Donderdag 24 januari 2013

Guus is ziek. Hij heeft koorts en koorts betekent verplicht thuisblijven. Guus heeft daar ook wel zin in, zijn zware verkoudheid maakt hem duf en hangerig. Teun en Puck gaan met mij naar school en zij hebben er veel zin in. Eenmaal thuis ontferm ik me over Guus. Hij wil aandacht en hij mag, nu hij ziek is, televisie kijken vanuit zijn bankbedje. Hij ligt heel stil en ik aai hem af en toe over zijn bolletje, geef hem een knuffel en een kus. Om half 11 moet ik naar het ziekenhuis, dus mama komt om kwart over 10 bij mij. Zij neemt dan de zorg van Guus over. Niet dat er veel te zorgen is, maar het is fijn dat hij lekker op de bank kan blijven rusten. Rust blijft toch het beste medicijn. Ik ben rond 12 uur weer thuis, fris en fruitig! Mama gaat en Guus en ik eten een boterhammetje. Voor vanavond wil onze zieke kleine man pizza, dus daar ga ik voor zorgen. Gewoon een diepvries magaritha aangevuld met wat verse groeten, zodat ik het idee heb dat het nog een beetje verantwoord is. We ploffen na ons bammetje samen op de bank, de tv staat nog steeds aan en het is heerlijk om even niets te doen en samen te hangen. Mijn verkoudheid wil ook maar niet weg. Ik loop er al weken mee. Ik ben aardig doof, vanwege het scheurtje in mijn trommelvlies en mijn neus zit constant verstopt. Met sporten is dat ook niet handig, maar ik voel me niet ziek. Ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje vergeten ben hoe het is om je zo te voelen dat je de hele wereld aan kunt. Ik denk dat ik daarvoor nog wat geduld moet hebben. Nu neem ik genoegen met mijn conditionele verbetering, die heus wel zal zorgen voor een verbetering van de snottebellen. Een betere conditie is immers ook een verbetering van de weerstand. Guus en ik blijven lekker op de bank hangen en het voelt geweldig!