woensdag 20 maart 2013

Ik heb de twijfelduivel verslagen met lormetazepam. Af en toe is een pam in de strijd gooien het beste wat je kunt doen. Wel is het wakker worden dan wat moeilijker, maar het lukt me om op tijd beneden te zijn. Ik kijk naar buiten en dit weer was nou niet het weer dat ik voor ogen had op zo'n dag als vandaag. Eigenlijk zou de zon ons tegemoet moeten lachen, waardoor alles wat deze ochtend volgen gaat geraakt zal worden door de zonnestralen. Het is te hopen dat de sneeuw van deze ochtend geen ijzige ochtend gaat verzorgen. Teun realiseert zich in de auto dat hij oude kleren had moeten aandoen, want er gaat geverfd worden met verf die er in de was niet uitgaat. Teun heeft net vandaag een nieuw t-shirt aan..... Ik vraag hem waarom hij dat niet eerder had kunnen bedenken en Teun lost het op zijn Teuns op. Hij zegt dat als zijn t-shirt vies wordt hij er een ravot t-shirt van kan maken. En zo is het maar net, vlek of niet, het t-shirt zal dienst kunnen blijven doen. Ik ga naar huis en drink wat en neem een boterham en dan vertrek ik naar het ziekenhuis. Henry zal bij de oncologie op me wachten en samen zullen wij afwachten wat deze dag ons gaat brengen. Ik ben hoopvol, gewoon omdat ik me niet voor kan stellen dat er in zo'n korte tijd zich een tumor zou hebben ontwikkeld. Ik denk dat de medicatie, die mijn eierstokken stillegt, een bijdrage levert in de verandering van mijn borst. Mijn lichaam ondergaat, doordat er geen vruchtbaarheidsfunctie is, een transformatie die een vroegtijdige veroudering van de klieren in mijn borst tot gevolg heeft. Oftewel hangborsten die voornamelijk bestaan uit vetweefsel :). Wederom een boerenlogica van mezelf, waar ik maar al te graag aan vast houd, zeker op deze ochtend, de ochtend dat het er toch weer even om spant. We gaan de dag vol vertrouwen tegemoet, niet denken maar doen en dan KOMT ALLES GOED!

Henry en ik zijn gelijktijdig in het ziekenhuis en nemen plaats in wachtruimte C. Het spreekuur loopt 20 minuten uit en dat is hier eigenlijk redelijk normaal. Niemand windt zich hier op, er wordt koffie en thee geschonken en er ligt veel leesmateriaal. Net als we een kopje thee aangeboden krijgen word ik opgeroepen. We volgen naar de bespreekkamer en daar komt Majorie binnen. Majorie neemt de onderzoeksresultaten van januari en juli erbij en daar is te lezen dat er in mijn linkerborst aaneengesloten weefsel is, maar geen reden op verdenking van borstkanker. Het onderzoek is al weer van 2012, maar is in ieder geval een uitgangspunt. Ik mag mijn bovenkleding uitdoen en Majorie onderzoekt mijn borst. Ze voelt niets alarmerends en wat ze voelt heeft volgens haar te maken met de medicatie die door hormoonwijzigigingen dit zou veroorzaken. De pijn schrijft zij toe aan mastopathie, tenminste zo op het eerste oog. Toch is in deze meten is weten en zij vraagt in de computer de radioloog om zijn mening nadat er een mammografie genomen is. Alleen dat geeft zekerheid en dat is wat we allemaal willen zekerheid. Majorie maakt tevens een afspraak met de oncologisch fysiotherapeut voor me, zodat deze ook eens  naar mijn arm kan kijken en wat de beste remedie is voor de pijn die daar zit. Henry en ik lopen naar balie 4 en helaas is er geen plekje meer vandaag op radiologie. Het zit tjokvol, de eerst mogelijke optie is morgenochtend om half 11. Ik heb dan REACT zeg ik en Henry onderbreekt me door aan te geven dat dit even belangrijker is dan de training. Hij heeft gelijk, morgen trainen we niet en gaan we voor de mammografie en krijgen we meteen erna de uitslag. Voortvarend en snel en dat is in deze een fijne zaak. Ik ga naar huis en zeg tegen Henry (het is inmiddels kwart over 11) dat ik gezien de heftige sneeuwval en het tijdstip niet meer naar Sligro ga. Hij kijkt me verbaasd aan en zegt dat ik zeker niet ga en dat we vanavond een mail sturen ten aanzien van de geannuleerde afspraak. Ik vertel hem dat ik dat niet wil en ik vertrek. Ik ben nog niet van het parkeerterrein af of ik barst in tranen uit. Waarom denk ik op dit soort momenten nog steeds aan de afspraak die ik heb geannuleerd, waarom trek ik me dat wat slechts woorden waren zo aan? Waarom kan ik dat niet loslaten? Waarom blijf ik de neiging hebben om mezelf te verdedigen, terwijl dit totaal geen verdediging behoeft? Waarom wil ik het beeld van de sterke onverwoestbare Hanneke kost wat kost in stand houden, waarom? Dat is louter bijzaak, waar het nu om draait is de spanning van het onderzoek en als die spanning is weggevallen, dan pas is er weer plaats voor andere zaken. Majorie heeft mijn inziens geruststelling laten doorschemeren, ze heeft bevestigd wat ik ook in mijn hoofd heb zitten. Ondanks haar geruststellng blijft het voor ons spannend tot na de mammografie, want nog steeds is zekerheid alleen te verkrijgen door uit te sluiten. Ik heb geen enkele plicht om dit hele verhaal bij mijn werkgever neer te leggen, ik ben niemand verantwoording schuldig. Ik ben nota bene nog niet eens gereïntegreerd; er is nog geen concrete afspraak over urenbelasting gedaan. Ik vervolg met sneeuwrijke autorit via de bakker naar huis. Vanmiddag komt Eva met Guus mee en is het de vraag wat Teun en Puck willen. Het sneeuwt inmiddels gigantisch en ik neem me voor deze middag gewoon te genieten van mijn kinderen en van zaken die het leven aangenaam en waardevol beïnvloeden. Mijn gedachtenkronkel van deze ochtend was slechts een minimale storing in mijn systeem, waar al meer negativiteit dan me lief is bij gevoeld is. De positiviteit wil zegevieren en wil het stokje weer overnemen en doet dit met veel enthousiasme en dat gevoel is veel beter!