Donderdag 6 december 2012

Ik heb een dromeloze nacht en slaap rusteloos. Mijn hoofd doet zeer en mijn buik en rug doen nog meer pijn. Ik weet waar het door komt, mijn cyclus is terug en ik produceer heel veel hormonen, want mijn nieuw aangemaakte hormonen verslaan gewoon de kunstmatige hormoonremmers Tamoxifen. Ik voel me daardoor niet top. Ik ben om half 8 wakker. Puck en Teun zijn dan al wakker en Guus slaapt nog. De kinderen hebben deze ochtend vrij van school. Ze kunnen uitslapen en spelen met hun speelgoed, ze hoeven pas om kwart over een naar school. Dat geeft rust en dat komt mij goed uit. Ik zie eruit alsof ik met mijn hoofd tussen de draaideur ben blijven steken. Ik heb enorme kringen onder mijn ogen en bij het minst of geringst lopen de tranen uit mijn ogen, zonder dat ik het idee heb dat ik huil. Teun weet me te vertellen dat hij wel snapt waarom ik huil, ik huil omdat ik heel moe ben en omdat ik het altijd warm heb. Ik lach naar Teun en zeg dat dat een scherpe waarneming is. Hij vraagt zich af waarom ik zo moe ben en het zo warm heb en Henry legt uit dat ik nog steeds een beetje ziek ben door de pilletjes die ik krijg. Teun vindt het oneerlijk en als ik dat hoor dan volgt als vanzelf een waterval uit mijn ogen. Ook ik vind het oneerlijk, maar er is geen keuze. Ik wist niet dat ik zo gevoelig was voor hormonen. Nu is terugdenk moet ik het wel weten. Als jonge meid kon ik nooit de pil slikken vanwege de bijwerkingen die het mij gaf. Ik werd huilerig, moe en viel regelmatig flauw tijdens mijn menstruaties. En dat al vanaf mijn 11de levensjaar. Ik weet niet beter dan dat dat erbij hoorde. Nu begrijp ik dat het niet normaal is. Nu vindt ik deze bijwerking een hele nare bonus die ik krijg en die ik moet accepteren. Ik kan deze bonus niet bedwingen, ik kan het niet controleren en het dient zich op de meest onmogelijke momenten aan. Ik relativeer door er grapjes over te maken, maar soms heb ik de puf niet om grapjes te maken. De energie is dan gewoon op. Vandaag is ook de energie op en ik ben blij dat de kinderen lekker rustig aan kunnen doen. Het liefst zou ik vandaag als een mol in mijn hol willen blijven. Toch doe ik dat niet, ik zit gewoon aan de ontbijttafel en ik probeer mijn ritme wat ik ontwikkeld heb vast te houden. Ik probeer alles vanuit de eerste versnelling te doen en als dat niet lukt dat komt het morgen wel weer. Het is niet meer dan those damn hormones en daar kan ik weinig tegen doen. Go with the flow is het advies en go with the flow is wat ik ga doen. Genieten van de kleine bonusmomentjes en die veel laten afspelen in mijn hoofd. Ik denk aan gisteren en aan de prachtige Sinterklaas. Mijn leven is mooi ingekleurd, alleen heeft mijn hormonale gestel bijzonder veel last van kleurenblindheid. Buiten ziet het er prachtig uit, de sneeuw die een prachtige laag over alles heen heeft gelegd, de rookpluimen die vanuit de schoorstenen de lucht worden ingeblazen en de mooie lichte lucht. Die schoonheid is zo zichtbaar en daarin zit geen disbalans in kleur. Ik zie, dus ik besta en ik moet blijven zien en me openstellen voor deze schoonheid, want die is er elke dag weer!.

De kinderen spelen heerlijk met het speelgoed dat ze van de Sint hebben gekregen. Teun en Guus gaan los op de Wii en Puck vertrekt naar Florine om daar met het playmobil hotel te gaan spelen. Ik doe wat ik altijd doe als ik niet lekker in mijn vel zit. Ik ga de keuken in en maak Brocolli in roomsaus, een eigen verzonnen recept. Ik hak een rood uitje en 2 teentjes knoflook heel fijn, braad ze even aan, blus het geheel met een beetje bouillion en doe er room bij. Dan hak ik de geblancheerde brocolli in gelijke stukjes en doe dat bij de ingekookte roomsaus. Ik maak een mengsel van peterselie, tijm, mosterd, olijfolie, knoflook en peper en zout en wrijf daar de fricandeau mee in. Koken maakt me rustig. Als ik klaar ben dan eten we een boterhammetje en om mijn geest zen te maken besluit ik via een grote wandeling door het park de kinderen naar school te brengen. Goed ingepakt gaan we en het is heel relaxed genieten van elkaar en de buitenlucht. De kinderen hebben zin om hun speelgoed op school te laten zien en ik ga via een omweg weer lopend naar huis. Ik ga door het bos en de tranen rollen over mijn wangen. Ik voel me naar en onbestemd en ik weet me met mezelf geen raad. Wie zou er een remedie hebben tegen deze onbestemde hormoonmalaise. Eenmaal thuis heb ik contact met Bert Peijnenburg. Een accupuncturist die wonderen kan verrichten. Ik maak een afsprakenreeks en kan pas in het nieuwe jaar terecht. Prikken tegen de hormoonbijwerkingen en prikken tegen de strakke spier van de slechte arm. Dit geeft me vertrouwen. Ik bel wat afspraken af en besluit dat het nu tijd is om alle energie in mezelf te steken tot het weer beter gaat. Mijn mooie gezicht opzetten kost me teveel energie en die is er simpelweg niet, de bodem is helaas bereikt. Ik zet een grote kop thee en ga lekker op de bank liggen en staar wat voor me uit. Het is zo prachtig buiten en de aanblik naar buiten geeft me veel rust. Ik droom weg en misschien slaap ik wel meer dan even, maar deze rust is zalig en dat is precies wat ik nodig had.