donderdag 3 januari 2013

Gisterenmiddag hebben Willemijn en Jos op de kinderen gepast en hebben Henry en ik onze slag geslagen in Eindhoven. Helaas niets voor mezelf gekocht, maar tassen vol met shirts en broeken voor de kinderen. Ik ben helemaal in mijn nopjes en op de weg naar huis stoppen we bij Sicilia om pizza's te kopen. Iedereen blij als wij thuis komen en we gaan gezellig pizza eten. Een mooie dag en shoppen maakt inderdaad blij. Morgen gaan we gewoon op herhaling en dan gaan we kijken of we wat leuks voor mij kunnen vinden. De nacht gaat beter dan vorige nacht en ik slaap zelfs hele blokken van 2 uur achter elkaar. Dit voelt weer goed, ik heb alleen een pijn op mijn borstbeen en dat voelt verre van goed en prettig. In de ochtend maken we een plan, mama komt hier en dan gaan wij samen in de herkansing en naar Eindhoven. Ik stap energiek in de auto en heb het idee dat ik alle winkels leeg ga kopen. We beginnen met een kleine lunch en gaan dan de stad in. In de Bijenkorf pas ik vanalles, maar het kan me niet echt behagen. Is de broek goed dan vind ik niets op de broek en mijn stelling is dat ik alleen setjes koop, anders belanden de kledingstukken in mijn kast en kijk ik er nooit meer naar om. We gaan vol goede moed door, maar helaas het is niet mijn dag en net als ik er verdrietig van begin te worden vallen mijn ogen op een brasserie Teppan Yaki. Een Japanner! Dit heeft zo moeten zijn, de california roll waar ik het al dagen over heb, lacht me toe. Henry en ik kijken elkaar aan, 2 zielen en 1 gedachte. We twijfelen geen moment en samen gaan we om half 4 naar binnen. Henry neemt zijn geliefde gyoza en ik ga voor een sushi mix (maguro, sake, california roll). Voordat het eten komt ontspan ik met een jasmijnthee en daarna gaan we over op de borrel, want de 5 zit in de klok (het is dan inmiddels 4.15 en dat is toch echt een 5:) We drinken droge witte wijn en Asahi (japans bier) en wat is het toch lekker. De middag neemt een geweldig mooie wending en daar zitten we dan samen te genieten en een heerlijk gevoel maakt zich van me meester. Oude tijden herleven, we kletsen over van alles en nog wat en we zijn ineens zo melig als het maar zijn kan. We zouden beiden de hele menukaart wel kunnen bestellen, maar we houden ons in, zijn verstandig en genieten gewoon van deze kleine versnapering. Als we naar de auto lopen besluiten we een koffie to go te bestellen. In de winkel worden we niet opgemerkt en wij maken er een heuse toren C scene van. 'Ben ik onzichtbaar?' vraagt Henry bloedserieus aan mij. Hij zwaait met zijn handen en ik zeg "ik zie niets'!  We gaan zo even door, gedragen ons redelijk bizar en blijven in onze rol. Het meisje kijkt naar ons -ze was druk doende om een nieuw meisje in te werken- en ze heeft een rode blos op haar wangen. Ze realiseert zich dat ze de gouden regel 'de klant is koning' even over het hoofd heeft gezien. Ze pakt de draad op en neemt onze bestelling op en wij gaan lachend naar buiten met onze koffie to go. We zijn de auto kwijt, we hebben hem bij het Beursgebouw in de parkeergarage geparkeerd, maar we weten niet meer waar. Met de arm gestrekt hopen we ergens een BMW te zien oplichten en dan -een verdieping hoger- vinden we de auto terug. Missie geslaagd. Er is inmiddels wat tijd verstreken dus we besluiten de kortste weg uit de garage te nemen en tegen het verkeer in staan we bij de ingang, maar daar kunnen we er niet uit. Ik heb buikpijn van het lachen. Als we vervolgens bij de uitgang aankomen staat er een dame die voor ons de slagboom opent en ons een pechwijzer geeft. Lachend rijden we de garage uit en gaan we op weg naar huis. De buit is teleurstellend, wat ondergoed voor de kinderen en sokken, maar deze dag heeft zoveel plezier gebracht en daar gaat het uiteindelijk toch om. Thuis zit mama met een sjaal om, ze vindt het zo koud bij ons thuis. Nu mijn overgangsverschijnselen weer terug zijn kan ik geen hitte meer hebben. De hele dag loopt het zweet van mijn hoofd, dus ik heb de verwarming standaard op 19 graden staan en zelfs die temperatuur vind ik nog te warm. Mama gaat naar huis en wij gaan aan tafel, voor de vorm, want honger is er niet na ons Japans intermezzo. De kinderen smikkelen, behalve Guus. Die ligt kreunend op de bank, de koorts is bij hem in het kwadraat binnengekomen. Hij heeft maar 39,8, maar bij Guus voelt dat veel erger dan de 41 graden koorts van Puck. Guus is een echte man :) Hij krijgt een paracetamol van me en valt daarna in slaap op de bank. Hij gaat graag naar bed en in de nacht leg ik zijn matras bij ons op de kamer. Ik ben benieuwd, volgende week begint school, zal Teun dan de hekkensluiter zijn en dan ziek zijn? Of is de weerstand van Teun hier tegen opgewassen. We zullen zien!