vrijdag 5 april 2013

Deze dag is toch altijd een dag waar de gedachten teruggaan in de tijd. Vandaag, 23 jaar geleden, is papa naar de overkant gereisd, zijn eindbestemming. Een reis die hij nog lang niet had willen maken, maar uiteindelijk wist hij dat de eindbestemming hem rust zou geven en dat hij vanaf deze prachtige plek naar ons zou kunnen omzien. Het missen van mijn vader blijft, maar inmiddels weet ik dat ik het een bijzondere plek heb kunnen geven. Ik voel een spirituele verbintenis met papa en die is mij heel erg waardevol. Deze dag begint bizar. Guus heeft vrij van school en daar kom ik pas op school achter. Ik improviseer snel, want ik moet naar de oncoloog en dat is geen plek voor Guus. Ik bel mama en breng Guus naar mama. Ik ben net op tijd in het Catharina Ziekenhuis. We evalueren de eerste maand waar ik de Letrozol heb geslikt. Mijn emotionele disbalans is beter te handhaven, echter nu heb ik er misselijkmakende hoofdpijn voor in de plaats gekregen. De oncoloog begint meteen met de receptenlijst. Ik krijg een waslijst aan medicatie mee. Uiteraard de Letrozol, maar vervolgens ook een medicijn tegen de misselijkheid en een medicijn tegen de hoofdpijn. Dit hoofdpijnmedicijn moet ik uitbreiden met een ander medicijn, maar dat moet in overleg met de huisarts. Dus aan mij de taak om de huisarts weer te bezoeken. Ook krijg ik extra Calcium. De oncoloog vindt in tegenstelling tot de osteoperose-arts de osteopenie wel alarmerend. Hij is van mening dat mijn voeding en mijn beweging goed voor me is, maar dat deze onmogelijk kan opboksen tegen het proces wat zich in mijn botten voltrekt. Dus extra Calcium en extra vitamine D erbij. Ik vind het eigenlijk best, ik voel me best aardig, ben lekker in beweging en heb het idee dat ik weer grip krijg op mijn leven. Ik ga met de waslijst naar buiten om weer richting huis te gaan. Ik ga snel naar mama om Guus op te halen en dan naar school om Puck en Teun op te halen. Puck gaat met Nadine spelen en Nadine komt met ons mee. Het is weer een gezellige bedoeling met 7 kinderen in huis. Als Henry thuis komt neemt hij de kids mee naar McDonalds en dan ga ik in de sportkleding. Ik ga vanavond met Madzy voor het eerst een MTB buitenrit in de bossen van Stiphout fietsen. Madzy is wat stijfjes vanwege de val van haar paard, maar bikkel als ze is, staat ze paraat. We fietsen van ons huis naar Stiphout en daar volgen we de MTB route. Eerst oefenen we wat met klikken, want ik heb een kliksysteem op mijn trappers. Het gaat nog wat stroef, dus Madzy zet de klikjes wat losser en dan gaan we gewoon wat fietsen en vooral oefenen met klikken. Als ik weg probeer te fietsen in het losse zand gaat dat niet soepel. Ik rem om af te stappen en daar ga ik al. Ik zit vast aan de trappers dus ik val heel galant op mijn zijkant, gelukkig in het losse zand. De eerste val is een feit en er zullen er nog wel meer volgen. Ik moet om mezelf lachen. We zetten onze tocht voort en oefenen met schakelen, want ook dat is een kunst op zich. Madzy en ik hanteren onze vrouwenlogica en dat blijft bij mij goed hangen. In de winkel had een man me het proberen uit te leggen, maar van zijn verhaal is weinig blijven hangen. We gaan een stukje op de MTB route en het is echt ontzettend leuk. Veel klimmen en afdalen en Madzy gaat voor en zegt hardop wat de bedoeling is. Het klimmen gaat me goed af, maar bij het dalen blijf ik nog wel eens in een struik hangen, omdat ik dan te weinig stuurervaring heb, net het pad een beetje mis en in als gevolg daarvan een struikje meesleep. Remmen is dus een belangrijk fenomeen. Eerst de techniek onder de knie krijgen en dan kan die snelheid veel veiliger gehaald worden. Ik probeer Madzy een beetje na te doen. Opstaan bij heel veel bobbels, mijn kont naar achter bij het remmen, want goed voorbeeld doet volgen. Madzy blijft roepen bij elke rem die ik moet maken, 'klikjes los' en dat is maar goed ook. Als ik een hoge klim moet maken besluit ik even helemaal uit de klikkers te gaan, zodat ik het idee heb dan meer controle te hebben. Rond kwart over 7 fietsen we weer naar huis en ik vond het leuk! Madzy is een perfecte personal coach. Nu kan ik zelf aan de slag en oefenen, ik heb immers de smaak te pakken. Wel baal ik achteraf dat ik geen foto van ons genomen heb, maar er zullen zich genoeg gelegenheden voordoen. We drinken thuis een theetje en dan gaat Madzy. De kinderen gaan naar bed en dan herbeleef ik deze dag nog eens. Ik voel me goed en ik weet dat papa vol trots met me meegekeken heeft tijdens mijn MTB rit en hij heeft vooral gelachen en gestraald, want papa heeft naar me omgezien. Ik heb de kracht en de energie weer om lekker in het leven te staan. Vandaag is een bijzondere dag en ik dank deze bijzondere en vooral ook fijne dag.