dinsdag 15 januari 2013

Vanacht is mijn trommelvlies geknapt, wat een naar gevoel. Ik herbeleefde mijn jeugd weer een beetje. In mijn vroege jeugd had ik oorpijn met de regelmaat van de klok. En die pijn kan ik mij herinneren vond ik dramatisch. Vanacht had ik ook even een pijn die dramatisch was. Ik ben gaan lopen, want dat voelde het prettigst en ineens kreeg ik een gekraak in mijn hoofd gevolgd door een knappend geluid en toen was de druk van mijn trommelvlies.  Er kwam bloed uit mijn oor en daar schrok ik van, maar even kijken op google (waar zouden we zijn zonder internet) leerde mij dat dat geen kwaad kon. Ik heb dus wat men noemt een loopoor en zonder koorts of ontsteking mag ik daar wel 2 weken meer rondlopen. In de ochtend hield ik me even afzijdig, een beetje bijkomen van de weinige slaap is geen overbodige luxe. Ik hoor slecht, want het lijkt of er nog steeds in beide oren watten zitten. Als de kinderen de deur uit zijn sta ik op mijn gemak op en stap in mijn sportkleding. Vandaag start het REACT beweegprogramma in het Elkerliek ziekenhuis. Ik ben er om 10 uur en ik krijg een intake. Daarna ontmoet ik de lotgenoten, Karin, Ivo en David en wordt mijn maximale capaciteit gemeten. De computer berekent dan op welk programma ik de komende 3 weken mag trainen. Het valt niet mee. Ik druk 120 kg weg met mijn benen, ik kan 58 keer mijn buikspieren belasten, ik kom tot 350 watt fietsbelasting en zo gaat dat een hele poos door. Ik ben kapot en ik mag vertrekken, donderdag start dan mijn programma voor de eerste 3 weken. Wat zal ik een spierpijn hebben morgen. Mijn lotgenoten moedigen mij aan en vinden dat ik het heel goed doe. We hebben allemaal vergelijkbare klachten, kampen allemaal met extra kilo's en hebben allemaal een matige conditie. Ik voel me in deze sportomgeving fijn. De arts meet na elke inspanning de bloeddruk en de hartslag, dus ik voel me ook veilig. Ik ga naar huis en heb het idee dat ik de hele wereld aankan en dan is het de beurt aan de uitslag bij de oncoloog. Ik ben enorm gespannen merk ik, er maalt van alles door mijn hoofd. Het ergste dat door mijn hoofd maalt is 'het zal toch niet?'. Ik hoor de eerste woorden van de oncoloog, 'ik heb goed nieuws' en wat daarna nog allemaal volgde is me voor 60% ontgaan. Het is goed en ik ben blij, mijn nieuwe start is vanaf vandaag een feit. Geen kanker opgespoord in mijn lichaam en nu kunnen we de geest rust geven, de twijfelduivel verbannen en kunnen we het leven oppakken. Ik heb een hele discussie met de oncoloog over mijn voorgestelde second opinion en ik snap wat hij bedoeld. Ik moet goed mijn doel voor ogen hebben en al pratende is mijn doel alleen gericht op de hormonen en niet zozeer op de ondergane behandeling, want daar ben ik erg tevreden over. Ik wil meer weten over de wijze waarop ik zo goed mogelijk de oestrogenen kan verbannen. De oncoloog zegt op de wijze zoals we nu doen. En dat klopt, echter spookt door mijn hoofd dat ik het een veiliger idee vind om mijn eierstokken te laten verwijderen, dan ben ik voor altijd verlost van de voor 90% verantwoordelijke producent van de oestrogenen. De lucrin verbant de oestrogenen ook voor 90%, maar als ik daarmee stop dan heb ik grote kans dat mijn lichaam weer opnieuw oestrogenen gaat produceren. Dus eigenlijk wil ik alleen maar extra advies op dit vlak. De oncoloog geeft aan dat ik, als het me hier omgaat, dan beter naar een gynaecoloog kan gaan dan een second opinion aanvragen. Hij vermeldt erbij tenzij ik een experimentele behandeling nastreef, want dan kan hij me doorverwijzen naar een universitair ziekenhuis. Ik weet even niet wat ik met al die info moet, ik zit nog in de verwerking van het goede nieuws en dit is even allemaal teveel, dus we spreken af dat ik er goed over na ga denken en hem over 2 weken weet te vertellen wat ik ga en wil doen. Ook hebben we het nog over mijn deelname aan de Alpe D'HuZes en de oncoloog heeft geen bezwaar, wel heeft hij moeite om formeel toestemming te geven, omdat hij het vind lijken op het afschuiven van verantwoordelijkheid. Ik ben in ieder geval blij deze dag en krijg er ongelofelijk veel energie van. Ik ga lopend naar school en ben weer een uurtje computerjuf en daarna naar huis om vervolgens weer lopend met slee naar school te gaan om de kinderen op te halen. Niets is me teveel vandaag. Ik trek de kinderen op de slee door de sneeuw naar huis en we hebben een schik met elkaar. In de avond komt Henry erg verlaat thuis, het was crisis op de nederlandse snelwegen. Vanwege de sneeuw besluiten om de zwemles de cancellen. We gaan na het eten met zijn allen naar buiten, voor een sneeuwballengevecht en voor sleetjerijden. Vandaag is een topdag en ik ben zo blij met deze dag! Vanaf deze dag gaat het roer om :)!