dinsdag 4 december 2012

Ik moet deze ochtend naar de chirurg. Ik breng eerst de kinderen naar school en daarna ga ik door naar het ziekenhuis. Ik ben gelukkig zo klaar. Ik krijg een recept mee naar huis en de dag is van start gegaan. Ik stop bij de winkel, doe wat boodschapjes voor het eten en ga naar de fietsenwinkel om te kijken of Sinterklaas daar een fietsmand heeft afgeleverd. Dan ga ik naar huis en maak ik zelf een paprikasaus van de paprika's die in de fruitmand liggen. Om de saus wat zoeter te krijgen doe ik er een restje kokosnoot in en voor de romigheid wat kookroom. Het resultaat smaakt lekker. Ik marineer een pondje vlees met wat gembersiroop, olie, peper en zout en bak het even aan. Dan voeg ik het bij de saus en het prutje voor vanavond is klaar. Ik zet een heerlijke kop thee en lees mijn aantekeningen door. Vanmiddag ben ik voor de eerste keer computerjuf in groep 3. Ik ken de wachtwoorden, weet hoe ik diploma's kan uitprinten en de overzichten kan zien en waar de hulpmiddelen liggen. Ik kijk hier gewoon naar uit. En het is ook nog eens ontzettend dankbaar werk, want onze Teun is zo blij als een engel dat ik in zijn groep les geef. Hij vindt het vet cool. En mijn levert het energie op, ik heb het idee dat ik mijn steentje bijdraag en dat het gewaardeerd wordt. Het levert dus bonusenergie op en die kan ik goed gebruiken. Vandaag heb ik met de chirurg ook een hele vragenlijst over hormonen doorgeworsteld. De vragen die sluis ik ook weer door aan de gynaecoloog. Verder ben ik benieuwd of de gynaecoloog het advies van de oncoloog deelt inzake de aanvullende hormoontherapie versus verwijderen eierstokken. Ik zou snel moeten starten met de lucrin, maar ik ben nog niet gebeld door de prikdienst voor mijn eerste injectie. Het is een naar idee te weten dat ik hoog in mijn oestrogenen zit en wetende dat deze hormonen de tumorgroei bevorderen. Daarbij haat ik die hormonen. Het zijn ongeleide projectielen waar geen koers op te varen is. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat het nou eenmaal zo is en ik verwacht niet meer teveel van mezelf. Ik probeer bij alles wat ik doe realistisch te zijn. Ook op de hometrainer doe ik rustig aan, gewoon doseren en niet te hard van stapel lopen. Dat laatste werkt immers averechts. Nu vaart iedereen er beter bij, we hebben het idee dat alles weer een beetje in control begint te komen, met uitzondering van mijn hormoonhuishouding en stemmingen :(