Vrijdag 4 januari 2013

We zijn vroeg wakker. Henry is al vroeg naar het werk vertrokken en Guus kijkt TV in het grote bed. Teun en Puck slapen uit tot half 9. Wij maken al ontbijt en Guus zegt beter te zijn. Als ik naar hem kijk zie ik dat dat verre van waar is, maar vandaag is het piratenpartijtje van Loek en dat wil hij voor geen goud missen. Ik maak met hem de afspraak dat hij mag gaan, maar als het niet meer gaat dan moet hij me even bellen en dan haal ik hem op. Hij gelooft het wel. Puck wil bij Femke spelen en Teun hoopt dat het snel middag is, want dan komt Lars hier spelen. We vertrekken om half 11 met elkaar naar de dokter, want de dokter is ingeschakeld voor de botpijnen en voor de schimmelinfectie in de mond. De kinderen zitten heel lief te kleuren en de dokter neemt alle tijd voor me. De longen worden beluisterd en het borstbeen en de ribbenboog wordt bekeken en bevoeld. Pijnlijk is de conclusie. De huisarts gaat overleggen met de oncoloog. Er zijn een aantal opties en de huisarts hoopt dat dit slechts een bijwerking is van de medicijnen. Ze kan dat niet inschatten en wil dat dus met de oncoloog overleggen. Verder kan het een uitzaaing in het bot zijn, kan het overgevoeligheid zijn van het bot omdat het bot een beetje uitsteekt, maar vrolijk word ik niet van wat allemaal zou kunnen. De huisarts adviseert me om de second opinion via het Catharina ziekenhuis te laten verlopen. Zij hebben immers het volledige dossier, dat voor een second opinion in al zijn volledigheid zal moeten worden bestudeerd. De huisarts benadrukt dat ze dit niet zegt om het van zich af te schuiven, maar omdat zij niet de persoon is die hier een goed advies over kan geven. Dit is niet haar expertise. Ik zal de oncoloog dus zelf even bellen en hem het verhaal voorleggen. Ik vertrouw mijn oncoloog volledig en hecht waarde aan zijn deskundigheid, ik wil echter gewoon eens van een andere oncoloog horen of dit traject het beste traject is en of er mogelijke andere opties zijn. De kans dat ik hetzelfde te horen krijg is heel reeel, de kans dat er een ander voorstel komt is net zo groot. Ik zal bij een ander advies, dat niet blind overnemen, maar juist goed overleggen en bespreken met de diverse specialisten, want een ander advies wil per definitie niet zeggen dat het beter is voor mij. En dat is precies wat ik graag wil, een betere kwaliteit van leven, geen leven dat bepaald wordt door de wisselende stemmingen, die overwegend negatief zijn. Ik vertrek bij de arts, ben een Daktarin creme en geestelijke balast rijker geworden. De kinderen zijn blij me te zien en we vertrekken naar huis. Daar bak ik tosti's voor ze, help ik Guus in zijn piratenpak, schmink ik hem en schmink ik bij Teun een snor. Na het eten breng ik Puck naar Femke, Guus naar het partijtje en gaan Teun en ik naar huis om op Lars te wachten. Teun zit ongeduldig te wachten, hij kijkt er echt naar uit. Ik ga in de doe stand, zodat ik niet ga malen. Ik hoop zo dat het geen uitzaaing is, maar gewoon een bijwerking van de medicijnen. De telefoon gaat en ik heb de huisarts aan de lijn. De oncoloog is er pas maandag weer, dus maandag belt ze mij zodra ze met hem heeft overlegd. Ik overtuig mezelf dat het niet slecht kan zijn en ik praat mezelf weer moed in. Ik ga niet op de feiten vooruit lopen en ik wacht gewoon af. Ineens krijg ik enorme moed. Zou ik me de pijn verbeelden? In feite ben ik nog erg onzeker over mijn lichaam. Is het weer sterk genoeg na alles wat er gebeurd is en zou ik daarom psychisch elk pijntje in het kwadraat ervaren? Ik druk zelf op mijn borstbeen en dat voelt alles behalve psychisch. Ik doorbreek mijn gedachten door me te ontfermen over Lars en Teun. Ik moet mijn denkgedrag vermijden, ik maal teveel door en dit is gewoon even niet te verklaren, punt. Het is in de handen van de experts en komt tijd komt raad. Ik ga volgende week gewoon lekker aan de slag met het sportprogramma, lekker bezig zijn, vertrouwen krijgen in het lichaam en vooral ook in de toekomst. En vooral bezig zijn met de onverwacht mooie momenten, die niet te plannen zijn, maar die je overkomen. Gisteren is een mooi voorbeeld, genieten en de gevoelskant laten zegevieren. De ratio laten varen, want dat die gedachten die kunnen eindeloos doorgaan, maar die gedachten zorgen er niet voor dat ik het leven leef en dat is toch wel mijn doel voor 2013, leef het leven, leef het leven echt en intens! Ik heb een pan snert gemaakt samen met de kinderen deze ochtend. Samen bezig zijn in de keuken en de spliterwten tot een heuse soep zien transformeren. Dat was genieten. Guus op de kruk, Puck druk doende met de groente wassen en Teun als chef de cuisine. Ze kijken uit naar het avondeten, hun zelfgemaakte soep is volgens Teun nog lekkerder als die van de scouting. Dit is leven, genieten en vooral trots zijn op die prachtige drie wezentjes die vanuit hun kind zijn dat doen wat ik ook zo zou moeten doen. Leven in het moment en met het moment dat zich aandient. Mijn kinderen, ik kan een hoop van hen leren!