donderdag 10 januari 2013

Vandaag is de dag van het nucleair onderzoek. Ik heb een slaappil genomen. zodat ik een goede nacht zou hebben. En dat is gelukt, ik heb heerlijk geslapen en ben aardig uitgerust, doch snotverkouden. Ik breng de kindertjes naar school, ga even naar de supermarkt en dan staat Bernadette al voor. Ik hoor haar toeteren en ik ren naar buiten. We gaan samen naar het Catharina ziekenhuis voor deel 1 van het onderzoek: de nucleaire injectie. We zijn direct aan de beurt en het is weer papierwerk. Eerst een vragenlijst invullen en weer aangeven wat er afgelopen jaar is gebeurd, welke medicijnen ik neem of ik een uitneembare prothese heb, ga zo maar door. We vullen de vragen in en ik word opgehaald. Bernadette gaat mee en met 5 minuten zijn we klaar. Een kleine prik uit een stalen injectie en dat is het. De nucleaire vloeistof moet 3 uur inwerken en ik moet om 2 uur terug zijn voor de botscan. Ik moet 3 glazen drinken per uur drinken zodat de nucleaire vloeistof goed mijn lichaam door kan en zodat deze ook weer goed mijn lichaam uitgezuiverd kan worden. Ik merk er niets van. We gaan de auto in en richting Helmond om te gaan lunchen bij Sandra. Als we aankomen heeft Sandra een fantastische lunch verzorgd, bestaande uit allerlei heerlijke broodjes, makreel, garnalen, haring, vleeswaren, smoothie, gewoon een verwennerij. Huub, Janne en Sjoerd sluiten ook aan en het is een heel gezellig samenzijn. Als de kinderen weer naar school zijn kletsen we nog wat en gaan we naar huis. Thuis zit Henry al op me te wachten en hij gaat mee voor deel 2 van het onderzoek. Mama zal straks de kinderen uit school halen, dus we hebben alles onder controle. In het ziekenhuis mogen we weer meteen door. Ik moet mijn prothese uitdoen en mag mijn kleding aanhouden. Ik lig op een soort plank en zowel onder als boven me beweegt een camera heel voorzichtig over me heen. Na een half uur is het klaar en moet er nog een sessie, maar dan moet ik mijn houding veranderen. Zo staan de pijnlijke gebieden er extra goed op laat de zuster weten. Het duurt dan nog 15 minuten ongeveer en dan is het klaar. Het zit erop en het stelde niets voor, maar het is de geest die het overneemt. Ik heb het idee dat er niets aan de hand is en toch ga ik meer voelen, die spanning is er na elk onderzoek weer. Een soort herbeleving van een jaar geleden toen het wel goed fout zat. Ik denk dat dit bij iedereen die kanker heeft gehad nooit meer helemaal weggaat. Het zal naar de achtergrond verdwijnen, maar het komt te voorschijn als de onderzoeken weer voor de deur staan. En dat is met een zekere regelmaat. Nu heb ik om de 3 maanden controle en naarmate de uitslagen goed zijn zal die frequentie terruggaan naar eens per 6 maanden. Nu is het allemaal weer heel actueel en mijn manier om er mee om te gaan is eigenlijk heel simpel. Gewoon doorgaan, ondergaan en de bezigheden van alledag weer opnemen. Als we thuiskomen komen mama en Puck er net aan. Teun is bij Pieter spelen en Guus bij Fabian. We drinken samen wat en ik vertel over het onderzoek aan Puck. Dan gaat ook Puck spelen en gaat mama naar huis. Henry is weer aan het werk en ik heb even alle rust in huis en dat bevalt me heel goed. Ik lees op FB dat Jeanne het moedige besluit genomen heeft om Tim in te laten slapen. Ik voel haar verdriet en leef met haar mee. Puck komt weer thuis en ik vertel haar van Tim. Ze reageert nauwelijks maar vraagt direct hoe oud Pim onze Cavia kan worden. Ik weet het niet en zoek het op op internet en dan is te lezen dat Pim 4 tot 7 jaar kan worden. Puck vindt dat niet oud en begint Pim ineens ontzettend te vertroetelen. Hij krijgt een komkommer, hij wordt geknuffeld. Dit is haar manier om het verlies van een huisdier te plaatsen. Ik kijk naar het gedicht dat in Japie's schilderijtje te lezen is en ik weet dat inderdaad je soms in de verte als je goed kijkt heel eventjes een glimp opvangt van diegenen die er niet meer zijn. Vanwege de verkoudheden gaat vanavond de zwemles voor onze musketiers niet door. We gaan in plaats daarvan uitgebreid badderen en dan naar bed. Slaap is het beste medicijn zei mijn vader altijd en dat is zo, slaap is het beste medicijn.