vrijdag 1 maart 2013

Zou de lente dan toch in aantocht zijn? Ik betwijfel het als ik de kinderen naar school breng, maar blijf hopen op die heerlijke eerste zonnestralen. Ik ga vanuit school boodschapjes doen en ik koop kadootjes voor het kinderpartijtje van Mauro en het kinderpartijtje van Max. Als ik thuis kom maak ik een maaltje voor mama en dat ga ik brengen en we kletsen even bij onder het genot van een kopje thee. De bedrijfsarts belt me en ik praat hem even bij over de laatste ontwikkelingen. Dan is de ochtend al weer aan zijn einde en komen de kinderen uit school. Ze zijn allemaal vrij op vrijdagmiddag en vandaag hebben ze allemaal een date. Als ik naar school loop hoor ik dat Pieter, waar Teun een date mee had gemaakt, ziek is. Ik weet nu al dat Teun dat jammer zal vinden. Guus neemt Bram mee naar huis en Puck neemt Yara mee. We eten lekker poffertjes en er zijn broodjes. De keukentafel zit vol en de kinderen besluiten dat het de dag van de complimenten is. Guus trapt af en legt Bram uit wat een compliment is. Guus geeft een compliment aan Puck en Teun aan Guus en Yara en Puck aan mij en ik aan iedereen. Bram past, omdat hij even niets kan bedenken. Teun is teleurgesteld dat hij niemand heeft om mee te spelen, dus na het eten vraagt hij of hij even naar Loek en Morris mag wandelen. Dat mag. Guus en Bram verkleden zich en dan ineens heb ik een superman en een piraat in huis lopen en Yara en Puck spelen schooltje op haar kamer. De leeftijd die ze nu hebben is heerlijk, de kinderen kunnen zich goed zelf vermaken en ik kan lekker zitten en genieten van alle vragen die op me af komen en helpen daar waar nodig.

Ik worstel vandaag met mijn uiterlijk. Ik heb mezelf geaccepteerd zoals ik nu ben, toch ben ik vandaag, toen ik naar de speelgoedwinkel liep, weer met mijn neus of de feiten gedrukt. Gisteren gebeurde het bij de Sligro ook en toen heb ik het weggewimpeld, maar nu het weer gebeurde, deed het toch iets met mij. Ik kwam een dame tegen waar ik anderhalf jaar geleden vaak mee sportte. We zagen elkaar alleen in de sportschool en dan kletsen we tijdens onze oefeningen over van alles en nog wat. Vandaag groette ik haar toen ik haar zag en zij keek me vragend aan, maar lachte uit beleefdheid vriendelijk terug en er was geen enkele blijk van herkenning. Ik heb het erbij gelaten omdat ik niet sterk genoeg stond om te zeggen dat ze me niet herkende vanwege mijn veranderde ik. De constatering is dat ik fysiek behoorlijk veranderd ben. Ik hield me altijd voor dat alleen de verpakking veranderd was en dat ik daar vrede mee had, zeker omdat de inhoud hetzelfde was gebleven. Echter is dit onzin en niet waar. Ook de inhoud heeft een andere samenstelling gekregen en ik ben van mening dat de verrijkte samenstelling beter is geworden. De verpakking daar twijfel ik nog sterk over, zeker na gisteren en vanochtend. Heb ik de veranderde verpakking zelf wel echt geaccepteerd? Of blijf ik hopen dat de oude verpakking terug in de handel komt? Alleen al dat ik hier aan twijfel zegt genoeg. Een ongewenste fysieke verandering accepteren is anders dan een gewenste fysieke verandering accepteren. In mijn geval is er nooit een keuze geweest, het is me overkomen en het is nu een voldongen feit. Ik moet me er bij neer leggen. Ten tijde van overleven geloofde ik het allemaal wel, maar nu ik mijn plek in de maatschappij probeer te herwinnen, zit het me af toe behoorlijk in de weg. Ik word er onzeker van en dat is een gevoel dat nieuw voor me is. Ik merk dat ik me met name onzeker voel over mijn nieuwe uiterlijk, over mijn toekomst en over het feit of ik mijn oude baan nog in me heb. Onzekerheid zorgt bij mij voor het verlies van vertrouwen, heeft geeft me onrust, want ik ben mijn veiligheid kwijt. Het is daarom dat ik zoek naar zaken die mij houvast geven. Alleen zo denk ik weer in balans te kunnen komen. Mijn onzekerheid tonen vind ik moeilijk, want het maakt me kwetsbaar en je kwetsbaar tonen betekent het uit handen geven van de controle (en dat blijft moeilijk voor me, ondanks de ontwikkeling die ik hierin gemaakt heb). Is het een taboe om over je onzekerheid te praten? Natuurlijk niet! En ondanks het feit dat ik dingen benoem en bespreekbaar probeer te maken, merk ik vaak aan reacties dat dit onderwerp een moeilijk, soms onbegrepen onderwerp blijft. Ik hoor vaak dat mijn extra kilo's me goed staan, dat ik er goed uitzie en dat mijn ogen nog steeds energie uitstralen. Allemaal complimenten, waarbij de mooie dingen worden benoemd en de minder mooie dingen worden verzwegen. Het is ook normaal dat het zo gebeurd en dat een select groepje kan, mag en durft te benoemen wat ze daadwerkelijk zien. En wat te zien is anders, anders dan een jaar geleden, het is niet perfect, maar al weer beter dan het was. Het verhaal maakt dat de pracht onder de verandering zichtbaar is en als ik vol vertrouwen mijn verandering draag en uitstraal, dan is kracht en pracht wat zichtbaar is. Nu ik af en toe overmeesterd word door onzekerheid val ik terug in mijn wijze om bepaalde dingen uit te vergroten. Als ik dat doe dan weet ik dat de somberheid op de loer ligt. Ik wil mijn onzekerheid overwinnen en hoe ga ik dat doen? Ik ga ruimte maken voor een dagelijks terugkerend moment van 'het compliment voor jezelf'. Nu doen we dat in ons gezin vaak voor de ander, maar nu ga ik het invoeren om jezelf te complimenteren. Een herwinning van de eigenwaarde voor mij en daarbij zal de rest van de familie hier ook wel bij varen. Ik heb voor mijzelf mijn krachten weer in kaart gebracht en deze krachten zal ik vaker hardop benoemen. Waren mijn krachten ooit energie en enthousiasme, tegenwoordig is dat empathie, doorzettingsvermogen en resultaatgerichtheid. Met deze krachten kan ik wat en deze krachten zorgen voor positieve respons en dat levert energie in plaats van dat het energie kost. Ook zorg ik ervoor dat ik mezelf blijf verwennen. Laatst in de supermarkt zei een dame tegen me -toen ik haar zei dat ik mezelf ging verwennen met wat lekkers- 'Goed zo, als je jezelf niet kietelt, doet niemand het' en die uitspraak die wil ik er graag inhouden, dus die houden we erin. Ook wil ik graag blijven relativeren en blijven lachen, want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Een gulle lach verricht wonderen, voor jezelf en voor anderen. Zien lachen doet lachen en dat maakt de dag een stuk aangenamer. En ik zal mijn perfectionisme nog verder loslaten, want perfectionisme zorgt voor een onnodige druk die ik met name mezelf op leg. Ik ben tevreden over mijn voornemens en eigenlijk dit van me af geschreven hebbende ben ik tevreden en trots, zeker op mezelf.

Ik besluit Guus en Bram, die net ruzie hebben, voor te lezen. Ik zet ze bij me neer en ook Teun sluit aan. Bram vraagt of ik gek geworden ben als ik ze eerst trakteer op tattoos voorzien van een eigengemaakte 'rap' die ik er bij doe. Als ik dan ook nog vraag tijdens het voorlezen of ze weten wat een restaurant is dan weet Bram het zeker, ik ben gek geworden. Guus laat weten aan Bram dat mama altijd zo gek is en gek doet en ik kan mijn lachen niet bedwingen. Ik geniet. Ik lees ze vele verhaaltjes voor en ze hangen tegen me aan. Bram met zijn duim in zijn mond en Guus met zijn hoofd op mijn borst. Als de papa van Bram komt gaan ze nog even naar buiten en doen ze aan recycling. Al het buurtafval wordt in de kruiwagen gedaan. Ik ben trots op de vindingrijkheid van de kinderen. IK ga naar binnen, kleed me om en wacht op Henry. Ik ga vanavond bij Daan en Suus eten en ik kijk er naar uit!