dinsdag 19 maart 2013

Ik bel deze ochtend de huisarts. Er is een verandering gaande in mijn gezonde borst en ik wil dat de huisarts hier naar kijkt. Ik weet dat ik heel alert ben, misschien wel te alert, maar ook Henry staat erop dat ik deze ochtend bel voor een afspraak. Ik kan om half 11 terecht. Ik breng de kinderen naar school en besluit er een luie ochtend van te maken. Als ik lekker zit met een kopje koffie gaat de telefoon. Het is Charissa, de oedeemtherapeute. Ik vraag me af waarom ze belt en dan laat ze weten dat ze een afspraak met me heeft. Ik vraag haar wanneer en ze zegt: 'Nu'! Ik ben verbaasd en ik eerlijk gezegd was me deze afspraak geheel ontschoten. Dit is me nog nooit overkomen en ik voel me schuldig. Ze zegt dat ze vandaag nog meerder plekken vrij heeft, maar dan heb ik geen tijd, dus ik vraag haar of ik meteen kan komen. Dat kan en met gierende banden vertrek ik om 3 minuten later bij haar te verschijnen. Charissa kneed er naarstig op los en dan ineens zie ik de klok. Ik vlieg overeind en zeg haar dat ik meteen moet vertrekken, want de afspraak met de huisarts is over 10 minuten en dat is aan de andere kant van de stad. Als een kip zonder kop ren ik naar buiten om naar de huisarts te vertrekken. Ik ben net op tijd en kan zo naar binnen. Dokter Pril onderzoekt me en ook zij ziet de verandering en voelt een verandering in het laterale klierweefsel. Ze wil het zekere voor het onzekere en belt meteen de Mamacare van het Catharina Ziekenhuis. Ze krijgt Majorie aan de lijn en Majorie laat weten dat ik morgen om kwart voor tien kan komen. Ik zal er zijn. Ik ben tevreden met deze actie en ondanks mijn vertrouwen in de toekomst en in mijzelf slaat de twijfel toe. Mijn ratio zegt dat het niets kan zijn, niet na alle cytostatica die het afgelopen jaar in me gepompt is, maar de twijfelduivel slaat toe. Het zal toch niet, niet nog een keer. Ik probeer het van me af te schuiven en om mijn gedachten weg te drukken ga ik lekker bezig zijn. Ik mail thuis naar het werk om mijn afspraak af te zeggen voor morgen en ik vertrek naar de REACT training. In de kleedkamer zit ook Karin er doorheen en Dianne, Karin en ik peppen elkaar op. We starten met de training en Ivor en ik worden getest, dat is in ieder geval afleiding genoeg. na de training eet ik thuis wat en ga ik naar school voor computerles in groep 3. Daarna naar de winkel en alvast de voorbereidingen doen voor de avondmaaltijd en dan naar school om de kinderen weer op te halen. Florine komt met ons mee en de jongens gaan buiten spelen en de meiden met de Playmobil. We eten vroeg en Florine eet gezellig mee. Als Henry thuis komt gaan de kinderen met hem naar zwemles en als Henry de deur uit is en Florine naar huis dan pas merk ik dat ik uitgeput ben, ik ben op! Wat ik de hele dag weggestopt heb, komt bovendrijven. Ik wil niet geloven dat de verandering in mijn borst een teken is dat de kanker terug zou kunnen zijn, maar ik kan de twijfel niet stoppen. Morgen komt er duidelijkheid, want meten is weten is ook hier de regel. Ik praat mezelf moed in, ik ben niet bang zeg ik tegen mezelf en ik heb vertrouwen. Alleen als morgen wordt besloten een echo te doen waarbij de woorden vallen als biopt of punctie dan weet ik niet meer of ik het nog allemaal in de hand zal hebben. Ik ga er vanuit dat het zover niet komt, maar dat weten we morgen pas. Ik besluit mijn blog bij te werken en als ik mijn laptop open zie ik een mail van het werk. De tekst is kort maar krachtig. Er is te lezen:
"Hier ben ik het niet mee eens... Zeker niet zo zonder reden. Hoop dat we snel iets nieuws hebben staan".
Na mijn mail met daarin de boodschap dat ik helaas verhinderd ben en dat ik snel bel voor een nieuwe afspraak, is dit de eerste reactie. Ik ben verbouwereerd. Het is inderdaad een mail zonder opgaaf van reden, maar wel een mail met de boodschap dat ik snel bel voor een nieuwe afspraak. Ik ben ook van plan om meteen woensdag te bellen -dus snel-, maar mijn hoofd is even met een zenuwslopende strijd bezig, de strijd tussen wens der gedachte en mogelijke realiteit, een strijd waarvan iedereen die het kent weet hoe dit voelt, namelijk NAAR heel NAAR. Had ik een reden opgegeven dan had ik moeten melden dat ik onverwacht naar het ziekenhuis zou moeten en dat wilde ik nou juist voorkomen. Gewoon om mijn naam niet constant in verband te moeten brengen met ziekenhuis, wat in mijn geval staat voor ziek zijn en paniek. Ik besluit niet te reageren, mijn rust te bewaren, morgen af te wachten en vooral te hopen, hopen dat de verandering in mijn borst een storm in een glas water is. Pas als deze storm is gaan liggen, dan ga ik laten weten dat de reactie ook had kunnen zijn:
'Jammer om vandaag te horen dat je morgen niet kunt, ik ga er vanuit dat je snel belt. Ik laat al wel vast weten dat ik de volgende mogelijkheden in mijn agenda heb deze week: ................... Lukt het jou ook op een van deze voorgestelde dagen en tijden? Tot snel!'
Deze mail had mijns inziens een betere reactie geweest. Want ondanks het feit dat ik geen reden heb vermeld, dat je daar vooral van zou kunnen balen, is vooral dat element in de respons verwerkt en is er voorbij gegaan aan het element waar we ons samen aan willen verbinden, het project, de start van mijn reïntegratie. Ik voel weinig verbinding met een stellige uitspraak als: 'hier ben ik het niet mee eens'........ Ik denk aan mijn T-shirt en ook hier gaan de woorden gelden ALLES KOMT GOED. Mijn reactie zal ik dan ook gewoon in alle rust geven als we een nieuwe afspraak hebben staan, snel, deze week!

Als eerste komen de jongens thuis van zwemles. Voor hen is er nog een toet en als die op is breng ik hen naar bed. Ik lees de mannen voor uit Tip de Muis en ze gaan heerlijk slapen. Even later komt ook Puck weer thuis en ook zij krijgt een verlate toet en gaat dan naar bed. Ik ben moe en ik ga vanavond vroeg naar bed met veel hoop, goede hoop, want hoop doet leven en ALLES KOMT GOED!