De dag van de TAC 19 juni Catharina ziekenhuis

Vandaag is de dag van de laatste chemo, hier heb ik naar uitgekeken en heb ik tegenop gezien, heel dubbel op dus! Deze ochtend begon met mooie verrassingen. Eerst een mooie bos bloemen op tafel en een kaart van de kids en van manlief en toen een videogezang van mijn collega's van Sligro. Ik ben blij en de video spelen we meerdere malen af en we zingen zelfs mee :) vrolijk en daar word ik blij van. De kinderen gaan naar school en ik doe lekker rustig aan. Als Henry weer thuis is dan gaat de deurbel. Linda en Susan staan op de stoep met een enorme bos kunstbloemen van de collega's. Ik ben gewoon ontroerd, dus tranen van geluk. Ik loop nog in mijn nachthemd, maar dat kan de pret niet drukken, we drinken een theetje en dan gaan ze weer. Wat was dit leuk en wat doet dit me goed, dankjullie lieve collega's xxxxx. Ik ga lekker in bad, kleertjes aan en ik ben klaar voor de dag. Ik doe mijn aspergetaart in de oven, zodat Yvonne en ik kunnen starten met een stukje hartige taart, eten moet is een van onze vaste familie uitspraken. De telefoon en berichten stromen binnen en ik geniet ervan. Yvonne en ik genieten van ons taartje en vertrekken naar Eindhoven. Met een goed gevulde zak met lekkers, taart, chocolade van alles, dus feest gaat het wel worden. Ramon prikt me aan in de port à cath, de eerste keer raak, het eerste cadeau van deze dag is binnen. Ramon is een kanjer om meerdere redenen, hij heeft ook 5 keer de alpe d'Huez op gefietst, de topper! De kuur loopt en alles gaat voorspoedig. De broeders en zusters kletsen gezellig en sommigen nemen wat lekkers. Het is hier zoals altijd goed en gezellig, het is fijn zo goed verzorgd te worden. Je weet dat je goed ziek bent en dat je niet voor je lol in een chemoruimte bent, maar met deze verzorging is het niet erg op hier te zijn. Deze mensen verdienen allemaal een pluim, ze zijn echt hiervoor in de wieg geld, dank je lieve allemaal. De kuur gaat volgens de vaste volgorde, eerst de Kytrill, dan de NatriumChloride, dan de Adriamycin, weer NatriumChloride, dan de Cyclofosfamide, weer NatriumChloride, dan de Taxotere. Henry komt nog even langs om een taartje te eten, want ook al ben je jarig in het ziekenhuis, taart hoort erbij. Tijdens de Taxotere even de tussenstanden meten en de bloeddruk en het hart varen er weer wel bij. Mijn lichaam doet het heel goed en ik ben trots. Ik voel dat ik vermoeid ben, maar met mijn zus en de lieve broeders en zusters om me heen heb ik afleiding genoeg en daar hou ik gewoon van. Na de Taxotere weer NatriumChloride en dat als afsluiter de Zometa. Na Zometa weer even spoelen en dan de port a cath doorspoelen en het feest eindigt om half 5. Dan regelt Yvonne een rolstoel en gaan we een Boedha brengen naar Sandra, die morgen geopereerd gaat worden. Zij heeft deze even nu net iets harder nodig dan ik. We rijden de kamer in en geven het snel even af en gaan er vandoor. Morgen brandt thuis de kaars voor Sandra en dat deze kaars veel goeds mag brengen. Daarna gaan we naar huis. We zijn er weer rond de klok van vijf uur. De kindjes hebben dan al heerlijk gegeten en Henry gaat met ze naar zwemles. Mama heeft het allemaal keurig verzorgd. Als de kinderen naar zwemles zijn verwarm ik een bordje met spaghetti. In de tussentijd lees ik al mijn kaartjes die gekomen zijn met de post en dan komt Monique met David aanlopen met een hele mooie lavendelplant voor mijn verjaardag. Wat mooi en precies de plant en geur waar ik zo van kan genieten, het doet me altijd denken aan het zuiden van Frankrijk. Ik ben blij. We kletsen even wat en dan eet ik mijn bordje spaghetti keurig leeg, ik ben weer trots op mezelf. Ik boer er ook lekker op los, maar een voordeel is dat je als chemopatient ongegeneerd kan en mag boeren:) De vaatwasser wordt keurig ingeruimd en ik schrijf wat op mijn blog en lees al mijn facebookberichten en mijn apps. Ik ben goed verwend met mooie berichten en dat doet me veel goed. Deze dag is goed verlopen, de kuur is goed binnengestroomd en we hebben er een leuke dag van weten te maken. Nu deze en volgende week rustig aan doen en niet teveel tegelijkertijd willen doen en dan komt het allemaal weer goed. De vlag hangt hier uit en vanaf nu gaan we bouwen. We gaan klimmen en fase 2 zal straks zijn intrede doen. Ook dat zal pittig worden, maar hoe raar het ook klinkt ik zie er niet erg tegenop. Ik zal verminkt worden en ik weet niet hoe ik daar geestelijk op reageer, maar lichamelijk ga ik klimmen. Mijn conditie zal verbeteren, ik kan weer werken aan mijn lichaam en ik kan weer meer ondernemen, misschien zelfs een beetje werken. Ik kijk er zelfs een beetje naar uit. Het enige wat ik persé zal willen is dat ik voor de operatie volledig vol zware kalmeringstableten wordt gepompt, want ik wil niet bewust meemaken dat ik de OK inga, gewoon omdat ik dat heel heftig vind. Maar goed nu eerst klimmen richting het midden van de berg, uitkijken naar de op het spel staande vakantie en vooral genieten van al het moois van mijn microleven, want hoe klein mijn leven nu is, ik geniet iedere dag intens en misschien wel veel intenser dan ik ooit heb gedaan. Na de operatie zal de weg naar te top volgen. Voor nu omarm ik de dagen en probeer uit elke dag wel wat te halen. Vandaag ben ik een tevreden en inmiddels 42-jarige knapperd, die een bijzondere verjaardag heeft gehad met een heus chemofeest, wie kan dat nou zeggen op zijn 42ste! Dank voor deze bijzondere dag, een dag om nooit te vergeten!

Yvonne en ik op ons chemofeestje in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. Yvonne we hebben er weer een memorabele dag van weten te maken :)