kijken of we kikkervisjes kunnen vangen in het vennetje in Stiphout. Eerst gaan we nog naar Nuenen, want de kinderen willen klimmen bij de intratuin en dat hadden we beloofd, dus klimmen en dat combineren we dan gewoon met de lunch. Wij gaan lekker zitten en de mannen klauteren als aapjes. Als ze goed bezweet zijn worden ze beloond met een flesje drinken en een croissant met jam. Wij nemen lekkere verse jus en een broodje met huisgemaakte eiersalade. We genieten ervan. Ik zie twee lamenkapjes waarvan ik besluit dat ze leuk bij ons thuis zouden zijn. Na onze aankoop gaan we naar de supermarkt met zijn allen en dan naar huis. Thuis gaan de mannen meteen spelen en Puck is ook al snel thuis. Henry en ik willen nog even naar Stijl en Co, maar Puck wil niet en laat dat luidkeels weten. Ik zeg dat we heel even gaan en dat we zo terug zijn. Ze gaat aardig tekeer en ik heb hier totaal geen zin in. Ik besluit dat Puck dan het beste alleen thuis kan blijven en dat wil ze toch ook niet. Ze loopt uiteindelijk met me mee en dan roept Florine dat ze bij haar kan blijven. Puck rent al weg, zonder goed overleg en dat vind ik vervelend. Ik wil het straks hier met haar over hebben. het is een goede oplossing, maar dat kan ze ook anders voor elkaar krijgen. Ze hoeft er niet zo'n scene eraan vooraf te laten gaan. De mannen gaan wel mee en Teun valt in de auto in slaap. Bij Stijl en Co wil hij dan ook in de auto blijven slapen. Ik voel me echt zo'n onverantwoordelijke moeder en ik zie de krantenkoppen in het HD al voor me. 'Kind hysterisch aangetroffen in auto, ouders waren ontspannen aan het shoppen in winkel en voelden zich niet genoodzaakt zich te buigen over hun eenzame zoon'. Teun wil echt alleen in de auto blijven. Teun heeft vandaag de neiging om om alles te piepen. Ik vraag hem of hij aandacht wil, wat betekent dat hij extra knuffels krijgt, maar dat is het ook niet. Toch zit hem iets dwars en ik kan mijn vinger er niet op leggen. Ik denk dat het komt omdat hij nog geen wiebeltand heeft. Nick de buurjongen heeft zijn eerste tand er nu uit en ook Wessel en andere klasgenoten hebben allemaal wel een wiebeltand of een aantal tanden gewisseld. Teun niet. Ik neem deze gedachte even mee. We gaan dus alleen met Guus de winkel in. De zuilen zijn hier op voorraad, dus huppekee die gaan mee. Guus vindt het heerlijk om met me mee te lopen en ik geniet van zijn quasi-wijze opmerkingen over de kleur voor in huis. Hij is van mening dat ik alles roze moet doen, omdat ik een meisje ben en het meeste thuis ben nu. Ik vind dat zo schattig en ik zeg dat ik erover na zal denken. Hij ziet Loek en Morris in de winkel, die er met ouders Willeke en Ed zijn. Hetty herkent hij volgens ons nog wel, maar hij wordt wat verlegen als we het over hem hebben. Onze kleine jongeman Guus :) Bij de kassa gaat het bijna mis, zij het niet dat Henry vandaag scherp is. We moeten er allen hartelijk om lachen. Eenmaal thuis blijken 2 zuilen toch met logo te zijn en we wilden graag zonder. We bellen en Hetty komt de zuilen zonder logo straks bij obns thuis brengen en neemt de verkeerde weer mee terug. Wat een service! Gouden zaak zeg ik dan en nog gezellig ook :) De lampenkappen die ik had gekocht waren veel te groot, dus ik besluit die nog om te ruilen en dat lukt me. Als ik thuis ben zijn de zuilen ook al omgewisseld. Ik ben echt moe nu, toch gaan we nog pizza eten bij la Perla. Het smaakt ons heerlijk. Puck, Teun en Guus eten uitzonderlijk goed, onze Teun eet zelfs super en ook hier schemert iets door van wat hem volgens mij dwars zit. Hij zegt zo goed te eten omdat hij wil groeien en groter wil worden. We zeggen hem dat we hem elke dag zien groeien en dat hij bijzonder goed eet. Hij straalt. Zou het toch de wiebeltand zijn. Hij zegt te denken dat bij hem straks alle tanden tegelijkertijd zullen wiebelen en wij zeggen dat deze kans er inderdaad in kan zitten. Teun is weer relaxed. De wiebeltanden zijn echte issues op deze leeftijd, het laat zien dat je al groot wordt en dat wil Teun natuurlijk ook. We nemen allemaal een toet en dan gaan we naar huis. Als ik naar de auto loop ben ik moe, voldaan, maar ook weer erg emotioneel. Ik veeg de tranen van mijn gezicht en Puck vraagt me wat er is. Ik zeg haar dat mama heel druk heeft gedaan vandaag en daardoor moe is. Puck geeft me haar lieve lach en ik krijg daardoor weer energie. Niet kniezen, niet zeuren! Eenmaal thuis gaan de kinderen meteen naar bed en deze moeder ploft op de bank en doet sing something met Susan. Hilarisch en ik word er vrolijk van. Ik kan echt geen maat houden zonder muziek. Henry roept vanuit de keuken of het zachter kan dat kattengejank. Ik heb inderdaad geen zangtalent. Susan kan heel mooi zingen, dat klinkt echt heel goed. Ik moet nu echt lachen om mezelf, want zullen zij overigens om mij moeten lachen. Ik zal zeker niet ontdekt worden als talent, that's for sure. Plezier heb ik wel, leuke bezigheid ook voor volgende week en heel ontspannend. Misschien wel tijdens de chemokuur als het mag van de zusters. Mijn batterij van zowel iphone als ipad is op, dus helaas moet alles aan de oplader. Eigenlijk zou ik ook een oplader moeten hebben, want mijn batterij is goed leeg. Morgen weer een dag waar we veel leuke dingen gaan doen. We gaan morgen de dag weer omarmen en genieten, want je leeft immers maar 1 keer, CARPE DIEM!