zaterdag 15 december 2012

Vandaag is de hoofdpijn minder en ik voel me Anton uit Tirol, ik ben een wonder der natuur. Ik ben ongesteld, gewoon ongesteld, dat zou met de Lucrin tegengehouden moeten worden, maar bij mij is dat niet zo. Hoofdpijn minder, misselijk nog wel en buikpijn, maar hier is mee te leven. Navraag heeft me geleerd dat het wellicht het oude baarmoederslijmvlies is dat afgestoten wordt. Wellicht, want met zekerheid kan men het niet zeggen. Er zijn zelden of nooit dames die niet goed op de Lucrin reageren, oftewel van de 1000 vrouwen reageren er 999 naar verwachting en 1 niet. Alles wijst in de richting dat ik die ene ben. Er is nog weinig opvlieger te bekennen in dat lichaam van mij. Maandag naar Hillie en dan contact opnemen met het ziekenhuis, dit gaan we niet nog 8 weken volhouden, dan maar eerder onder het mes. Alles beter dan de weerstand van mijn lichaam. We gaan met zijn allen naar paardrijden van Puck en daarna naar huis. Na het eten gaan de mannen mannendingen doen en ik ga met Puck, Emma en Manon naar de film van K3. Lekker rustig in de bios zitten, heerlijk! Vandaag is in vergelijk met de rest van de week een heel aardige dag. Ik ga deze dag als vanouds omarmen en hopen dat het de komende week bergopwaarts gaat.

De film is komisch, K3 Bengeltjes, we moeten allemaal hard lachen. Na de film gaan we met de meiden naar de Intratuin. De kinderen kunnen daar lekker ravotten en wij kunnen rustig koffie drinken. We zijn om 18 uur thuis en daar heeft Henry het eten klaar. Geen culinaire uitspatting deze keer, maar gewoon spareribs met stokbrood en lekkere hapjes. Na het eten is het Bever-avond. Teun is uitgenodigd om samen met ons een snerttocht te lopen. Een avondwandeling van 3 km en daarna snert eten bij het kampvuur. Als we vertrekken regent het verschrikkelijk, maar bevers zijn niet van suiker, dus met zaklamp gewapend gaan we met de groep het donkere bos in. We gaan op zoek naar reflectoren op de bomen die ons de weg zullen wijzen. De kinderen vinden alle reflectoren en na ruim een half uur zijn we terug, doorweekt. Maar dat kan de pret niet drukken. De warmte van het kampvuur maakt veel goed en ook de heerlijk versgemaakte 40 liter snert. Met rode wangen en onder de indruk zitten we bij het kampvuur, moe en heel voldaan.

Als we thuiskomen gaan de kinderen graag naar bed. Teun is zo moe dat hij het liefst met zijn kleren aan gaat slapen. Ik ga op de bank liggen, onder een dekentje en ik huil weer eens dikke tranen. Wat kun je je soms ellendig voelen en wat is dat toch een intens naar gevoel. Ik kijk wat TV, krijg een kopje thee en ik geef toe aan mijn ellendige gevoel, verzetten heeft namelijk geen zin. Als we gaan slapen dan zegt Henry: 'mop maandag gaan we samen het ziekenhuis benaderen, dit is geen doen meid'. Ik ben het zo met hem eens en ik vind dit zo naar, voor mezelf, maar ook voor de rest van het gezin. Ik wil inderdaad niet wachten tot de eerste evaluatie in februari, dat duurt me veel te lang. Deze gedachte geeft rust en ik val in een diepe en heel rustige slaap.