Maandag 10 december 2012

Vanochtend sta ik er alleen voor. Henry is heel vroeg vertrokken en ook om 7 uur ben ik al klaar. Ik ben ook vroeg opgestaan, zodat ik een beetje op dreef ben tijdens het ontbijt. Alles is goed voorbereid, de broodtrommels liggen al klaar, de gymtasjes, het fruit, alles is gereed. Het enige wat wij hoeven te doen is ontbijten, aankleden en tanden poetsen. Het gaat heel voorspoedig en we hebben alle tijd van de wereld. Ik geef de kinderen een compliment voor hun gedrag deze ochtend en we stappen zingend de auto in om naar school te gaan. Ik ga naar huis, drink nog een kop thee en vertrek naar het Catharina Ziekenhuis voor mijn 3 maanden controle. Ik vertel dokter Schouten van der Velde dat ik het zwaar heb door de hormonen en dat ik nog geen verbetering merk na de Lucrin injectie. Ook vertel ik hem dat ik brandende pijntjes heb en vooral rechts onder mijn arm bij mijn ribben. De dokter onderzoekt het en gaat voor safe. Hij stuurt me door voor een röntgenfoto van mijn 9de en 10de rib en hij schrijft op midaxillair. Ik mag meteen door naar afdeling 55. Daar worden er diverse foto's gemaakt. Ik krijg de uitslag volgende week woensdag, telefonisch hebben we afgesproken, want dat scheelt weer een ritje naar het ziekenhuis. De dokter laat me wel weten dat het dus ook een slechte uitslag kan zijn die hij me telefonisch dan doorgeeft. Ik vind dat niet erg, omdat ik eigenlijk zelf niet het idee heb dat het een uitzaaing is en ik dus eigenlijk geen slecht nieuws verwacht. Maar de arts is uitermate realistisch en dat is maar goed ook, het zekere voor het onzekere. Ik rijd naar huis en overleg met Caprice over vrijdag. We zullen woensdag definitief besluiten en als we niet gaan, gaan we voor een alternatief uitje van een halve dag, zodat ik gewoon in mijn eigen bedje kan proberen wat te slapen. Ik wil zoals ik afgelopen weekend was, niet in een hotel overnachten en een stad doorlopen met al die waterlanders. Thuis mail ik naar de itunesstoresupport om te kijken of we het verloren geld weer teruggestort kunnen krijgen. Het internet heeft ons dit weekend een stuk wijzer gemaakt. Onze Teun heeft in appaankopen gedaan. Dit houdt in dat hij een gratis spelletje heeft gedownload en vervolgens is het apple ID wachtwoord gebruikt. Vervolgens kan elke keer voor een max aan supplementen gekocht worden, dat geeft leuke effecten en geluiden en dat heeft Teun keer op keer gedaan, vet cool. De teller is met Teun mee gaan tikken en welgeteld 2300 keer, want de schade is ruim 2300 euro verdeeld over meerdere dagen. Inmiddels is de koppeling van de creditcard van onze ipad verwijderd, spelen de kinderen niet meer op de ipad en hebben we allemaal een wijze les geleerd. Vooral ook wij, want hoe je het ook bekijkt, wij blijven ten alle tijden de ouders die oplettender hadden moeten zijn. Echter zijn wij zulke digibeten dat wij dit niet voor mogelijk hadden geacht :) Er wordt aan gewerkt en ik heb goede hoop. Ik ga voor Puck knutselspullen kopen zodat we vanmiddag leuke afscheidskaartjes kunnen maken voor haar medecursisten en Judith. Ik kijk er naar uit om samen straks mooie creaties te maken. Vandaag is zo slecht nog niet! 

We knutselen er aardig op los. Ook Florine knutselt mee en Guus is voor zijn vriendinnen kaarten aan het maken. Teun is niet lekker, hij ligt op de bank en is in slaap gevallen met zijn hand om een emmer. Hij dacht dat hij moest spugen. Ik laat hem lekker slapen. Als Puck en Florine klaar met knutselen zijn dan gaan ze naar Florine om daar te spelen. Teun slaapt nog steeds en Guus is nog steeds aan de knutsel en overijverig. De berichten van itunessupportdesk zijn hoopgevend, dus dat is dan weer een geluk bij een ongeluk. Om 18 uur gaan we aan tafel en Henry komt met supernieuws thuis. Dokter Schouten van der Velden heeft hem gebeld en hem meteen laten weten dat er geen uitzaaingen in de ribben te zien waren. Dat was waar hij in eerste instantie aan dacht. Wat het wel is? Wellicht de zenuw die geraakt is tijdens de operatie en die een zeurende pijn blijft geven. Tijdens een volgend consult gaan we kijken wat daar aan te doen is. Henry is enorm opgelucht, dat is te zien aan zijn gezicht en ik ook. Ik ben ook blij dat ik niet gebeld ben, want ik vrees dat ik het even niet meer had gehad na zo'n snelle terugkoppeling, die gelukkig heel positief was. Ik had alle codes van mijn formulier onthouden en wat nagezocht op internet. Ik realiseer me misschien nu nog meer dan ooit dat ik niet thuiszit vanwege een griepje. Ik moet mijn lichaam koesteren en luisteren naar wat het me probeert te vertellen. Mijn hoofd doet pijn, onbewust veel spanning en mijn buik is opgeblazen vanwege de Lucrin. Ik ga vanavond in de ruststand en mijn gezin innig knuffelen. Morgen mag ik weer een uurtje op school de computerjuf zijn en ik leef hier naar toe. De mesologe heeft me al benaderd, ik hoop zo dat dit mij verlichting gaat geven, zodat ik wat lekkerder in mijn vel kom te zitten. Ook dit zal beter worden, ooit en ik hoop dat dat ooit zich snel aandient.