vrijdag 21 december 2012

De vakantie is begonnen. De mannen slapen en uit en zitten nog lekker in hun pyjama als mama komt. Henry en ik vertrekken naar het Catharina Ziekenhuis. We zijn op tijd aan de beurt en Annemarie steekt nog even haar kop om de deur en vraag hoe het gaat. Ik kijk haar aan en zeg K....! en dat dat ook de reden is dat ik hier ben. De hormoontherapie en ik zijn niet de beste combinatie. Ze wenst me sterkte en de deur gaat dicht. Ik doe mijn verhaal en de oncoloog geeft een duidelijke uitleg. De oestrogenen in mijn lichaam worden voor 90% geproduceerd door mijn eierstokken en de overige 10% daar zorgen de lever, de spieren, het vet en de bijnieren voor. Veel vrouwen van mijn leeftijd hebben na de zware chemo behoorlijk beschadigde eierstokken, wat dus inhoudt dat zij na de chemo in de overgang zitten en vervolgens daarin blijven. Het medicijn Tamoxifen is voor hen voldoende. Dit medicijn onderdrukt de oestrogenen die door de lever, de spieren, het vet en de bijnieren worden geproduceerd. In mijn geval zijn mijn eierstokken weer lekker in functie gegaan na de chemo. Na zo'n 25 weken rust vonden mijn eierstokken het welletjes en begonnen weer gewoon te doen wat ze moesten doen. Gevolg was dat ik uit de medische overgang ging en weer gewoon ging menstrueren. Dit laatste hebben ze direct aangepakt, want dat betekent dus dat mijn eierstokken weer productief zijn en dat er dus weer 90% extra aan oestrogenen wordt geproduceerd en dat is heerlijk spul voor die mogelijk verdwaalde kankercelletjes in mijn lichaam. Daarom is er direct een Lucrin-injectie gezet. Deze injectie zorgt ervoor (middels een depot) dat de eierstokken lam worden gelegd en daardoor stopt de oestrogeenproductie. Toch ben ik ondanks de Lucrin weer ongesteld. De oncoloog laat weten dat dit bij mij nog een  keer zou kunnen, maar dat het dan over is. De reden is dat Lucrin heel geleidelijk werkt en dat houdt in dat mijn eierstokken niet in 1 keer platliggen. Ik vraag waardoor ik me ze rot voel en de oncoloog spreekt uit dat hij vermoedt dat het door de Tamoxifen komt. Hij adviseert dan ook om per direct met de Tamoxifen te stoppen. Dat baart me zorgen, want dan onderdrukken we de oestrogeenproductie niet volledig, dus wat doet dat dan met de verdwaalde kankercellen. De oncoloog laat weten dat een paar weken stoppen geen kwaad kan gezien het feit dat ik wellicht minimaal 10 jaar aan hormoontherapie zal vastzitten. Hij legt uit dat als ik stop, het 6 weken zal duren voordat de effecten van de Tamoxifen uit mijn bloed zijn. De hoop is dat ik me dan beter ga voelen. Is dat niet zo dan voel ik me zo naar vanwege de bijwerkingen van de Lucrin. Echter is Lucrin of verwijdering van de eierstokken bij mij een noodzakelijkheid, daar kan ik niet onderuit. Verwijdering van mijn eierstokken levert mij volgens de oncoloog niets beter op, de bijwerkingen zullen identiek zijn. Daarbij is het een operatie met risico's en als we dat kunnen voorkomen dan moeten we dat doen. Ik snap het verhaal, maar ik voel me nu een soort proefpersoon. Even pilletje weglaten, kijken of het effect heeft en dan weer eens bekijken welk pilletje ik dan weer eens uit kan proberen. Het voelt niet bevredigend, temeer daar ik de komende weken wel zo door moet en ik voel me echt klote, ik kan het niet anders benoemen. Vol goede moed stap ik naar buiten en het maalt volop in mijn hoofd. In de auto roep ik meteen, daar zijn we mooi klaar mee.  Ik zeg letterlijk, 'ik laat me geen depressie aanpraten door die flapdrol en ik wil een second opinion'. Ik hoop dat de voedingssupplementen vandaag komen en dat die tezamen met het stoppen van de Tamoxifen verlichting zullen geven. Ik houd moed, zet mijn beste beentje voor en ga door. Ik zal overigens ook wel moeten. Ik kijk vanuit het autoraam naar buiten en ik schiet weer eens vol, ik haat dit gevoel en ik haat dat ik me zo naar voel. Ik voel me een ander mens, ik voel me gevangen in de verkeerde gemoedsstand en ik kan er even niets aan veranderen. Komt tijd, komt raad zegt men dan en ik hoop oprecht dat met de tijd de raad en het goede gevoel wederkeert.