Het is weer vroeg dag en vandaag ga ik, nadat ik de kinderen heb weggebracht, naar Hillie, de mesologe voor de tussenmeting. Mijn ogen zijn nog wat duf van de slechte nacht, maar ik voel me goed. Ik heb afgelopen nacht denk ik wel 3 keer de Alpe d'Huez beklommen! Ik zat er zo vol van en heb zin om hier mijn tanden in te zetten. Hillie meet me weer helemaal door en mijn lichaam heeft behoefte aan andere mineralen. Ik krijg een recept mee. Ik ga snel naar huis, want Jeanne komt op bezoek. Jeanne is de pianolerares van Puck en ook zij heeft de diagnose borstkanker en gaat volgende week starten met 6 keer TAC. Jeanne wil van mij tips krijgen en dat doe ik graag, want een goede voorbereiding is het halve werk. Het is reuze gezellig, we halen mijn pruik weer tevoorschijn en ook wat mutsjes. Het lijkt al weer zo lang geleden. Ik realiseer me dat ik me tijdens de chemokuren erg heb laten leven. Ik wist toen echt niet wat ik kon verwachten, kende niemand waar ik mee kon overleggen en deed dat waarvan ik dacht dat het beste voor me was. Vooral veel in de weerstand, want ik wilde niet ziek zijn en ik kon er zo moeilijk aan toegeven. Dat is dan ook de belangrijkste tip van mij aan Jeanne. Luister naar je lichaam en doe het voor jezelf, je hoeft je voor niemand te bewijzen. Wijze woorden van mij, omdat mij dat juist erg heeft dwarsgezeten. Als Jeanne gaat wandel ik naar school voor de computerles die ik in de klas van Guus kan geven. Op weg naar school zie ik dat ik een sms heb gekregen. Er is nog steeds een computerstoring op de pc's en het gaat niet door. Ik vind het jammer en aangezien ik toch al loop besluit ik naar de reformwinkel in de stad te wandelen, stevig doorwandelen uiteraard, want conditie komt niet vanzelf. Daarna is het al weer tijd om de kinderen uit school te halen. Teun gaat bij Pieter spelen, Guus gaat mee naar huis en Charlotte komt bij ons spelen. Het is gezellig met de meisjes aan tafel. Ze vertellen honderduit en zo hoor ik dat er vandaag een leestest is geweest. Puck mag nu M6 lezen de meisjes leggen mij uit wat dat is. Ik ben trots op mijn meisje, ik zie haar nooit oefenen en gaat toch als een trein. Als Charlotte is opgehaald gaan wij Teun bij Pieter ophalen en iedereen wil graag mee om Tess te zien, de pup van Pieter. Als we thuis komen is Papa er ook al snel en gaan we aan tafel. Ik ben moe, heel moe en besluit wat gas terug te nemen. Na het eten wil ik naar bed zeg ik. Ik ga achter mijn pc zitten en dan zie ik dat mijn inschrijving van de Alpe d'HuZes rond is en ik een actiepagina kan gaan maken. Mijn energie komt terug en ik ga net zo lang zitten rommelen tot het me lukt! Mijn actiepagina is een feit en nu wil ik graag dat iedereen gaat doneren. Ik blijf met mijn telefoon in mijn hand zitten en ik zie niets. Ik vraag me af of ik het goed gedaan heb en bedenk me dan dat ik natuurlijk daar als geen ander zo vol van zit. Anderen zullen de rust nemen en de tijd en mijn ongeduld zit me even in de weg. Ik ga met telefoon naar bed en dan zie ik dat mijn zus de eerste donatie doet, gevolgd door Mieke. Ik ben tot tranen geroerd in mijn bedje en zo trots dat ik mijn eerste geld heb opgehaald voor dat doel dat zo belangrijk voor me is geworden: Geld ophalen voor de stichting om kanker tot een beheersbare ziekte te maken!
Hieronder de link, die als het goed is verwijst naar mijn actiepagina. Kom op alle lezers van mijn blog, doneer, doneer voor al die mensen die hun strijd voeren, gevoerd hebben of verloren hebben. Dit geld is zo hard nodig!
http://deelnemers.opgevenisgeenoptie.nl/acties/actie.aspx?user=hannekeduijmelink&name=hanneke-duijmelink
Dinsdag 5 februari 2013
Wederom vandaag vroeg op pad. Ik moet om 9 uur in het Maxima Medisch Centrum zijn. Ik krijg de uitslag van mijn Dexa onderzoek, de botdichtheid. Henry brengt de kinderen naar school en ik ben ruim op tijd in Eindhoven, in mijn trainingstenue, want hierna moet ik weer meteen door naar het Elkerliek voor mijn training. Ik ben zowaar nog erg druk. De resultaten van het onderzoek verbazen me niet. Mijn rug is goed en binnen de marge, echter mijn linker heup vertoont osteopenie. Osteopenie is het voorstadium van osteoporose. Letterlijk betekent het: minder bot. Er is al wel een hoger verlies aan botmineralen, maar er zijn nog geen of weinig klachten. Of de stevigheid van het bot is al wel afgenomen, zodat er een vergroot risico op botbreuken bestaat. Osteoporose is het gevorderde stadium. Marscha, de arts laat mij weten dat dit nog kan verbeteren gezien het programma waar ik nu in zit. De chemo heeft volgens haar hier aan bijgedragen en de test is nog niet lang na de chemo afgenomen, dus ook dat kan een vetekend beeld geven. Ze gaat deze resultaten doorsturen naar mijn oncoloog. De discussie over de eierstokken zal dan een pittige worden, dus ik knoop me goed de woorden van Marscha in mijn oren, namelijk dat er sprake kan zijn van een chemo effect en dat de DEXA scan na een jaar over gedaan moet worden. Wel weet ik dat ik goed moet opletten dat mijn Calcium opname goed blijft en mijn Vitamine D opname. En....... Ik mag niet lichter worden dan 60 kg, want een BMI lager dan 20 werkt botontkalking in de hand. Ergo: Dieten is voor de dommen :)) Ik ga weer met een hoop informatie onderweg naar Helmond en meteen door naar het Elkerliek. Ton wacht al op ons en Karin en ik komen gelijktijdig binnen en beginnen op de fiets. Ton gaat contact opnemen met Amsterdam om te overleggen over mijn trainingsprogramma, ik mag niet te zwaar belast gaan worden, alles met mate. Nu de training van de berg erbij komt, moeten we goed overleggen met elkaar. We willen immers opbouwen en niet afbreken. Het is weer gezellig en ik krijg veel wijsheid van Ivor mee. Hij leert me hoe ik mijn soms euforische stemming kan matigen, waardoor ik na de euforie een minder diep dal ga maken. Nu is het vaak zo dat ik een topdag heb, alle energie eruit haal en de dag erna helemaal leeg ben. Ik ben dankbaar dat ik aan het REACT onderzoek deelneem, het doet mij in ieder geval veel goed. Na de training krijgen we een opkikker, omdat het gisteren wereldkankerdag was. Er gaat een briefje bij met de volgende tekst: Vandaag laten wij u weten dat ook morgen aan u wordt gedacht. U staat er niet alleen voor! Ik vind het een prachtig gebaar en het doet me goed. Ik loop met een glimlach naar huis, vandaag levert me tot dusver goede en positieve energie. Ik eet thuis wat en ga wederom een poging doen om computerles te geven, maar vandaag bij Teun. Ik ben weer een bezige bij en ik voel me prettig bij de dingen die ik onderneem.
 |
| De opkikker van Ton en ik ben er blij mee. Teun straks ook en ook hier weer de bevestiging dat je van chocolade beter wordt :) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten