donderdag 7 februari 2013

Deze dag is een drukke dag. Nadat ik de kinderen heb weggebracht ga ik lekker wat boodschapjes doen voor de lunch. Manon komt lunchen en ik heb besloten een lekker maaltje te maken. Ik koop mijn spulletjes en ga naar huis. Daar doe ik mijn voorbereidingen. Dan is het al weer tijd voor mijn training in het Elkerliek, dit keer van Frits omdat Ton op cursus is. Na gisterenavond valt het fietsen me zwaar. Gisteren met de meiden in Kerkdriel beland, in eeterij de Engel. Het was beregezellig en het eten was perfect. Wel laat in het mandje beland en vandaag op de fiets is dat te voelen in de beentjes. Ivor mag zijn test fietsen en hij is gigantisch vooruitgegaan op de fiets en vooral in het krachthok. Hij drukt of tilt overal het maximale gewicht weg. Zijn kracht is er weer, geweldig! Volgende week heb ik mijn test en ik ben zo benieuwd wat de eerste drie weken hebben opgeleverd. Ik douche me na de training en loop naar huis. Ik ben er nog maar net of Manon staat voor de deur met Lieve en een prachtige bos bloemen. Gezellig. We gaan in de keuken zitten en ik maak mijn pastagerecht. Verse pasta met gamba's, knoflook, prosecco, bouillion, room, peterselie en dragon. We drinken er een glaasje prosecco bij en dat is een beloning na de training van vanochtend. Het past niet geheel in de schijf van vijf, maar het is wel pure verwennerij. Lieve krijgt poffertjes met suiker en smikkelt daar lekker van. Als toet nemen we een vers munttheetje en we kletsen zo gezellig dat het alweer tijd is om de kinderen uit school te halen. Dit is leven zoals het hoort te zijn. Florine komt met ons mee en thuis staat oma al voor de deur. Ze wil een donatie doen op mijn actiepagina http://deelnemers.opgevenisgeenoptie.nl/acties/actie.aspx?user=hannekeduijmelink&name=hanneke-duijmelink, maar het lukt haar niet helemaal en ik mag haar nu helpen. Onder het genot van een kopje koffie regelen we het en ik ben weer iets dichter bij mijn streefbedrag. Ik geef de jongens om half vijf poffertjes en ook Puck en Florine snoepen er wat van mee. Dan gaan we naar zwemles en Puck gaat met Florine naar Pauline om dan later weer door te kunnen gaan naar Monique totdat ik haar ophaal na zwemles. In het zwembad is het zo heet dat ik het bijna niet meer trek. Ik loop even naar buiten om frisse lucht te krijgen. Na het zwemmen halen we Puck op en eten we de restanten van mijn middagmaal. Mijn 3 musketiers zijn dol op gamba's en alledrie roepen ze dat dit hun lievelingseten is. En dit maakt mij gelukkig, mijn stralende kinderen, gezellig aan de keukentafel, etend en pratend over de dag. Als ze op bed liggen voel pas hoe moe ik ben. Ik schrijf een bedankje aan mama en ik barst in tranen uit. Elke keer als ik aan mijn berg denk wordt ik emotioneel. Ik besef me dan pas wat ik allemaal heb doorgemaakt het afgelopen jaar. Ik doe heel stoer, maar eigenlijk kan ik niet goed beschrijven wat het echt met je doet. Van overleven stap je terug in het leven en dat valt vaak zo tegen. Het leven is prachtig, maar eigenlijk ben ik de controle kwijt en blijf ik in cirkels draaien. Ik dacht mijn ziekte een plek gegeven te hebben, maar ik geloof dat ik dat nog niet heb gedaan. Nu met de voorbereidingen van de Alpe d'Huzes voel ik mijn emoties pas echt. Die klim naar de top betekent zoveel voor me. Mijn kracht herwinnen en mijn angsten achterlaten. Ook mijn verleden komt weer terug en gisteren tijdens mijn bericht aan mama schreef ik dan ook dat ik zeker weet dat papa de hele tocht aan mijn zijde is en mij de kracht geeft en zorgt dat ik de verzuring aan kan. Ik zal op de berg een kaars voor hem branden. Ik kijk naar mijn favoriet programma op TV, wie is de Mol en Henry zal pas laat thuiskomen. Als ik op bed lig ben ik echt oververmoeid. Het lijkt of ik geen adem meer aankan en alsof er allemaal trillingen in mijn lichaam zitten. Ik voel me heel onrustig. Mijn hartslag is wederom erg hoog en ondanks het feit dat ik weet dat er in het ziekenhuis is gezegd dat dit wel even zo zal blijven, zit het me nu niet lekker. Ik lig en ik baal, ik baal van al mijn mankementjes en heel eventjes hoop ik dat als ik morgen wakker word ik toch weer Hanneke 1.0 ben. Dan realiseer ik me dat dat de gedachte is die mijn echte verwerken in de weg staat. Ik word niet meer Hanneke 1.0, ik moet streven naar Hanneke 2.0. Een aangepaste versie van mezelf, met meer rust, met meer wijsheid en met echte liefde voor het leven dat haar omarmt. Waarom de oude versie nastreven? In de oude versie zaten nog zoveel rariteiten. Altijd een race tegen de klok, is dat wat ik wil in mijn vernieuwde versie? Nee, dus waarom romantiseer ik dan iets wat ik ook niet meer wil? De hang naar het oude vertrouwde is dat en de angst voor het nieuwe en het onbekende. Op de berg kan ik mijn angsten laten varen en op de top kan ik genieten van het uitzicht en het leven dat mij, samen met mijn gezin, zal omarmen. Ik kijk uit naar juni en de weg naar D-day zal gepaard gaan met een lach en een traan. VERWERKEN heet dit en dat is wat ik ga doen, verwerken.