maandag 11 februari en dinsdag 12 februari 2013

Alaaf! Het is nog steeds carnaval. Henry gaat gewoon naar zijn werk en wij gaan Carnaval vieren is de bedoeling. Deze middag gaat het gebeuren op de kindermiddag hier in de stad. De kinderen gaan al vroeg in de verkleedkleren, maar ze hebben geen idee wat carnaval inhoudt en eigenlijk vinden ze het heel spannend. Loek komt nog even spelen en als we de boterhammen op hebben, geschminkt zijn, dan besluiten we naar de stad te lopen. Puck begint zich zorgen te maken en de vragen volgen. 'Waarom ben jij niet verkleed mama?' Ik vertel haar dat ik wel verkleed ben (ik heb mijn joggingpak aan), dus ik vertel haar dat ik verkleed ben als sportvrouw. 'Waarom heb je dan je uggs aan en geen sportschoenen?'(ik had geen zin me om te kleden en liep dus in huispak en dito schoenen). Ik vertel haar dat sportschoenen met dit weer te koud zijn en dat Uggs een goed alternatief zijn voor een sportvrouw (je moet wat verzinnen). Met enige twijfel accepteert ze mijn verhaal, daarbij zijn sportvrouwen niet geschminkt, dus daar kwam ik makkelijk mee weg. We lopen naar binnen en het is nog rustig. Puck wil haar jas nog niet uit en alledrie staan ze wat onwennig te zijn. Ik doe hun jasjes uit, hang ze op en loop de feestzaal in. Ze krijgen alledrie een snoepzak, maar Puck wil er geeneen. Ze klaagt over pijn in haar schouder en dat is voor haar de manier om even niet met dit feest bezig te zijn. De jongens willen heel graag een snoepzak en zitten 5 minuten later al aan de Fanta en de Cola. Guus drinkt gemiddeld 4 longdrinkglazen per uur en eet 2 snoepzakken per uur weg. Teun fladdert rond en huppelt. Puck staat bij mij en laat me geen moment los. Ik mag niet dansen, maar samen een beetje wiegen daar gaat ze in mee. Puck is niet van de Carnaval. Haar eerste feestmiddag -los van die van school- wordt dan ook in eerste instantie als onwennig ervaren. Na 2 uur houdt Puck het voor gezien, ook Teun en Guus willen wel mee naar huis. Eenmaal buiten zeggen we tegen elkaar hoe geweldig het was en dat je aan carnaval altijd een beetje moet wennen. Ik vertel hen dat het het feest is van de gulle lach en vervolgens laat ik hen een gulle lach zien. Ze lachen met me mee en ondanks de onwennige stappen in de feestzaal, voor ons is Carnaval geslaagd. Niets moet en alles mag, maar vooral de gulle lach moet overheersen, want het gaat om plezier en elkaars grenzen respecteren. Thuis spelen we met puzzels, lezen we wat en eten we een van Puck haar lievelingskostjes. Daarna gaan ze allemaal in de pyama en als papa thuiskomt heerst er een oase van rust thuis. Deze dag was geweldig en ik heb geleerd om door de ogen van mijn kinderen de eerste keer carnaval buitenshuis te beleven. Ik, die er dol op is, kan best begrijpen dat het een bizarre ervaring is. Al die grote mensen die als banaan, kapitein, roodkapje en weet ik wat rondlopen en zo raar doen. De structuur is ver te zoeken en dat is wat je moet leren, de boel de boel laten, de structuur laten varen en genieten van alle luchtigheid om je heen. Onze kinderen gaan dit nog wel leren, dit komt immers elke jaar weer terug. Ik weet zeker dat zij ooit -net als ik dat vroeger deed- zullen genieten van de lol, de pret en de onbezonnenheid. Ooit.... maar dat zal nog wel even duren, want oefening baart kunst :) 

Dinsdag 12 februari 2013
Vandaag is sportdag. Ik ga om half 12 naar het Elkerliek ziekenhuis. Ton is ziek, dus Frits neemt het weer over vandaag, vandaar een uur later dan normaal. Ik krijg een test vandaag en zie er best tegenop. Henry is thuis bij de kinderen. We zullen vanmiddag samen wat gaan doen, maar wat dat dan kan zijn met Carnaval is me nog een raadsel. Carnaval vieren met papa zal niet gebeuren, dat zit papa echt niet in de genen. Ik ben de enige op de training en het aftesten gaat niet soepel. Ton heeft me volgens Frits veel te zwaar ingezet. Alles gaat naar beneden en dan volgens de juiste methode. Benen op 100 kilo ipv 137, de armen op 30 ipv 40 en de buik blijft gelijk, want ergens zitten die spieren nog steeds verdekt aanwezig te zijn. Frits legt me uit dat ik met de Ad6 training bij duurtraining een maximale hartslag van 140 moet aanhouden. Voor interval training gelden andere regels, waarbij ik in ieder geval rekening moet houden met een maximale hartslag van 169, want bij interval werk je naar een piekbelasting en kun je daarna weer op adem komen. Ik neem de info mee en kan dat morgen met Madzy overleggen. Ik ga naar huis en daar zijn mijn fietsschoenen binnengekomen. Ik pak ze uit en ben gewoon blij.

prachtige fietsschoenen en fietshandschoenen, nu nog een helm en dan kan ik ook buiten op de tandem trainen samen met Madzy :)

We lunchen samen en dan is de vraag wat voor activiteit we zouden kunnen ondernemen. Ik erger me groen en geel, want het is inmiddels 2 uur en iedereen loopt nog in zijn pyjama rond, zogenaamde pyjamadag. Hoe kun je nu een plan trekken als je nog geeneens in de kleren bent? Ik probeer me er niet aan te storen, maar ik kan er mijn ogen niet voor sluiten. Ik kan slecht tegen nutteloos bezig zijn of geen plannen trekken. Dat heb ik altijd al gehad overigens. Ook met de kinderen vind ik het fijn om een plan te hebben. Je moet leren om geen plan te hebben is mij ooit gezegd. Echter zit dat zo niet in mijn systeem dat ik vrees dat ik nooit volledig planloos door het leven zal gaan. En als ik zeg dat ik geen plan heb, dan weet ik voor mezelf dat ik altijd nog plannen maak in mijn hoofd, een onuitgesproken plan, waar ik zelf altijd gehoor aan geef. Het geeft me houvast en het levert me resultaten op. Mijn onuitgesproken planning is de rode draad door mijn dag. Alle spontaniteit van de dag omarm ik en kan ik feilloos door de rode draad heen zien te weven, tenminste als ik de rode draad maar heb. Op dagen zoals vandaag wordt zelfs mijn onuitgesproken planning -die altijd in mijn hoofd zit- volledig in de war gestuurd. Is dat erg? Nee, want dat heet samen een huishouding voeren en dat kan niet altijd naar de wens van maar 1 persoon zijn. Daarbij is mijn onuitgesproken planning van een ander kaliber dan die van manlief. En ik? Ik kan gewoon moeilijk omgaan met dit fenomeen. Ik heb het idee dat mijn vaste dagactiviteiten worden gebagatiliseerd, alsof dat niets is en er niet toe doet. Ik ga er niet in blijven hangen, hou me gedeist en op de achtergrond komt er dan toch beweging in huis. De kinderen gaan in de kleding en dan om half 3 is iedereen rise and shine, zij het volgens mijn planning ernstig verlaat. We gaan deze dag alsnog omarmen en uiteraard zal er ook zonder planning wel iets op ons pad komen vandaag, waardoor de lach zal overheersen. Het is immers nog 1 dag carnaval, dus de gulle lach mag deze dag weer gaan kleuren.