maandag 18 maart 2013

Vandaag is de dag dat ik een afspraak heb met de arbeidsdeskundige van ArboVitale bij Sligro. Ik start op mijn gemak op en vertrek naar het Veghelse. Puck gaat met Henry naar de oogarts in het ziekenhuis. Het weer is mooi, de zon lacht deze dag tegemoet en ik geniet van mijn autoritje naar Veghel. Als ik binnenkom zit de dame waarmee ik een afspraak heb al op me te wachten. Ik maak kennis met haar en ik loop met haar naar een bespreekkamer op onze afdeling. Ineens ervaar ik de situatie als bizar. De dame is te gast bij dit bedrijf en aangezien ze met mij een afspraak heeft ben ik degene die haar opvangt en op zoek gaat naar een bespreekruimte. Mijn verwachting hierin was anders, want wat had ik dan verwacht? Ik had verwacht dat de reïntegratiesetting er al zou zijn deze ochtend. Ik had verwacht dat ik bij binnenkomst naar een kamer zou kunnen gaan, die door de casemanager al gereserveerd zou zijn en waar de koffie op me zou wachten...... Ik vraag me af of ik een prinses op de erwt aan het worden ben..... De setting was zoals die was deze ochtend en daardoor zit ik meteen in mijn werkrol, die als een soort automatisme opkomt. Een rol waarin de emotie naar de achtergrond verdwijnt en waarbij mijn ratio in vol ornaat aan de slag gaat. Ik ben zakelijk, verbind mijn wensen aan mogelijkheden die ik zie en mijn verhaal komt als vanzelf. De dame werkt volgens een vaste lijst en via de lijst doorloopt ze alle zaken die aan de orde zouden moeten komen. Jeroen schuift later aan en het gesprek verloopt ook hier anders dan ik had verwacht, maar nogmaals wat was mijn verwachting? Mijn verwachting is er in ieder geval een die niet overeenkomt met dit gesprek. Ik ben blij met deze start, met dit wat ik zie als een nieuw begin, maar toch knaagt er iets aan me of beter gezegd in me. Hoe gaat mijn reïntegratie vormgegeven worden, naar welke functie wordt gestreefd, want deelname aan projecten is nog geen functie invulling geven? Ik mis kaders en los van het feit dat ik vanalles kan bedenken en dat ook Jeroen allerlei ideeën heeft, ervaar ik geen samenhang, ik krijg het gevoel dat ik een huis wil bouwen, maar dat ik vergeet de fundering te storten. Ik kan het grote geheel onvoldoende overzien. Daarbij heb ik tijdnes mijn afwezigheid ook onvoldoende meegekregen over wat de verandering heeft gedaan met de rollen op de afdeling of beter gezegd met de functies op de afdeling. Waar werken we in mijn specifieke reïntegratieverhaal naar toe, welke functie geldt hierbij als referentiekader? De functie van Hoofd P&O en bestaat deze functie nog wel na de verandering? De functiebeschrijving van hoofd P&O heb ik nog niet gezien. Net voordat ik ziek werd is er een start gemaakt met het beschrijven van functies en bijbehorende competenties voor het hoofdkantoor. De functie van hoofd P&O is inmiddels dus opgesteld maar eigenlijk ken ik de inhoud niet. Ik heb aangegeven niet terug te willen naar de situatie van voordat ik ziek werd, een situatie die bestond uit veelal adhoc activiteiten, oftewel branden blussen daar waar nodig. Een drukte van jewelste, maar een drukte die niets van doen had met de activiteiten van een hoofd P&O, zoals ik deze functie gewend was invulling te geven. Nu, tijdens mijn herstel, streef ik de hoogst haalbare terugkeer naar het werk na, maar het hoogst haalbare waarvan en hoe ga je dat meten? Ik realiseer me dat ik nog veel vragen heb, vragen die in mijn hoofd blijven spoken, maar vooralsnog spreek ik deze niet uit. Niet omdat ik dat niet kan of wil, maar omdat ik het kader niet helder heb en dat is wat ik eerst helder wil hebben, want anders is het bezig zijn met reïntegratie weinig constructief. Het gesprek eindigt en ik ga nog even bij een aantal collega's langs. Ik spreek Harry en Nelly en dan komt mijn gevoel weer boven en vooral mijn kwetsbaarheid. Een kwetsbaarheid die los staat van het werk, mijn werk dat ik met zoveel passie heb gedaan en wil doen! Het is een kwetsbaarheid die te maken heeft met de factor O van Onzekerheid die voorlopig een grote rol in mijn leven zal gaan en blijven spelen. Onzekerheid over mijn gezondheid, over mijn lichaam en ook over mijn arbeidscapaciteit. Want ondanks fysieke verbetering, een geestelijke verrijking, heb ik nog wel een pad te bewandelen. Een pad waarop vertrouwen in mijn lichaam en in de toekomst elkaar ontmoeten en elkaar versterken. En voor wat betreft mijn arbeidscapaciteit zou de volgende uitspraak verheldering kunnen geven over het haalbare: Het gaan doen en het doen meteen weer meten, want dat zorgt dat we weten wat kan en wat haalbaar is! Ik ben moe. Ik ga naar huis en bij het vertrek spreek ik Astrid nog even. Ik stap in mijn auto. De zon schijnt nog steeds en ik besluit dat de muziek in mijn auto mijn hoofd leeg zal maken. Ik zet het volume op 10 en laat het binnenkomen. Bij thuiskomst zit er een pakketje in de brievenbus. Een groen T-shirt met de tekst 'Alles komt goed' van lieve zus Bernadette. Ik lees haar kaart en het ontroert me. Het T-shirt moet ik houden en vooral dragen totdat het weer 300% met me gaat. Pas dan mag ik het T-shirt doorgeven aan iemand die het weer goed kan gebruiken. Ik ben dol op mijn lieve zus en ik ga dit shirt dragen, want zoals het T-shirt zegt ALLES KOMT GOED!

In de middag ga ik op mijn gemak naar school voor computerles in groep 1. We zijn vandaag met vijf hulpouders, dus het is rustig, heel rustig. Na de lessen gaan Claire en ik nog even chocolademelk drinken in de lerarenkamer en dan halen we onze kanjers op en gaan we naar huis. Daar ga ik lekker zitten. Na het eten komt mama en Frits, zodat Henry en ik naar de ouderavond kunnen gaan en kunnen horen hoe onze kanjers het doen op school. We starten bij de juf Gonnie van Puck, dan gaan we door naar de juffen Anouk en Marieke van Guus en we eindigen bij meester Freek van Teun. Onze kinderen doen het super op school, ze hebben plezier in wat ze doen en ze halen ook nog eens prima resultaten. We zijn trots op hen alledrie! We gaan naar huis en we complimenteren hen met deze mooie resultaten en vertellen hen hoe trots wij en ook de juffen en meester op hen zijn. Ze gaan tevreden naar bed en ook ik maak het niet laat vandaag en droom mooie dromen.