zaterdag 8 december 2012

Gisterenavond hebben we gezellig TVOH gekeken met elkaar. In etappes vallen de oogjes dicht van de kinderen. Guus wil na 2 liedjes naar bed en Teun na 4 liedjes. Puck die houdt stug vol en net voor Sandra en Leona stort ze in en breng ik haar naar bed. Gevolg ik mis mijn favoriet Sandra en besluit dus ook maar te gaan slapen. Ik slaap redelijk en de hitte valt me nog mee, ik had erger verwacht. Om 8 uur zijn we allemaal wakker en tijdens het ontbijt wordt heel pijnlijk duidelijk dat onze Teun zijn ipadgame acties veel geld hebben gekost. Onze kleine man is slimmer dan wij denken. Hij heeft de apple ID in zijn geheugen opgeslagen en heeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeel geld verspeeld. We gaan de creditcardafschriften na en we moeten enorm slikken. De December maand was al kostbaar, maar nu is deze heel kostbaar geworden. Er volgt straf voor Teun. We zijn boos en hij mag niet meer gamen. Daarbij leggen we hem uit dat bij twijfel je altijd even overlegd met je ouders, zeker als er geld in het spel zit. Teun doet alsof hij dat niet wist en dan beseft hij dat hij goed fout zat. Aangezien de waarde van geld nog niet aanwezig is bij kinderen leggen wij hem uit dat we van al dat geld wat hij verspeeld heeft al zijn vriendjes een Wii met player kado hadden kunnen geven. Hij schrikt, want hij weet dat een Wii een kostbare game is. Teun gaat zijn kamer opruimen en ook Guus en Puck doen dat, zij voelen aan dat dit een ernstige kwestie is. Puck gaat met Henry paardrijden en Puck heeft geen zin. De reden is ons onduidelijk, Puck heeft moeite om het uit te leggen. Na wat doorvragen blijkt dat ze het spannend vindt nu er zoveel sneeuw ligt. Ze gaat en het is best begrijpelijk om dat spannend te vinden als je nog nooit in de sneeuw gereden hebt. Guus en Teun gaan buiten spelen, ze zijn erg lief na het voorval deze ochtend. Dan komen ze binnen om de Lego Ninjago in elkaar te bouwen, Wessel helpt Teun en ook Guus helpt. Ik kijk  naar ze en bedenk dat ik nooit stilgestaan heb bij het feit dat onze kinderen zoiets zouden kunnen doen. Elke keer als ze een app wilde downloaden dan kwamen ze dat vragen en dan was het gratis app. We hebben altijd uitgelegd dat als er iets was met het spelletje ze even na zouden moeten vragen aan papa en mama, zeker als het centjes kostte. En dan ineens zien we Teun heel behendig onze apple ID intypen. De schade is helaas al geschied en we gaan nu onderzoeken wat we hiervan nog terug kunnen draaien, want we zijn vast niet de enige ouders die zoiets meemaken. Onderzoeken, grappig denk ik als ik bedenk dat onze Teun onderzoeker wil worden. Zou dit niet een prachtig eerste onderzoek voor onze 6 jarige zijn, hoe digitaal betalen plaatsvindt en van welke rekening dat afgeschreven wordt! Puck komt dolenthousiast terug van paardrijden. Haar angst is voor niets geweest. Ze vond het rijden in de sneeuw zo vetcool, dat ze er gewoon van straalt. Ik geef haar een compliment en zeg haar hoe trots ik ben dat ze verteld heeft dat ze geen zin had en dat ze zich nu realiseert dat dat gevoel uit haar buik kwam omdat het de spanning was. Ze pakt haar Tiptoi van haar kamer en begint te spelen. Ingenieus speelgoed! Jeanne belt over morgen. We hebben afgesproken, maar de weersvoorspellingen liegen er niet om. 90% kans op neerslag, wat dus sneeuw zal betekenen. We gaan op safe en verplaatsen de afspraak naar volgende week. Ik ben boos op Henry, omdat hij mij de vraag stelt of ik het wel zie zitten visite. Ik voel me daar verschrikkelijk door. Hij bedoelt het goed, maar het feit dat ik met zijden handschoenen wordt benaderd doet me pijn. De komende tijd zal het niet goed met me gaan, ik ben labiel en heb last van de hormonen, maar dat hoort erbij. Het is een vaststaand feit waar we weinig aan kunnen veranderen. Ik heb de hoop dat het beter wordt. Vandaag voel ik me best aardig, los van de misselijkheid en het feit dat ik geen honger heb. Afleiding is het beste medicijn en zeker zoiets als bezoek daar kan ik naar uit kijken. Henry snapt mijn gevoel ook en vanaf heden zullen we gewoon duidelijk met elkaar afstemmen, zodat ik niet het gevoel krijg dat ik een soort halfbakken iemand ben. De kinderen spelen gezellig en ik besluit wat boodschapjes te gaan doen. Ik ben benieuwd wat vanavond de pot schaft, maar voor deze dag is dat niet mijn pakkie an!

De dag verloopt aardig. Teun heeft zijn eerste scouting Bever bijeenkomst en vindt het geweldig. De kinderen spelen lekker buiten en ik ga in de middag voor een wandeling. Ik huil weer de hele dag. Ik doe mijn zonnebril op en loop richting stad, kan ik meteen handschoenen voor Guus kopen. Want ondanks depressieve gevoelens, ik blijf praktisch nadenken :) De wandeling doet me goed, ik heb een lekker stevige pas en ik stap gedachtenloos de stad in. De koude in mijn gezicht doet me goed en het geeft me precies de energie die ik nodig had. Als ik de straat inloop tref ik buuv Dominique. Zij heeft al een met Henry gebabbeld en begrijpt dat het niet goed met me gaat. Ze geeft me stof tot nadenken. Ze is begonnen met naaien, een activiteit waar je niet over na hoeft te denken en die direct resultaat oplevert. Ik loop naar binnen en denk dat dat misschien ook wat voor mij zou kunnen zijn. In huis ruikt het heerlijk. Henry heeft alle voorbereidingen gedaan en ik krijg een lekker wijntje ingeschonken. Ik ben nieuwsgierig naar de dish. Teun heeft het heel erg leuk gehad bij de Bevers en dat lijkt wel wat voor hem te zijn. Ik zit al weer met tranen aan tafel, gewoon omdat ik me zo verwend voel om zo thuis te komen, dus dit keer zijn de tranen van een fijner soort. Na een half uur kunnen we aan tafel en de borden worden keurig uitgeserveerd. Zoete kip met gecarameliseerde uien, een salade met een zoetzure mosterddressing en aardappeltje uit de oven. Het is heerlijk en erbij krijg ik een glaasje witte wijn. Ik vind het heerlijk om zo verwend te worden en ik geniet ervan en ook de kinderen vinden de zoetheid in het gerecht lekker. Na het eten kijken we de herhaling van TVOH, in de hoop dat ik Sandra zie zingen, want die heb ik gisteren gemist. Ik prijs me gelukkig om mijn lieve en zorgzame Henry en ik hoop met heel mijn hart dat dit gevoel de komende dagen beter gaat worden. Ik wil heel graag met Caprice naar Maastricht vrijdag, zoals afgesproken, maar zoals ik nu ben, gaat dat niet lukken. Ik ben een emotioneel wrak en eigenlijk zou ik het liefst de hele dag in mijn eigen wereld zitten. Alles laten hangen en geen verantwoordelijkheden voelen, gewoon lekker in mijn miserabele gevoel gaan hangen. Ik blijf me verzetten en dat maakt het allemaal veel zwaarder. Ik vraag maandag aan dokter Schouten van der Velde of hij misschien een antidepressivum zou kunnen voorschrijven. Ik weet niet of de combi met mijn medicatie kan, maar alles beter dat deze labiliteit en dit overschot aan tranen. Ik hoop dat we morgen een vers pak sneeuw hebben en dat we er op uit kunnen met de slee, lekker de frisse lucht in en ravotten met de koude in je gezicht. Ik hoop op fijne gevoelens en ik hoop op minder innerlijk drama. Ik kan het helaas niet beïnvloeden en dat maakt het zo naar. Mijn geest wil zoveel en is zo positief, alleen blijft de disbalans in mijn hormonen roet in het eten gooien. Ik haat hormonen! Ik geniet nog even na van de TVOH en van Sandra, waarvan ik nog steeds vindt dat zij de finale verdient. Genieten van de kleine dingen, ons heerlijk maaltje en van de liefde die ik voel. Het leven is soms zo verschrikkelijk oneerlijk, maar ik moet het onder ogen blijven zien, that's life!!!