dinsdag 22 januari 2012

De wekker doet het niet deze ochtend, dus we zijn pas kwart over 7 wakker en dan is het best even doorwerken om op tijd klaar te zijn. We gaan lopend naar school en Teun vindt dat vreselijk. Ik ben net een bandrecorder, constant hoor je mij roepen: 'kom op Teun, doorlopen' en 'goed zo Teun' en 'waar blijf je Teun'. Ondanks zijn tempo zijn we nog op tijd op school. Teun met een grote pruillip en de woorden 'als we weer gaan lopen ga ik nooit meer naar school'. Ik negeer hem maar even en hij sjokt naar zijn klas. Ik ga met Guus naar zijn klas en dan loop ik naar huis. Teun heeft de hele ochtend luid protest laten horen. 'lopen is stom en waarom ga je niet met de auto?'. Ik vind lopen met dit weer zalig. Goed ingepakt de koude lucht voelen, de sneeuw horen knarsen, ik zie het als een uitje. Zou Teun ook het mooie er van in kunnen zien. Buitenspelen in de sneeuw doet hij toch graag, maar van A naar B lopen zorgt voor problemen. Ik ga vanmiddag weer lopen en ben benieuwd hoe Teun het lopen dan ondergaat. Als ik thuis kom heb ik lekker tijd tot 10 uur voor mezelf en dan moet ik trainen. Ik ben als eerste van ons clubje in de sportruimte en mag meteen op de fiets. Ivo sluit snel aan en zit naast me op de fiets. Ivo heeft Non Hodgkin Lymfoon. We praten over onze ziektes alsof het de normaalste zaak van de wereld is en we vinden dat we maar boffen dat we op de fiets mogen zitten. Dokter Ton komt mijn hoofd deppen, hij kan het niet meer aanzien zegt hij dat ik zo zweet. Hij wappert met de handdoek terwijl ik fietst en de verkoeling is geweldig. Helaas blijft hij niet wapperen en dat terwijl ik nog een sessie van 15 minuten te gaan heb. Ik ga stug door, want het doel is conditie krijgen. Na de fiets het krachthok in en dan zit het er al weer op. Lekker onder de douche en naar huis. Daar maak ik een verantwoorde lunch voor mezelf klaar en voel ik me gezond en fit. Ik ben klaar voor  mijn computerjufactiviteit van deze middag. De kinderen luisteren goed en doen ontzettend goed hun best. Als ik naar huis ga ben ik voldaan moe. Ik kook vast een maaltje en haal dan de kinderen uit school, lopend. Teun is furieus als hij hoort dat ik lopend ben. Hij weigert loopdienst en gaat demonstratief stil staan. Voorbijgangers vinden het een dolkomisch spektakel, maar ik vind het eigenlijk verre van leuk. Negeren werkt het best. Guus, Puck en ik lopen gestaag door en dan ineens komt er beweging in Teun. Hij baalt dat hij geen aandacht krijgt. Als hij aansluiting maakt praat ik gezellig tegen hem en praat hij wat geforceerd terug en probeert hij weer om de aandacht te krijgen door stil te gaan staan. Wederom negeren we hem en hij volgt weer vanzelf. Eenmaal thuis ben ik blij dat ze op de Wii willen spelen, dan kan ik lekker op de bank zitten. We eten vroeg en als Henry thuis komt gaan zij snel door naar zwemles en heerst er RUST in huize Schreur. Zalig. Na een uurtje hoor ik alweer gerommel op de deur. Daar staat Teun aan de deur met huilende en drakende Guus. Nu is het Guus die er een potje van heeft gemaakt. Hij heeft buikpijn gefingeerd om maar niet te hoeven zwemmen. Toch heeft hij gezwommen en na de les wraakt hij zich. Hij draakt in de auto op weg naar huis. Henry levert de draak af en gaat weer terug om Puck op te halen, die een uur les heeft. Een opgave voor Henry, wat het kost wat overredingskracht om Guus zover te krijgen en na een dag werken heb je daar niet altijd het geduld voor. Thuis vertelt Guus in alle eerlijkheid dat hij deed alsof hij ziek was omdat hij niet wilde zwemmen. Ik vertel hem dat doen alsof je ziek bent jokkebrokken is en dat jokkebrokken niet mag. Daarbij mag je vooral niet spotten met ziek zijn, omdat ziek zijn heel naar is. Hij huilt en hij komt naar me toe en zegt 'sorry'. Ik smelt, geef hem een knuffel en hij mag samen met Teun nog even spelen. Na 10 minuten als hij weer zijn vrolijke zelf is gaan we naar bed. Ze zijn beiden erg moe en slapen binnen 5 minuten. Een half uur later is Puck met Henry weer thuis. Puck heeft trek en wil nog een toetje. Ze vindt het heerlijk om even helemaal alleen nog wakker te zijn. Met haar stink zit ze nog even voor de TV, dan poetsen we tanden en gaat ook Puck naar bedje toe. En ik volg spoedig, heerlijk in mijn warme bed met 2 paracetamolletjes tegen de pijn in het oortje dat nog steeds ruist, kraakt en pijndoet. Een mooie dag, heel moe, maar wel voldaan.