19 juni TAC en 42ste verjaardag

Ik probeer op tijd naar bed te gaan en neem een slaappil, ik wil goed uitgerust zijn. De slaappil doet niets, de Dexamethason is veel sterker en laat mijn adrenaline pompen. Ik mag 2 slaappillen nemen, dus ik neem er nog en en wederom geen effect. Henry gaat zich hieraan ergeren en vindt dat ik stil moet liggen. Makkelijk voor hem om te zeggen als je de rust niet kunt vinden. Ik besluit maar even me uit de situatie te trekken en ga naar beneden. Ik wil me niet ergeren aan een nonsensitieve man. Ik snap dat hij wil slapen, maar een opmerking als vervelend voor je Han is toch wel het minst dat je zou kunnen opbrengen. Beneden ga ik in de keuken achter mijn laptop zitten, ik heb ook honger van de dexa dus ik neem hup holland hup pringles, daar kun je je met goed fatsoen met daglicht niet mee gespot worden. Dus met pringles, mijn laptop en een ijzige stilte bij mijn openstaande wordfeud, draw something en sing somethingspelletjes zit ik hier eenzaam jarig te zijn. Op tafel staat een bos bloemen en een kaart, maar die wil ik nog niet lezen, dat wil ik pas morgenochtend doen als we allemaal aan tafel zitten. Ik houd van bloemen en van woorden, deze combinatie komt altijd goed bij me binnen. Hoe zal het morgen gaan nu ik straks weer met een paar uur slaap de kuur in gaan. Vanwege de dexa waarschijnlijk weer top. Onvoorstelbaar. Ik kan de wereld aan met dexa en ik ben niet moe te krijgen, zelfs niet met slaapmedicatie. Ik ben een hormoongevoelig typje, moge dat duidelijk zijn. Dexamethason bestaat uit bijnierschorshormonen (corticosterioïden). Dit middel kan de lymfeklier- en plasmacellen vernietigen en kunnen de werking van de behandeling ondersteunen. Het gebruik ervan heeft een oppeppend effect: Je gaat jezelf er beter van voelen, zoals ik dan zeg 'ik kan de hele wereld aan'. De bijwerkingen zoals onrust, slapeloosheid,verhoogde eetlust en een opgeblazen gezicht krijg ik op de koop toe. De vermoeidheid van het niet slapen is niet van mijn gezicht af te lezen, ik sta strakgetrokken zonder facelift door de dexa en ook wel door de verhoogde eetlust, want wie eet er nou pringels om 1 uur 's nachts op een dinsdagavond? Ja, ik late dat duidelijk zijn! Na het stoppen van de medicatie ontsaat een terugslag, daarom dien ik de kuur geleidelijk af te bouwen en dat wordt ‘uitsluipen’ genoemd. Want ook zonder de Dexamethason moet je het leven als prettig ervaren en het leven aankunnen. Nu voel ik me goed, zelfs heel actief en ik ben niet stuk te krijgen. Ik moet dus nu extra waken op mijn allergrootste valkuil om door te blijven gaan en ik dien dus op gepaste tijden mijn rust te nemen. Liggen is dan ook rust, slapen is mooi meegenomen, maar deze eerste 3 dagen zal ik minimaal slapen, dat is inmiddels wetenschappelijk bewezen bij mij. Ik heb voor morgen minisnickers en minimarsjes, drinken en Yvonne zorgt voor taart. Ik wil nog kijken of ik aan Sushi kan komen, want dat vind ik echt heeeeel lekker. We zullen zien, voor het zelfde geld ben ik morgenochtend met de 2 slaappillen zo duf als een konijn. Die slaappillen verliezen van het wondermedicijn Dexamethason. Ik zal blij zijn als alle medicatie straks mijn lichaam uit is en zijn werk heeft gedaan. Ik kan dan conditioneel klimmen en doelen stellen om zo snel mogelijk fit, fris en fruitig te zijn. Lijkt me een heerlijk, waar ik wel aardig zoet mee zal zijn. Alles zal immers onder professionele begeleiding moeten gaan. Ik sta vooraan in de rij en het liefst pillenvrij, zalig! Half 12 moeten we er morgen zijn. Yvonne komt me ophalen en ik hoop dat de port a cath nog aan te prikken is, naald 32 moet toch lukken, ook deze laatste keer. Ik neem al mijn geluk weer mee en dat zal alles zeker positief beïnvloeden. Dit jaar waren we niet bij Guus en dat terwijl we vorig jaar riepen volgend jaar weer. Eerlijk is eerlijk, ik ben vorig jaar volledig uit mijn plaat gegaan bij het gastoptreden van Doe Maar. Dus in oktober gaan we naar Doe Maar in het Gelredome. Ik weet zeker dat ik dan TOPFIT ben en ik denk dat we met zijn allen maar een overnachting moeten nemen in een nabijgelegen hotel of B&B. Ik zal dan de bloementjes eens goed buiten gaan zetten, de herbeleving van mijn jeugd en van het fenomeen 'how low can you go'. Het motto moet zijn: 'vanavond gaan alle remmen los', we leven immers maar 1 keer. Ik denk aan vroeger en als een verliefde bakvis zwijmelde ik weg bij elke basketbalwedtrijd van Ernst Jansz. hij zag me zelden en toch had ik dan van die helblauwe mascare opgedaan en glanzende lichte lipstick op gedaan. Ik speelde in die tijd ook zelf een aardig potje basketball als guard in de hoop dat dat dan op zou vallen om indruk te maken. Ik vond hem geweldig sportief, mooi, hij zong gevoelige liedjes en speelde mijn sport. Nu, op mijn 42ste kan ik me voorstellen dat mijn ouders deze liedjes als heftig hebben ervaren. Toch paste die liedjes prima in mijn uitgaansleven van die tijd en ze werden dan ook overal gedraaid, Bij Mirage, bij Entre les Deux op schoolfeesten in Asten bij de Freebird en in Deurne bij Queen. Nog steeds zing ik veel van hun liedjes woord voor woord mee, je hoort het deuntje en de woorden komen vanzelf, de woorden zijn met de bijbehorende gevoelens en moves opgeslagen in mijn lange termijn geheugen, te leuk om van de harde schijf te deleten. Ik denk dat ik in oktober een echte Doe Maar outfit ga scoren. Met van die buttons en in de kleuren roze en groen. Ik ben dan toch weer even die kleine meid van vroeger, wel met kort haar (hoe lang zou het zijn na 2 maanden groeien?) en misschien leent dat zich dan in een zeer trendy kort doemaarkoppie roze/groen. Ze hebben zelfs opgetreden op het dokter Knippenbergcollege in Helmond, volgens mij in 1986 of 1987 met het liedje 32 jaar. Het kan ook wel veel eerder zijn geweest, maar ik ben het even kwijt. Oktober is het al best weer snel en dan ben ik ook aardig hersteld lijkt mij om weer eens gezellig te feesten met de meiden. Ik ga maar weer eens kijken of ik nu de rust kan vinden en de slaap kan vatten. Ik zal denken aan vroeger en als dat te druk is dat zal ik me concentreren op de geluiden van de kikkers in de sloot. De aaneengesloten geluiden van de kikkers klinkt als een soort muziek waar een ritme of cadans in terug te vinden is. Juist deze cadans zal mij naar dromeland brengen, dromen over leuke dingen en over verjaardagen die na dit alles toch eens echt hilarisch gevierd moeten worden. Ik hoop dat ik vanacht in mijn droom de inspiratie mag ontvangen. Ik ga deze nacht dan maar eens goed omarmen in de hoop dat het dat geeft wat ik nu zo graag wil, RUST. Morgen is dé dag der dagen, laatste CHEMO en eigenlijk een microfeestje van Yvonne en mij. Ik heb er best zin in en zie op tegen de misselijkheid en het gevoel alsof ik een paard opgegeten heb, zo'n naar gevoel. Ik kan dan alleen zitten, als ik ga liggen dan lijk ik de exorcist wel, die golfspugende. Dus ik blijf in de zitstand, heb geen zin in een kapotte slokdarm, ik wil namelijk een spoedig herstel nu en dan met het gezin als kers op de taart naar MALLORCA. Dries, Bernadette en Fiene gaan ook en daar kijk ik dan echt naar uit. Dus veel rechtop, rust, beweging op zijn tijd, alleen eten wat ik lust, zodat het er ook in blijft en vooral veel lachen en ontspannen. Dat zijn en blijven de beste medicijnen en houden je tenminste positief. En positiviteit heb je echt nodig in een strijd als deze, anders beland je zeker in een depressie en dat is het laatste wat ik zou willen. Morgen is het feest en thuis kunnen we wel weer inkakken, maar morgen overdag gaat dat zeker niet gebeuren.