donderdag 13 december 2012

Ik vraag me af of er een causaal verband is tussen de hormoontherapie en mijn depressieve gevoelens, die ik absoluut niet kan beïnvloeden. De zoektocht op internet levert geen bevredigend resultaat. Hormontherapie kan als bijwerking depressie opleveren, maar er staat nergens beschreven waardoor dat dan met name veroorzaakt wordt. In eerste instantie dacht ook ik te eenvoudig. Ik dacht geeft mij een antidepressivum en ik ga me beter voelen. Maar mijn probleem komt niet voort uit mijn psyche, het is louter een hormonale ontregeling met alle gevolgen van dien. Mijn psyche is soms sterker dan ik zelf voor mogelijk hield en dat heb ik dan maar weer geleerd de afgelopen 9 maanden. Wil ik me beter voelen dan moet er dus een vernieuwde niet schadelijke balans komen in mijn hormoonhuishouding, maar waar te beginnen? De Lucrin die ik krijg geeft een signaal aan de hypofyse om mijn eierstokken stil te leggen. Dan stopt de productie van oestrogenen. Eigenlijk is dit wat er gebeurt als je in de overgang komt. Een natuurlijk gegeven, de vrouw wordt ouder, de eierstokken hebben geen functie meer en de vruchtbaarheid stopt. De hypofyse (hersens aanhangsel) speelt dus een voorname hormonale rol bij de verschillende levensfasen van de vrouw. Ook heeft de hypofyse een heel nauw contact met het emotioneel verwerkingscentrum van de hersenen. Bij een slecht werkende hypofyse of bij een ontregelde hypofyse kan er sprake zijn van een teveel van een bepaalde stof en een te weinig van andere stoffen, waardoor veranderingen in het zenuwstelsel kunnen optreden. Hiermee is mijn ellendige situatie verklaard, maar het helpt mij nog geen stap verder, want welke stoffen veroorzaken de ellende? Waar heb ik teveel van? Of heb ik juist te weinig van iets? Feit is dat ik enorme last heb van mijn ontregelde hormonen. Ik huil de hele dag om alles. Ik weet dat deze verstoring door mijn behandeling tegen mijn hormoongevoelige kanker is ontstaan en dat maakt het moeilijk. Er is voor mij geen keuze. Stop ik met de hormoontherapie dan neemt het risico om nieuwe tumorvorming toe. Het is een noodzakelijkheid om bij mij de oestrogenen te blijven onderdrukken. Mijn hypofyse wordt dus bewust ontregeld. Daarmee wordt de remedie eigenlijk extra ingewikkeld. Ik ben geen arts, maar mijn boerenlogica denkt dat ik wellicht altijd hoog in de oestrogenen heb gezeten. Ik was snel zwanger, bruiste van de energie en had een dusdanige regelmatige natuurlijke cyclus dat het leek alsof ik aan de pil was. Dit hoge gehalte aan oestrogenen voelde voor mij dus geweldig, nu worden deze onderdrukt. Mijn lichaam gaat overcompenseren en of het nou deze overproductie aan oestrogenen is of juist de onderdrukking hiervan is, iets maakt mij heel ongelukkig. Ik vind het vreselijk om continue te worden aangesproken op mijn psychische ontregeling, dat is alleen maar een symptoom. Dus als mij wordt gevraagd, kun je dat wel aan? Of denk je dat je dat gaat lukken?, dan voel ik me zo onmachtig. Eigenlijk wil ik wel normaal en opgewekt doen, maar ik kan het niet en ik kan dus ook niet voorspellen of iets wel of niet lukt. Ik wil niets liever dan fris en fruitig zijn, maar dat zit er even niet in en dat geeft extra wroeging. Ik ben nu verre van een leuke vrouw voor mijn man en totaal geen evenwichtige moeder voor de kinderen. Ik sleep me door de dagen heen en dat kost energie en het levert me voor mijn gevoel niets op. Aan het einde van de dag ben ik uitgeput, moe, verdrietig, heb ik een barstende hoofdpijn en schiet ik om het minst of geringst de kramp in mijn kuit. Ik ben een makkelijke prater, maar praten hierover lost niets op. Het lucht misschien even op, maar het verandert niets. Maandag om 10 uur ga ik naar Hillie. Hillie gaat mijn medicijnen doormeten en kijken waar ze een bijdrage kan leveren, gewoon om een stukje balans terug te krijgen zonder dat het afbreuk doet aan de hormoontherapie. Ik hoop dat dat verlichting geeft, want wat is het fijn om open de wereld in te kunnen kijken en wat is het fijn om echt te kunnen genieten. Zeker als je dat altijd hebt gedaan, dan weet je helemaal wat je mist. Ik kijk uit naar maandag en hoop! Hoop doet leven! Zo meteen komt Els en wellicht komen er dan weer tranen, maar laat de tranen maar komen, er wordt van alles uit de kast getrokken om ook deze therapie tot een succesvolle therapie om te buigen. Vol goede moed vooruit!

Els komt en het is vandaag mijn laatste bijeenkomst. Care for Cancer krijg je via je ziektekostenverzekering 5 keer aangeboden en daarna zijn de kosten voor eigen rekening. Ik kan met Els zo veel bespreken dat ik het betreur. Els is los van ervaringsdeskundige ook nog eens oncologisch gespecialiseerd, deze combinatie is perfect. Zij begrijpt wat je zegt, weet wat je doormaakt en wimpelt hormoonklachten niet weg. Ze weet hoe zwaar de strijd is en ze geeft goede tips. Tips die is zal toepassen bij de arts, ik heb een heel belangrijke stem in de aanpassing van de Hormoontherapie, dit is niet te doen! Ook voor de hoofdpijnen een gouden tip, de uitbreiding aan medicatie ga ik vandaag nog toepassen, zodat ook de misselijkheid ten gevolge van de hoofdpijn verdwijnt. Ik krijg van Els een prachtig stenen potje uit Rome met daarop de tekst CARPE DIEM. Dit potje gaat gevuld worden met mijn belangrijkste geluksbrengers en ik zal die dagen weer gaan plukken, daar ben ik van overtuigd. Els gaat weg en ik eet wat, ik word intens misselijk en neem als toet een maagbeschermer om zo straks een ibuprofen te kunnen nemen. Ik doe wat boodschapjes en hoor dat Jeroen een afspraak met me wil maken. Ik bel nog even niet terug, ik ben een wrak en heb geen zin om te bellen. Dat komt morgen wel. Ik zet een kopje kruidenthee en bedenk dat de kinderen bijna uit school komen. Ik heb de puf bijna niet om er voor hen te zijn, toch sleep ik me erdoor, ga ik naar school en wacht mijn engeltjes op. Het eten staat op het fornuis er was genoeg voor 2 dagen gisteren, dus dat is een zorg minder. Henry gaat naar zwemles en ik duik het liefst in een donkere grot, geen geluid, geen licht, geen prikkels. Ik hoop dat het morgen beter gaat, ik wil zo graag er even uit, maar hier duikt die discrepantie tussen willen en kunnen weer op. Ik wil, want ik wil een fris en fruitige en vreugdevolle dag, maar realiteit is dat ik daar even heel ver vanaf sta. Ik blijf hopen, want hoop dat doet leven!