zaterdag 13 april tot en met zondag 21 april 2013

Het weekend kent een heel groot hoogtepunt en dat is voor mij de eerste buitentocht met 2climb2raise. Voor de kinderen is het hoogtepunt logeren bij tante Yvonne, want op zaterdag logeren betekent dat ik in alle vroegte naar Elst kan vertrekken en dat Henry naar Duitsland kan gaan. De zaterdagavond is dus vrij en wij besluiten op deze avond ons heerlijk te laten verwennen en dat doen we als we de kinderen hebben weggebracht bij restaurant Krabbendam in Someren. We laten het ons lekker smaken en het is gewoon genieten samen. Na een goede nachtrust vertrek ik vroeg naar Madzy, zodat we samen naar Elst kunnen rijden. De tocht is gezellig en ik ben zelfs een beetje nerveus, alsof ik een soort wedstrijd ga doen. Hoe zal het gaan? En hoe moe zal ik zijn? Ik word er druk van en ook Madzy is druk en het is eigenlijk best vanzelfsprekend dat wij de naam duo druk krijgen. We kiezen een mooie paarse tandem uit en vanaf vandaag is dat dus onze tandem. We hebben het plan om de tandem nog meer op te pimpen, zodat we straks met een echte kleurige en fleurige damestandem aan ons avontuur beginnen. Want de voorbereiding naar de voor mij tocht der tochten is een groot avontuur. Ik leer nieuwe mensen kennen, ik leer mijn sportieve grenzen verkennen en los van de inspanning die het me kost, levert het me heel veel positieve energie op. Ik loop inmiddels best gemakkelijk een rondje van 5km, ik fiets best aardig door de bossen van Stiphout en veel belangrijker, ik heb het idee dat ik mezelf weer op de rit aan het krijgen ben en dat voelt goed. We starten onze tocht en Bart vertelt ons dat we vooral niet als bezetenen tekeer moeten gaan. Nadat onze trappers weer gelijk gezet zijn gaan we beginnen. Het gaat heel makkelijk, maar het is dan ook nog vlak. Als we de eerste heuvels spotten geven Madzy en ik even vol gas. Bart laat Madzy weten dat als ze een kerel was geweest ze vast de naam Testosteroni had gekregen. Ik lig in een deuk, duo druk bestaat uit Testosteroni en Oestrogonny, Madzy en ik. Het gaat voorspoedig, mijn benen kunnen het goed aan, echter merk ik dat na een klim mijn ademhaling erg onrustig wordt. Ik ga thuis het trainingsschema maar eens opvoeren door meer te gaan lopen en vaker de fiets te nemen vooral als er flink veel wind staat. Uiteindelijk geeft Bart ons de taak te proberen zo traag mogelijk de berg op te fietsen, degene die als laatste bovenkomt is de winnaar. En dan blijkt hoe moeilijk het is om traag te fietsen. Je benen gaan dan als een ware koffiemolen tekeer en je komt amper vooruit. De tandem kan tot 3 km per uur zonder dat deze omvalt, dus het is belangrijk om ook bij een lage snelheid je zeker te voelen. Madzy en ik doen ons best, maar voor ons is het zoveel comfortabeler om iets meer weerstand te voelen. Met name ik word juist heel moe van de snelle omwentelingen en voel liever meer weerstand. We mogen over 2 weken weer deze ronde rijden, dus dan gaat het oefenen gewoon door. We gaan terug en daar wacht team 2. Zij gaan dezelfde route fietsen. We kletsen wat na, zijn vooral euforisch en ik voel me super goed. Een heerlijke tocht. We gaan naar huis en ik ga naar Someren om mijn 3 musketiers op te halen. Een geweldige dag!

Heuveltje op en aftasten hoe dat gaat op een tandem :)

Maandag staat in het teken van werk. Tegenwoordig werk ik op de maandagochtend en de woensdagochtend en houd ik me bezig met een case en met een project inzake flexibel werken. Ik ben blij dat ik naar mijn werk kan gaan, maar de werkzaamheden laten wat mij betreft nog even te wensen over. Na een jaar weggeweest te zijn mis ik mijn eigen domein. Ik mis de duidelijkheid naar welke functie ik aan het reïntegreren ben. Mijn functiebenaming van voor mijn ziekte die heb ik nog, echter deze plek niet meer en dat zorgt voor verwarring bij mij. Ik bijt me nu vast in de dingen die ik kan doen en de gesprekken aangaande mijzelf die staan in de planning, want ook hier zal ik weer orde op zaken moeten krijgen, wil ik lekker in mijn rol kunnen komen. Alles begint contouren te krijgen, weer grip op mijn leven, verbetering in fysieke belastbaarheid, terugkeer naar het werk, mijn kleine wereld wordt stukje bij beetje weer groter. Mijn innerlijke psychische strijd gaat echter door en de vragen over wat ik nou echt wil malen met de regelmaat van de klok door mijn hoofd, alleen zijn deze contouren verre van duidelijk en die gaan van links naar rechts. Ik probeer me hier niet teveel aan te storen en gewoon mee te gaan met de beweging waar ik inzit. Meebewegen en geen verzet voeren heb ik inmiddels geleerd zorgt vaak voor de beste resultaten. Na mijn ochtend werken vind ik het jammer dat het over is, maar toch ga ik op tijd naar huis. Ik eet lekker wat en ik ga me ontfermen over de kinderen van groep 1. Mijn dag voelt compleet en in de avond lig ik moe maar voldaan in mijn bedje.

De dinsdag is feestdag bij de REACTtraining. We eten taart met de hele club en drinken thee en koffie. We vertellen elkaar vanalles en we hebben het reuzegezellig met elkaar. Ik geniet, maar mijn hoofdpijn komt weer opzetten en daar ben ik verre van blij mee. Toch besluit ik computerles in groep 3 te geven en dat verloopt heel voorspoedig. Uiteraard lig ik in de avond vroeg op mijn bedje, maar ook deze dag verloopt voorspoedig.

Woensdag word ik met hoofdpijn wakker en deze hoofdpijn doet pijn. Ik besluit gewoon naar mijn werkafspraak te gaan, ik doe wat telefoontjes en ik zet mijzelf schrap. Mijn motto is om niet te kniezen en te zeuren. Ik neem mijn nieuwe pillen tegen de misselijkheid en eigenlijk gaat de rest van de dag best aardig. De kinderen spelen gezellig, Fiene komt en we gaan naar de tandarts. In de avond ga ik met Madzy en Robin een mountainbike route fietsen en ook dat gaat super. Ik voel me goed en ik heb het idee dat ik ook deze hoofdpijn weer het hoofd heb geboden. Ik ga in de avond na een heerlijk bad lekker slapen en wat is de donderdag een deceptie als ik weer met hoofdpijn wakker word. Ik ga naar de REACT training en ik vertel Ton van mijn hoofdpijn en ik doe gewoon wat ik kan. Ivor heeft voor iedereen een kleine attentie meegenomen en de stemming is uitgelaten. We gaan na de training met elkaar lunchen. Karin vertelt over haar drama van de dag, het verlies van haar pruik door een windvlaag in de hoofdstraat. Als je een pruik draagt is dat je ergste nachtmerrie en als het dan gebeurt dan word je heel kwetsbaar. We leven met haar mee en concluderen met elkaar hoe fijn het is om lotgenoten contact te hebben. Ik ga naar huis en ik ben gebroken. Mijn hoofd doet pijn en ik ben heel misselijk. De medicijnen werken dit keer niet en daar baal ik van. Ik bel de huisarts en ik vraag of ik sterkere medicijnen kan krijgen en dan moet ik toch langskomen. Ik breng de kinderen bij Monique en ik ga met de auto en met mijn zonnebril op naar de dokter. In de wachtkamer overvalt mij een enorme misselijkheid, die door de felle verlichting veroorzaakt wordt. Ik kom bij de dokter binnen en ik kokhals en vertel kokhalzend over mijn misselijkheid en mijn hoofdpijn en ik barst van alle ellende in tranen uit. De dokter schrijft nieuwe pillen voor en een spray tegen de hoofdpijn. De apotheek heeft alles al klaar liggen als ik kom en ik ga naar huis, neem de medicijnen en ga onder een deken op de bank liggen. Ik ben beroerd en val in slaap. Als ik een uurtje geslapen heb dan merk ik dat de hoofdpijn minder wordt en ik voel me de gelukkigste vrouw op aarde. Even geen hoofdpijn. Ik ga nadat iedereen weer thuis is ook lekker vroeg naar bed en hopen dat deze dag nooit meer terugkomt.

Vrijdag ben ik de pijn kwijt. De dag verloopt geweldig en in de avond gaan we naar het eerste voetbaltoernooi van Guus in Acht. Guus is hypernerveus en vraagt ons de oren van het hoofd. We gaan met zijn allen en het is geweldig. Willeke en ik blijken bloedfanatiek in onze aanmoediging te worden als we langs de lijn staan. Guus wordt met zijn team Stiphout Vooruit 8ste van de 8, maar hij voelt zich een winnaar met de medaille die hij krijgt. Na het toernooi brengt Henry mij naar Den Bosch waar ik met Liesbeth wat ga drinken. We hebben een leuke avond en ik ga met de trein naar huis. Echter zo ter hoogte van Eindhoven draait de wereld om me heen. Ik heb wijn gedronken, maar dit heb ik nog nooit gehad. In Helmond loop ik linea recta vanuit de trein naar de auto van Henry en ik doe dat puur op wilskracht. In de auto laat ik me vallen, want ik voel de kracht uit me vloeien. Wellicht is dit een combinatie van te druk en medicijnen en wijn. Gevolg, tot 2 uur heb ik het glazuur van de WCpot kunnen bestuderen en ben ik zo brak als het maar zijn kan. Midden in de nacht lees ik de blijsluiter van mijn nieuwe medicatie en daar staat te lezen dat het ten strengste verboden is om bij dit medicijn alcohol te nuttigen. Dat is dus maar weer een wijze les. Ik ben zaterdag vroeg uit de veren en ik voel me nog steeds draaierig. Toch wil ik mijn dag er niet door laten verpesten en ik maak een plan. Het is prachtig weer, dus ook lekker op het voetbalveld van Teun en in de avond een heerlijk maaltje verzorgen. Ik maak nog een rondje door de stad en luier lekker wat in de tuin. Deze dag is zo gek nog niet. Ik ben een tevreden mens, toch slaat in de avond de misselijkheid weer toe en wederom bestudeer ik in de nacht het glazuur van dit keer het bad. Gelukkig slaap ik nog redelijk en de zondag voel ik me best aardig. Ik heb alleen moeite met het zonlicht, dus met een zonnebril op kan ik de wereld aan. Vandaag is het 'beleef de dag van de B&B' en ik ga mijn zus helpen. Henry zet mij er om 11 uur af en ik sta bij de koffietafel. Ook heb ik een collectebusje gemaakt, zodat ik geld op kan halen voor het KWF. Het is een heerlijke dag en ik geniet met volle teugen. Er is een geweldige aanloop. Zo in de middag ben ik aan het eind van mijn Latijn. Henry komt me ophalen en thuis ga ik een uurtje slapen. Ik val als een blok in slaap en als ik mijn dutje gedaan heb ben ik weer fris en fruitig. We sluiten het weekend met elkaar af bij la Perla en we kijken met elkaar terug op een heerlijk weekend. Het leven is zo gek nog niet :)