dinsdag 11 december 2012

Deze ochtend brengt Henry de kinderen naar school. Dat geeft rust in de ochtend. Ik maak me klaar en ga een cadeautje kopen voor Pieter die morgen zijn partijtje heeft. Teun heeft verteld dat hij Playmobil wil hebben van ridders. Als het er niet is dan wil hij een Mario Kart Racing spel. Gelukkig is de jeugd van tegenwoordig bescheiden. Guus heeft een kaart gemaakt voor zijn liefde Nina. Op zijn kaart moest ik schrijven, 'alstjeblieft Nina' en zelf heeft hij er 6 kusjes bijgeschreven. Hij gaat vragen of Nina woensdag hier komt spelen en met de kaart met gouden letters lijkt het wel een huwelijksaanzoek. Guus is een romanticus in de dop. Ze vertrekken uitgelaten met de snowboots aan, want er is sneeuw voorspeld. Ik blijf achter en heb een drukke dag. Ik mag computerles geven en vanavond is er ouderbijeenkomst van de cursus van Puck. Ik ga goed doseren. Dus rust in de ochtend, rust in de middag en een dutje als de kinderen naar zwemles zijn. Rust als medicijn tegen de labiliteit, want hoe vermoeider, hoe meer tranen er komen weet ik inmiddels.

Als  ik Guus uit school haal is hij vergeten om Nina zijn zelfgemaakte kaart te geven. Hij is het niet echt vergeten, maar hij vond het heel spannend. Met rode wangen geeft hij haar de kaart en durft vervolgens niet te vragen of ze dan woensdag komt spelen. Ik help hem en als Nina uit het zicht is is hij de koning te rijk. Hij vraagt of ik haar haar heb gezien en ik zeg dat ik haar haar heel mooi vind en dat ik ook wel zulk haar wil. Hij lacht van oor tot oor en vraagt of hij morgen verrassingsboterhammen mag hebben samen met Nina. Ik vind dit zo leuk en tuurlijk mag dat. Puck en Teun lopen met me mee en als we thuis zijn gaan ze kerstkaarten schrijven voor hun vriendjes. Ook Wessel sluit aan. Ik heb 50 kaartjes die ze hiervoor kunnen gebruiken en de kaarten vliegen er doorheen. Puck is druk met de afscheidskaartjes voor de cursus. Ze heeft alle kaartjes prachtig versierd en nu is het dan de bedoeling dat ze er voor iedereen wat inschrijft. Dat kost haar moeite. Ik help haar een beetje en uiteindelijk lukt het haar om voor iedereen wat op te schrijven. Puck is klaar voor morgen en ik ben klaar voor vanavond, want dan ga ik naar de ouderavond. Henry is dan nog net niet thuis van zwemles, dus ik ga alleen. De cursus is voorbij gevlogen. Puck heeft er veel van geleerd, weet dat dicht bij zichzelf blijven haar een prettig gevoel geeft en weet haar grenzen aan te geven. Heel spannende situaties zullen altijd moeilijk blijven, maar voor Puck geldt dan met name, goede voorbereiding is het halve werk. Als Puck een beetje het idee heeft wat er komen gaat, voelt ze zich prettiger. Ik ga op de fiets, lekker de frisse lucht in. Vandaag was voor mij weer kwakkel ten top en als je je zo voelt dan lijkt het alsof je op een eenzame planeet zit. Je wilt niet constant zeggen hoe beroerd je je voelt, tenminste ik niet. Ik heb het idee dat ik de onzichtbaarheidsmantel van Harry Potter draag. Ik zie alles, maar weinig komt echt bij me binnen. Er is geen plaats om dingen binnen te laten, omdat ik in mijn eigen eenzaamheid een acceptabele omgangsvorm probeer te vinden voor die levensverpestende hormonen. Hormoontherapie, als adjuvante therapie. Ik had er nog nooit van gehoord. Iedereen die deze vorm van therapie ondergaat, reageert er dan ook anders op. Zo kan iemand met relatief weining klachten er doorheen vliegen, maar ben je hormoongevoelig, zoals ik, dan is het dramatisch. Er zijn vast meerdere dames die zo heftig op de hormonen reageren, toch hoor je er nauwelijks wat over. We praten immers liever niet over de depressies die het kan geven, of de agressie die het soms oplevert. We praten liever over het feit dat we de bekende therapieën glansrijk achter ons gelaten hebben, waardoor iedereen dan ook het idee krijgt dat het ergste achter de rug is. Vervolgens moet je dus leren leven met het feit dat je een onuitstaanbaar persoon aan het worden bent. Voor volstrekt vreemden lukt het me om een lach op mijn gezicht te toveren, maar voor de mensen die ik lief heb, zakt mijn masker en komt alle kwetsbaarheid, labiliteit of onuitstaanbaarheid met grote porties tevoorschijn. Een groot schuldgevoel is het gevolg en zo blijf ik in mijn eigen cirkel bewegen. Ik probeer de cirkel vaak te doorbreken en als ik alleen ben lukt dat aardig goed, maar met de gezamenlijke zorg voor de kinderen, die op de dag met name op mij neerkomt, kun je niet zomaar alles uit je handen laten vallen. Dat maakt het gecompliceerd en dat maakt dat je vaak je grenzen over gaat en dan moet je heel veel kracht en energie aanboren om jezelf in de pas te laten lopen. Elke avond is de energiebron uitgeput en soms lukt het niet gedurende de nacht de bron aan te vullen en toch omarm ik met alle kracht de dag die volgt en eigenlijk doe ik dat op pure wilskracht. Vandaag heb ik gesproken met de mesoloog. Het valt nog niet mee om ondersteuning te bieden. Temeer omdat de mesoloog niets wil doen wat mogelijk een nog grotere verstoring oplevert. Daarbij heeft zij geen ervaring met deze zware problematiek. Ze liet me weten dat dit niet om het verhelpen van een kwaaltje gaat, maar dat dit vele malen groter is. Samen met een collega en mijn behandelend artsen, gaat er nu overlegd worden wat constructief ondersteunend toegepast kan worden. Dit alles om eigenlijk gewoon de levensvreugde weer terug te laten komen, want dat is misschien wel het juiste woord.  Ik ga voor een East meets West aanpak, laat deze werelden elkaar optimaal aanvullen en in levensvreugde resulteren!