maandag 8 april tot en met vrijdag 12 april 2013

Maandag
De week begint pittig. Henry is om 6 uur de deur uit en ook ik ga vandaag naar mijn werk. Ik heb op zondag alles al voorbereid, maar toch betekent dat vol gas in de ochtend. We ontbijten en de kinderen zijn heel behulpzaam. Om kwart voor 8 zijn ze helemaal klaar en mogen ze van mij nog even wat TV kijken. Dan vertrekken we en gelukkig vertrekken we in alle rust. Ik loop met ze mee de klassen in en dan ga ik door naar Veghel. Ik heb het idee dat ik alles onder controle heb dat voelt prettig. Ik heb vorige week afspraken gemaakt over wat ik kan doen, dus ik kan ook heel gericht naar binnen en naar een plek toelopen waar ik kan inloggen. Ik vind het zalig om zo door te kunnen lopen en meteen wat te kunnen gaan doen. Even geen social talk, gewoon een taak en wat voel ik me daar blij bij. Ik mag 3 uurtjes om te beginnen en om half 1 moet ik mezelf verplichten te vertrekken. Ik zou gevoelsmatig graag langer willen blijven, maar het is beter om dat niet te doen. Ik vertrek en heb mijn werk achtergelaten zodat we daar woensdag verder mee kunnen gaan. Ik voel me voldaan, maar realiseer me aan de andere kant dat dit weinig voorstelt. In de auto begint het dan ook aan me te knagen en iedere keer ontstaat dat geknaag om dezelfde reden. Ik vind het heerlijk om te werken, maar ik weet nog niet zo goed waar ik naar toe aan het werken ben. Ik mis een einddoel. Ik moet dat voor me zelf helder zien te krijgen, zodat ik daar gericht wat mee kan doen. En vooral zodat ik het helder over kan brengen op mijn werkgever, zodat we er samen iets mee kunnen doen. Ik kan hier immers echt wel hulp bij gebruiken. Ik bel Maartje op die vrijdag trotse mama is geworden van Stan. Ik heb een kadootje voor haar gekocht en als het uitkomt dan zou ik het haar graag willen brengen. Maartje moet echter haar bloeddruk naar beneden zien te krijgen, dus bezoek is even niet aan de orde. Ik hoop dat ik snel kleine Stan kan gaan bewonderen. Ik ga naar huis en daar ga ik na mijn lunch lekker op de bank liggen. Ik heb mezelf vrij gegeven van computerles, dus ik voel me heerlijk relaxed. De kinderen spelen na school gezellig met de kinderen uit de buurt. Ik ben zo relaxed dat ik vergeet om mijn pillen op te halen bij de apotheek en dat is behoorlijk dom. Na 18 uur kom ik er pas achter en dan weet ik dat ik mijn letrozol mis van vandaag. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, maar veranderen kan ik het niet. Ik besluit morgen meteen in de ochtend te gaan. We eten in de avond ratatouille en als de kinderen op bed liggen, ga ook ik liggen.

Dinsdag
De eerste taak die ik op de agenda heb staan is de apotheek. Ik ga zodra het kan en overleg met de apotheker wat ik moet doen nu ik mijn medicatie gisteren vergeten ben. Na wat overleg moet ik direct de vergeten dosis in nemen en dan vanavond weer een dosis. Ik krijg een plastic tas medicijenen mee naar huis en het is niet anders, maar het idee dat al die pillen voor mij zijn geeft me geen fijn gevoel. Ik ga even koffiedrinken bij mama die bij Fiene is en dan is het tijd voor de REACT training. Ik heb mezelf als doel gesteld om op 100% te fietsen en dat voel ik. Ik zweet zo erg dat Ton het weer eens niet aan kan zien en me wapperend tegemoet komt. Gewoon om me af te koelen. Ik vind het heerlijk, het zweet laat me voelen dat ik in ieder geval probeer tot het uiterste te gaan en dat het lukt. Vooral dat laatste is geweldig. Na de training ga ik lekker douchen en naar huis. Thuis maak ik een lekkere lunch voor mezelf en neem ik wat rust. Ik heb met Caprice afgesproken en wilde eigenlijk met de trein naar Den Bosch, maar gezien de regen besluit ik toch met de auto te gaan. Ik besluit om binnendoor te rijden, maar doe er langer over dan verwacht vanwege werkzaamheden aan de weg, waardoor ik stilstond. Ik ben een half uur later, maar dat kan de pret niet drukken. Het is droog in Den Bosch, dus we kunnen lekker shoppen. We beginnen met koffie en dan gaan we op pad. We kletsen gezellig bij en de buit is karig vandaag. Ik heb alleen een paar gympen voor Puck op de kop weten te tikken. We sluiten af op de korte Putstraat met een lekker maaltje en dan gaan we naar huis. Ik ben moe, maar heb genoten van deze dag, ondanks het feit dat ik niet veel gekocht heb. Gewoon er lekker uit zijn en even de boel de boel laten. Als ik thuis ben drink ik nog wat en dan ga ik slapen. Als ik in mijn bed stap voel ik mijn hoofd en op dat moment denk ik dat het wellicht door de dubbele dosis letrozol komt. Ik van in slaap en droom mooie dromen.....

Woensdag
Midden in de nacht word ik wakker met een misselijkmakende hoofdpijn. Ik ben kostmisselijk. Ik besluit meteen de pijnstillers van de oncoloog te nemen in combinatie met een pil tegen de misselijkheid en probeer weer te slapen. Dit gaat niet heel voorspoedig. In de ochtend moet ik de afspraak met Hillie, mijn wonderdokter, helaas afzeggen en ik lig voor pampus in mijn bed. Henry neemt alles over en dat geeft rust. Ik ben zo misselijk en ik kan geen licht verdragen. Ik doe een zonnebril op en ga met zonnebril op onder de dekens liggen. Tegen de middag dwing ik mezelf uit bed te gaan. Ik moet wat boodschapjes doen en de kinderen uit school halen. Met zonnebril op en in de regen loop ik over straat. Als ik bij school in de aula sta moet ik heel snel naar buiten lopen, omdat mijn hoofd de herrie niet kan verdragen. Gelukkig gaan Puck en Guus ergens spelen zodat Teun alleen met mij meegaat en dat is lekker rustig. Ik ga thuis met zonnebril op de bank liggen. Teun komt met Nick spelen en ze mogen van mij op de Wii met het volume op 1. Ik ga onder mijn deken liggen en ineens hoor ik de stem van Teun:'mama,  mama...?' Ik geef hem antwoord en dan zegt hij: 'o gelukkig, ik dacht dat je overleden was'. Ik schrik van zijn woorden en ik leg hem uit dat ik niet aan het sterven ben, maar dat ik gewoon onder de dekens lig omdat ik van het licht nog meer hoofdpijn krijg. Hij is gerustgesteld en ik voel me hierdoor naar. Ik heb het idee dat ik als mama altijd aan het kwakkelen ben. De kinderen krijgen wat voor hun kiezen. Vieren we mijn herstel in Disney, dan is er toch wel weer een bijwerking die er met enige regelmaat voor zorgt dat ik gevloerd ben. Ik betreur dat, kan het niet wijzigen, maar het levert me wel een rotgevoel op. Ik besluit dat ik niet meer onder de deken ga liggen en ik kom overeind. Ik sta te kokhalzen in de keuken en ik hoop dat Henry op tijd thuis is, zodat ik naar bed kan. Ik neem nog wat extra pillen en dan als een wonder wordt de hoofdpijn dragelijk en ik kan mijn geluk niet op. Ik ga op tijd naar bed en hoop vooral dat morgen hoofdpijnloos gaat verlopen.

Donderdag
Vandaag naar dokter Visser voor de tussenmeting van REACT. Als ik naar het ziekenhuis loop hoor ik mijn naam. Ik kijk opzij en dan zegt een jonge vrouw dat ze Anneke is en als ze eraan toevoegd van Nikkel dan is er de herkenning. Wat een toeval, via een blog als lotgenoot met elkaar verbonden. Anneke heeft helaas geen mooi nieuws, het lijkt alsof de historie zich gaat herhalen. Haar verhaal grijpt me aan, vooral als ze dan afsluit met de woorden dat ik goed moet fietsen loop ik met betraande ogen naar de kleedkamer. Karin komt in tranen binnen en daar zitten we dan. Het leven van een kankerpatient is geen vanzelfsprekendheid. Kanker is een sluipmoordenaar en slaat toe als je het weer niet verwacht. Dit besef, daar ben je niet dagelijks mee bezig, maar op zo'n moment van vandaag, waarbij je een prachtige dame ziet, die van de buitenkant zo gezond lijkt, dan gaan alle angstscenario's weer door je hoofd. Ik ga fietsen, fietsen voor geld en voor hoop, want hoop doet leven. Ik ben vastberadener dan ooit. Eerst checkt Dokter Visser me en dan krijg een doorverwijzing naar een oncologisch psycholoog. Wellicht kan deze mij helpen met vooral de strijd die ik constant met mezelf aan het voeren ben en de eisen die ik mezelf opleg. Na dokter Visser is er tijd voor training en ik ga er vol in. Ik wil harder, beter en zwaarder. Ik wil die berg op en deze dag heeft me dat weer meer dan duidelijk gemaakt! Na de training ga ik naar Bernadette om haar te helpen met haar onderzoeksvoorstel. Ze heeft de lunch verzorgd. Heerlijke makreel, krabsalade en italiaanse bollen. We smullen en dan gaan we onze hersenen laten kraken. Een heerlijke taak. Daarna naar school en als de jongens gegeten hebben dan gaan Henry en de jongens naar zwemles. Puck is nog even bij Florine en ik koop gojibessen die helaas op zijn. Gojibessen, de happy berry, ik heb het idee dat deze mij positiviteit geven en ik eet dagelijks een portie. Eenmaal thuis eet Henry en Puck en dan is het alweer tijd voor bed. Een mooie dag, een drukke dag en na zo'n dag is het heerlijk slapen.

Vrijdag
Vandaag ga ik nadat ik de kinderen naar school heb gebracht koffiedrinken en bijkletsen en daarna naar Gwen de oedeemtherapeute. Gwen maakt me mooi vandaag. Ze beplakt met knalroze tape. Mijn hele litteken is met een visgraatmotief beplakt en dat werkt 24 uur per dag en het mag weken blijven zitten. Ik voel me prachtig met deze roze tape! Geen borst, maar een kleurrijk versiersel. Het gaat heel positief werken en het litteken zal er beter doorbloed door raken. Mijn steunkousmaten voor mijn arm worden nagemeten en mijn arm is weer dikker geworden. De bestelling van de steunkousen gaat de deur uit en binnenkort zal ik een stevigere versterking voor mijn arm hebben. Ik bel Kees de bedrijfsarts even terug en ik ga naar school. Vandaag gaan er 6 kinderen mee naar huis. Florine en Charlotte rijden met Katja mee, maar komen bij ons eten. Een gezellige bedoeling aan tafel en er wordt wat afgegeten, een zak beschuitebollen, een chocoladekwarkbrood, een kwart bruin, cracottes en witte bolletjes. Ongelofelijk en vooral gezellig. De mannen, Teun, Guus en Pieter gaan even op de Wii en de meiden spelen met Playmobil en daarna spelen ze aan de keukentafel schooltje. Pieter en Teun zijn inmiddels buiten aan het spelen en Guus gluurt bij de meiden. Ik zit mijn blog bij te werken en in mijn statistieken zie ik dat ik bijna de 100.000 pageviews heb bereikt. Ik vraag me af of dat een mijlpaal is en of dat veel is. Het klinkt in ieder geval bij mij als heel veel en ik vraag me af wie allemaal dan mijn dagelijkse  beslommeringen tot zich neemt. Mijn blog, mijn dagboek, dat door 100.000 mensen gelezen is. Ik kan het zelf niet teruglezen. Vorige week moest ik wat weten van een jaar geleden en toen ik naar mijn blog ging en begon te lezen zat ik meteen in de emotie van toen. Het is voor mij te vers, maar het zal wel onderdeel van mijn verwerking gaan worden. Me realiseren dat ik niet meer in de achtbaan zit, maar dat ik in een draaimolen zit die nu constant dezelfde rondjes draait. Waarbij de ene keer ik uitkijk naar het volgende rondje en waarbij ik de andere keer snel wil uitstappen vanwege de misselijkheid die die draaimolen veroorzaakt. Ik draai vandaag aardig en ik kijk uit naar de draai van dit weekend, dat in het teken van de eerste buiten tandemtraining zal staan....