donderdag 14 maart 2013

Vandaag heb ik alleen REACT training op het programma staan en pas om half 12. Ton is op vakantie en Frits neemt de training over. Ik heb een nare dag, ik kan wederom alleen maar huilen en aangezien ik nu een kleine week bezig ben met de Letrozol, gooi ik mijn buien op de letrozol. Hoe lager de oestrogenen in mijn lichaam, hoe slechter ik me voel, dat is inmiddels wel zo klaar als een klontje. Er komt niets uit mijn handen en ik voel me daar ellendig door. Ik besluit deze ochtend al de mis en place te verrichten, bezig zijn in de keuken maakt me immers rustig. Als ik dat voor elkaar heb zet ik de was in de aanslag, zodat ik die kan wegvouwen als ik uit het ziekenhuis kom. Ik loop net na elven naar het ziekenhuis. Als ik me aan het omkleden ben komen ook Karin en Dianne binnen en ik ben blij dat ik hen even kan spreken en kan vertellen over mijn nare gevoel en mijn verdriet. Zij hebben aan een half woord genoeg en zij snappen precies wat ik bedoel. Ze kennen de gewrichtspijn, de emtionele disbalans en de vermoeidheid als geen ander. Dianne zegt me dat ze mijn masker echt wel doorziet, want achter dat masker zit pijn, verdriet, onbegrip, woede. Ik leg volgens haar de lat veel te hoog en het feit dat ik hen in alle eerlijkheid vertel dat ik niet weet hoe ik mijn werk weer moet oppakken omdat ik het nu al niet voor elkaar krijg, geeft me ineens opluchting. Ik heb het vandaag dan voor het eerst hardop uitgesproken. Ik weet niet hoe ik het moet doen en hoe ik dat moet doseren. Geef ik me op mijn werk, dan heb ik niets meer over, getuige het feit hoe het gisteren is gegaan. Dianne is al verder dan Karin en ik en geeft ons de tip voor de cursus Herstel en Balans. Tijdens deze cursus komen juist dit soort vragen en onderwerpen aan de orde. Ik ga me hier over buigen, maar eerst werk aan de winkel, want er moet gesport worden. Het is ongelofelijk druk, de COPD-ers hebben training en nog veel meer. Ik en Ivor worden er erg onrustig van en dat is terug te zien in de metingen. Mijn hart maakt overuren en doet enorm zijn best om heel hard te kloppen. Karin en ik doen alle oefeningen om en om en samen komen we er doorheen. Ik ben blij als het erop zit en als ik naar huis loop rollen wederom de tranen over mijn wangen. Als ik binnenkom is de was weggevouwen en ligt er een briefje van Bernadette over het mysterie van de sokken bij ons thuis. Mijn hart verwarmt en ik ben blij met zo'n lieve zus, die ondanks haar drukke leven, mij toch altijd weer weet op te beuren. Ik bel haar en hoor hoe haar jaarlijkse mammografie nog even heel spannend bleek te zijn. Ik kruip achter mijn pc en probeer haar te helpen met haar onderzoeksvraag en zo gaat de tijd fijn voorbij. De kinderen komen uit school. Er wordt gespeeld, vroeg gegeten en Henry werkt het zwemlesprogramma af. Als iedereen weer thuis is en op bed ligt, lig ik weer te sippen. Het is weer even niet anders, maar ook hier zal verbetering komen met de juiste mate van geduld.