Donderdag 28 februari 2013

Ik kon mijn bed niet uit deze ochtend, ik was zo intens moe dat ik constant weer in slaap viel en ik had er de kracht niet voor om de dekens van me af te gooien om de dag te omarmen. Gelukkig gaat tegenwoordig ook zonder mij alles prima en dan bij de last call for take of naar school ben ik krachtig genoeg. Echter geen tijd voor de kleren dus ik besluit in pyjama naar school te gaan. Onze opmerkzame Teun vraagt of papa hen naar school gaat brengen en ik zeg dat ik dat ga doen. 'In je pyjama?' Vraagt Teun en ik verzeker hem dat dit geen pyjama is maar een huispak. Ik zeg dat omdat ik anders vrees dat ik in een volle aula op school hem al hoor roepen dat ik in mijn pyjama sta. Vanuit school ga ik in pyjama meteen door naar de oedeemtherapeute. Ik zit hier totaal niet mee, want pyjama of niet, ik ben er! We kletsen tijdens de soms pijnlijke handelingen en na een half uur zit het erop. Ik ga naar huis, leg de zwemkleren klaar, regel het eten voor vanavond, verruil mijn pyjama voor mijn sportkleding en ga naar het ziekenhuis voor mijn REACT training. Ik ben vroeg en een van de dames van de club die voor ons traint herkent me van het artikel in het ED. Ik stap op de fiets en we kletsen en ik vraag haar of ze geen zin heeft om stoker te worden net als ik. Ze gaat erover nadenken, maar zij heeft nog eerst een operatie te gaan. De training gaat heel voorspoedig en na de training douche ik me en doe ik kleding aan waar ik mee op mijn werk kan verschijnen. Geen sportkleding en geen pyjama, maar gewone kleding. Ik ben thuis zo gek geweest om mijn laarzen met hakken in de tas te doen en als ik ze aantrek bedenk ik me dat ik daar niet meer zo goed op kan lopen. Ik heb als alternatief mijn sportschoenen, maar mijn 'normale kleding outfit' met sportschoenen is geen optie voor me. Ik vertrek en sms Robert dat ik 12 uur niet ga redden. Ik ben er 20 minuten later en Robert en ik kletsen bij onder het genot van koffie en thee. Als Robert weer aan de slag gaat loop ik naar mijn afdeling en sluit meteen aan voor de lunch. Het voelt heerlijk om samen te eten en om samen gedachten te delen. Na de lunch ga ik naar boven voor mijn afspraak met Koen, maar mijn chemobrein heeft een foute registratie verricht en ik ben een uur te vroeg. Beter te vroeg dan te laat, dus ik neem een koffiepauze met mijn collega's en daarna kan ik naar Koen om bij te praten en ook om mijn dank uit te spreken voor de gedoneerde 1431 euro. Na een uur ben ik op, ik voel dat ik leeg ben, alle energie is verspeeld en mijn hoofd doet pijn. Ik rijd naar huis en wil rust. Bernadette heeft de boel goed opgevangen en Henry is al met de kids naar zwemles. De kinderen hebben al gegeten en wij eten nadat de mannen weer thuis zijn van de zwemles. De koek is dan ook echt op, dus ik installeer me op de bank, kijk naar de voorstelling die Puck voor ons geeft en voel me intens rijk. Puck is zo in haar element, uitbundig en ze straalt, zingt, danst en lacht. Ik voel de warmte in mijn hart en ik prijs me gelukkig, gewoon omdat ik dit kan voelen en beleven. We brengen de kinderen samen naar bed en ik lees Puck een van haar favoriete verhalen voor op haar bed en dicht tegen elkaar aan. Ik ruik haar lekkere luchtje en ik hoor haar rustige ademhaling en voel me volmaakt gelukkig. Ik ga weer naar beneden, ga liggen op de bank en de tranen rollen over mijn wangen. Ik heb geen verdriet, maar ben gewoon moe, moe van deze dag en vooral moe van alles wat er in mijn koppie afspeelt. Want rondlopen op het werk voelt goed, maar ik weet nog niet hoe mijn werkversie 2.0 eruit gaat zien. Elke keer denk ik er een soort grip op te krijgen en dan glipt het toch weer uit mijn vingers en dat blijft voor verwarring zorgen. Het is tijd voor Wie is de mol en ik laat de spanning van de dag van me afvloeien en laat de spanning van de finale op me inwerken. Ik ben dol op dit programma en ondanks dat ik op mol Paulien zit slaat de twijfel toe. Zou het dan toch Kees zijn? De ontknoping volgt volgende week. Vol van de mol besluit ik dat het genoeg is geweest voor vandaag, ik heb de dag omarmd en verlang naar rust.